Bert de Bruin – Israël en ik. Column van Rob Fransman

Foto Rob Fransman. Boek Bert de Bruin

Vijftien jaar geleden dronk ik iets in een Amsterdams café met Bert de Bruin uit Haifa. Bert woonde toen al heel lang in Israël. Zijn beroep is geschiedenisleraar op een middelbare school. Ook is hij de plaatselijke correspondent van het Friesch Dagblad. Daarin heeft hij praktisch wekelijks een column. Prima columns, prima krant maar met natuurlijk weinig of geen lezers in de Randstad.

Voordat we die koffie afspraak maakten hadden Bert en ik wat email contact, Ik herinner me niet precies was waarom dat was. Waarschijnlijk ging het over zijn reactie op iets dat ik op mijn website beweerde. De ontmoeting zelf herinner ik me uitstekend want bij die gelegenheid gaf hij mij zijn pas uitgegeven boek: Israël en ik.

Het boek bestaat uit vijftien interviews met toen bekende Nederlanders en hun verhouding tot de staat Israël. Op de foto van het boek staan de namen van de geïnterviewden. Sommigen van hen zijn nog regelmatig in het nieuws zijn, anderen volledig vergeten. Wie kent nog Bernard Bot, Assad Jaber, Samira Bouchibtie? Daarentegen herinnert iedereen zich die lieve mevrouw Bloeme Evers-van Emden z.l.

Het was tijd voor een tweede boek. Over de titel, Israël en ik 02, hoefden de auteur en de uitgever niet lang na te denken. Net zoals in het eerste boek vertellen 15 Nederlanders wat Israël voor hen betekent. Ter gelegenheid van de presentatie van het nieuwe boek organiseerde het Cidi een bijeenkomst in de Amsterdamse LJG. Er was een panelgesprek aangekondigd met drie van de geïnterviewden: Hans Knoop, Theodoor Holman en Annabel Nanninga. De laatste was niet aanwezig. Voor haar in de plaats kwam boegbeeld van de VVD, oud-minister Uri Rosenthal. Onder de vakkundige leiding van Alice Pennewaard werd het een boeiend gesprek, maar wie voor nieuws gekomen was werd enigszins teleurgesteld. Sinds zeven oktober leven we nu eenmaal allemaal in dezelfde bubbel. Daardoor komen al deze bijeenkomsten min of meer op hetzelfde neer: Wij staan achter Israël. Wij wel. De media, op de Telegraaf, Geenstijl en nog een paar uitzonderingen na, niet.

Rosenthal vertelde hoe hij zelfs als minister van Buitenlandse Zaken onversneden antisemitisme van collegae had meegemaakt. Een toenmalige minister van Luxemburg sprong eruit in dit opzicht. Wat een aanwezige toehoorder deed verzuchten dat Luxemburg alweer een land is waar we niet op vakantie gaan. Grapje uiteraard.

Wat er verder aan de orde kwam leverde geen nieuwe gezichtspunten op. Dreigend Islamisme, Islamisme is fascisme, Israël staat voor het vrije Westen in de voorhoede. De leeghoofden weten niet wat ze over zich heen halen met hun roep om Intifada Now! We weten inmiddels dat die al begonnen is. Rosenthal zei dat de kritiek van Trump en Vance vooral gericht was op de slappe houding van West-Europa. Nadrukkelijk niet gericht op Polen en de Baltische staten. Dat zijn landen die weten wat het is om een kwaaie buur te hebben. Onze regeringen zijn dat vergeten of willen het niet weten.

Voor een opmerkelijk moment zorgde hans Knoop. Het ging over de lafheid van onze bestuurders. Na 7 oktober haalde Burgemeester Halsema na één dag de Israëlische vlag al van het stadhuis. Aboutaleb weigerde simpelweg om de vlag op te hangen. Knoop verdedigde Halsema’s lafheid. “De burgemeester heeft een zorgplicht voor de hele gemeente,” stelde hij. “Halsema was bang voor een pogrom op de Islamitische gemeenschap.” Er ging wat gemompel door het publiek. De mensen in de zaal waren te beschaafd om hard boe te roepen. Uri Rosenthal pareerde Knoop’s rare opmerking meesterlijk. “Dat is exact de houding die het UK aan de afgrond bracht en ons binnenkort ook!” De moderator praatte er vlug overheen. Ik bedacht dat Knoop een zeer moedige journalist is geweest. Met de nadruk op geweest. En nu volledig de weg kwijt.

Ik herlees Israël en ik en wissel het af met Israël en ik 02. Beide boekjes zijn zeer lezenswaardig. Al lezend merk je hoe de wereld in die vijftien jaar veranderd is.