Ayelet en Manny Godard, Via Times of Israel
Ayelet Godard, 63, en echtgenoot Manny Godard, 73, werden op 7 oktober vermoord door Hamas-terroristen in hun huis in kibboets Be'eri.
Ayelet belde die zaterdagochtend een van hun kinderen en schreeuwde dat Manny was vermoord en dat ze zich in de bosjes had verstopt voor de terroristen. Er is nooit meer iets van haar vernomen en hun lichamen werden pas bijna twee weken later teruggevonden.
Het echtpaar werd op 29 oktober begraven in Palmahim. Ze laten hun kinderen, Mor, Gal, Bar en Goni, een aantal kleinkinderen en verschillende broers en zussen achter.
In een grafrede op de website van de kibboets werd Ayelet herinnerd als een oude onderwijzeres, ‘een bijzondere leraar uit vervlogen tijden, het soort dat de natuur in de klas bracht en de kinderen mee naar buiten nam’, en zo veel jongeren vormde die opgroeiden in de kibboets en dichtbij. Ze was een ‘ongelooflijke moeder en een gerespecteerde grootmoeder’, die ook ‘met heel haar hart geloofde in de kibboets en haar leden, en een actief onderdeel was van het kibboetsleven.’
Manny, de kibboets die werd geprezen, had ‘een voorliefde voor sport, de oceaan en mensen.’ Hij was een profvoetballer in de jaren zeventig voordat hij dienst nam in het leger en vocht in de Jom Kipoeroorlog. In de kibboets werkte hij in verschillende functies, waaronder in de drukkerij, de plaatselijke kibboetswinkel, de hoofdeconoom en altijd waar zijn hart lag: als badmeester.
Hun zoon Goni schreef op Facebook dat zij “mensen waren met een speciaal hart van goud dat bij iedereen ter wereld binnendrong. Iedereen wilde je bedanken – bedankt voor alle jaren dat je ons omhelsde en van ons hield. Bedankt voor de eindeloze steun en hulp. Bedankt voor alle ervaringen die we met je hebben gehad… de lijst houdt niet op.”
“Dit zijn de mensen die je was – mensen die licht in alle richtingen verspreiden, mensen van mensen, bedankt voor alles”, schreef hij. “Je zult altijd, altijd, ongeacht wat een onafscheidelijk deel van ons is.”
Hun dochter, Mor Godard, schreef op Facebook dat ze moeite had om de woorden voor hun lofrede te vinden, en dat ze hen niet langer kon bellen om hulp te vragen.
“Nu is er niemand om het te vragen, er is geen zaklamp die de weg verlicht, er is geen manier”, schreef ze. “Er is grote duisternis, er is angst en er is verlangen.”
Mor omschreef haar vader als ‘het anker in ons leven, onze man, die er altijd was om op te vertrouwen. Degene die ons midden in de nacht ophaalde van jeugdfeestjes, ons geld naar India stuurde omdat we te veel hadden uitgegeven, die altijd de eerste was in elke kleuterklas en elke klas als de kleinkinderen jarig waren.”
Haar moeder, zo schreef ze, 'was altijd mijn eerste telefoontje in de ochtend en mijn laatste aan het einde van de dag. Twintig keer per dag wil ik je bellen, maar dat lukt niet. Je was alles voor mij, degene bij wie ik altijd advies zocht over alles, van groot tot klein… Je luisterde altijd, versterkte, verdedigde en bood ook oplossingen.”
Mor schreef: ‘Ik weet zeker dat als er een plek boven is, je samen zit, lacht, praat, herinneringen ophaalt en trots bent dat we het allemaal hebben overleefd. Dat je je leven hebt opgeofferd, zodat we levend uit die verschrikking zouden komen.
Mama en papa, ik wil dat jullie weten dat we sterk zijn, dat we samen zijn, dat we voor elkaar zorgen, steunen, omarmen, dat we er voor elkaar zijn zonder enige beperking, net zoals jullie ons hebben geleerd, net zoals jullie ons hebben grootgebracht.’
