Benayahu Bitton. Foto via Times of Israel
Dit is een artikel uit de Times of Israel serie Those We Have Lost.
Bnayahu Bitton, 22, uit Jeruzalem, werd vermoord door Hamas-terroristen naast kibboets Be'eri nadat hij op 7 oktober het Supernova-muziekfestival was ontvlucht.
Op bewakingsbeelden van die ochtend is te zien hoe Bitton en twee vrienden, Yonatan Samerano en Maor Gratzyani , de rave ontvluchten en bij de poort van Be'eri aankomen, op zoek naar veiligheid. Daar werden ze in een hinderlaag gelokt en allemaal doodgeschoten door een groep Hamas-terroristen. Later stalen terroristen de auto van Bitton en werd het lichaam van Samerano meegenomen door twee mannen, waaronder een UNRWA-medewerker, en in een witte jeep geladen en naar Gaza gebracht, waar zijn lichaam zich nog steeds bevindt.
Bitton laat zijn ouders, Ital en Eli, zijn twee jongere zussen Yael en Avigail achter, en verschillende broers en zussen uit de eerste huwelijken van zijn ouders, waaronder de zussen Nofar en Noa en broer Assaf. Hij werd op 14 oktober in Jeruzalem begraven. Op de dag van zijn begrafenis werd er een nieuw nichtje geboren van zijn broer Assaf.
Zijn familie heeft een bloemenwinkel in Bayit Vegan, waar Bnayahu af en toe hielp. Terwijl hij opmerkzaam opgroeide en naar Haredi-scholen ging, stapte hij in latere jaren af van de ultraorthodoxe levensstijl, net als verschillende van zijn broers en zussen.
Hij had zijn legerdienst voltooid – bij de elite Egoz-commando-eenheid – slechts een maand voordat hij de rave bijwoonde, en wilde zijn pad met muziek voortzetten, inclusief het verkennen van muziekstudies, zei zijn familie.
Slechts een paar weken voordat hij werd vermoord, deed Bitton, een beginnende muzikant, auditie voor Hakochav Haba, de zangwedstrijd die de Israëlische Eurovisie-deelnemer selecteert. Terwijl hij gitaar speelde, zong hij "Ruach Hayam" van Ofer Levi in een vroege ronde van de audities.
“Toen hij werd geboren, kwam er licht in huis”, vertelde zijn zus Noa aan een KAN-radioprogramma.
“Sinds hij klein was, rond zijn zesde, was hij bezig met muziek. Mijn moeder stuurde hem om de darbuka te leren spelen,” zei ze, en merkte op dat muziek hem hielp met zijn ADHD-problemen. "Hij speelde en drumde en hij had een geweldig gevoel voor ritme."
In latere jaren, zei ze, pakte hij de gitaar op, net als al zijn broers en zussen, “en hij speelde allerlei verschillende vreemde instrumenten… Hij speelde veel en liet zoveel video’s achter waarin hij zong, dingen die hij schreef en componeerde ," ze zei.
“Hij was altijd aan het spelen – je kon Bnayahu niet vinden zonder een gitaar in de ene hand en een sigaret in zijn mond, en meestal bier in zijn andere hand. Hij zong altijd, we jamden samen, de zussen met onze zachtere stemmen en hij met zijn diepe, krachtige keelstem, en de buren zeiden altijd dat ze alleen zijn stem konden horen.
De laatste video die hij op 5 oktober op Instagram plaatste, was een cover waarin hij “Tir'i Ahuvati” (Look, My Love) van Osher Cohen zong en speelde.
Zijn vier zussen zaten in december bij de publieke omroep Kan om hun verdriet en het verlies van hun broer te bespreken.
“Hij was mijn beste vriend en mijn grote broer”, zei Yael. “Hij was bedoeld als mijn ondersteuningssysteem in het leven, en ik van hem. We hadden plannen, maar nu niet meer.”
Zijn zus Nofar plaatste op haar verjaardag een tekening van hem op Facebook en schreef: “Mijn geliefde Bnayahu, vandaag vier ik mijn verjaardag zonder jou. Het enige wat ik vandaag wilde doen, was je tekenen, de kenmerken van je gezicht bekijken en je geest beschrijven. Ik stel me voor hoe je voor me zou zingen, hoe ik je stevig zou omhelzen, hoe we samen een shot zouden drinken en het glas zouden heffen op leven. Ik hou van je en ik mis je zo erg dat ik niet kan ademen.
In een gesprek met de krant Makor Rishon zei zijn moeder, Ital, dat “Bnayahu zocht naar het pad naar waarheid en eenvoud. In de Haredi-wereld vond hij de waarheid niet. Hij zocht op andere plaatsen en vond authentieke mensen op muziekfestivals – mensen vol liefde en vreugde. De eenvoud verenigde hen. Dit was hun Simhat Tora.”
Ital zei dat haar zoon “wist hoe hij aandacht moest schenken aan mensen die over het hoofd werden gezien. Hij had een kijk op de wereld alsof hij gekomen was om een specifiek doel te vervullen. Bnayahu was de lijm van de familie.”
