IDF- en Shin Bet-troepen opereren in de wijk Khan Yunis, waar Hamas-leider Yahya Sinwar de afgelopen jaren woonde. Foto IDF woordvoerder
Pelotonscommandant van de speciale strijdkrachten van Egoz, Lt. N., sprak zondag met The Jerusalem Post over de uiteenlopende uitdagingen van de strijd tegen Hamas in enkele van de dodelijkste veldslagen in het noorden van Gaza, plaatsen zoals de vluchtelingenkampen Shati en Jabalya, maar ook in het zuiden van Gaza. vooral Khan Yunis.
Tijdens alle veldslagen waaraan zijn eenheid deelnam, ook op 7 oktober , doodden ze ongeveer 200 Hamas-terroristen, zei N.. Hij verloor ook vier van zijn commandanten op 7 oktober en een andere tijdens veldslagen in Gaza, en enkele van zijn soldaten raakten gewond.
N., die vijf jaar in Egoz heeft gediend, beschreef de ervaringen van zijn peloton in grootschalige gevechten, onder meer met zijn commandant, in de rang van majoor. Zijn eenheid trok een paar weken na de invasie het noorden van Gaza binnen, zei hij. Ze voerden daar ongeveer vijf dagen intensieve gevechten, naast het opruimen van kleinere operaties van terroristische groeperingen daarna, voegde hij eraan toe.
Shati was moeilijk vanuit professioneel militair perspectief, zei N., omdat de IDF er niet in slaagde het volledige scala aan strijdkrachten – inclusief tanks en artilleriesteun – de zeer smalle steegjes binnen te krijgen.
Geen ruimte voor voertuigen
Er was ook geen ruimte voor technische voertuigen en voertuigen voor het opruimen van obstakels, die zowel de soldaten konden beschermen als konden helpen bij het opruimen van aantastingen en boobytraps. In plaats daarvan moesten zijn troepen vaak langzaam door steegjes kruipen in in wezen enkele rijen. Hierdoor waren ze veel meer blootgesteld aan mogelijke hinderlagen.
Foto IDF woordvoerder
Het terrein was uitdagend omdat “slechts één persoon tegelijk door de noordelijke steegjes kon bewegen”, zei N.. “We weten hoe we een vijand moeten bevechten, maar we konden nog steeds niet al onze kwalitatieve voordelen benutten” vanwege het beperkte manoeuvreergebied en de moeilijkheid om de vijand te zien.
“Er waren veel schuilplaatsen en structuren”, zei hij. “Ze verstopten zich in elk hoekje.”
Maar in tegenstelling tot 7 oktober “waren de gevechten zelf wat we gewend zijn, zonder dat we ons zorgen hoefden te maken over Israëlische burgers die in de weg stonden”, zei N.. “Ze hebben een duidelijke verdedigingslinie; we hebben een duidelijke aanvalslijn. In een standaard tactische situatie waren we thuis.”
‘We gingen van huis tot huis’, zei hij. “Wij hebben het initiatief genomen en niet gewacht tot ze zouden aanvallen.”
De eenheid van N. vocht later in het noorden van Gaza , met gevechten in Jabalya, vooral bij het Indonesische ziekenhuis. Vervolgens sloten de speciale troepen van N zich in december aan bij de invasie van zuidelijk Gaza, inclusief ongeveer zes weken van gevechten in Bani Suheila en Khan Yunis.
Bij die invasie sloot Egoz zich aan bij honderden reguliere infanterietroepen, samen met de andere speciale troepen, tanks, artillerie, de Oketz-hondeneenheid, de Yahalom-antitunneleenheid en scherpschutters. N. zei dat er een groter aantal vijandelijke Hamas-troepen in het Zuiden was, vergeleken met wat hij in Shati zag, maar hij zei ook dat het gemakkelijker was om tegen hen te vechten omdat het gebied breder was.
Foto IDF woordvoerder
De huizen waren groter en leken meer op villa's, niet zoals de hele kleine huizen in het Shati-vluchtelingenkamp, waardoor er meer ruimte tussen hen overbleef om te manoeuvreren en minder plekken voor Hamas om zich te verstoppen, zei N..
Niettemin “waren tunnels een groter probleem dan in het noorden van Gaza”, zei hij. “Elke plek had een tunnelschacht, [en ze waren] overal.”
N. zei dat hij het gevoel had dat de weerstand in Khan Yunis aan het afnemen was, en dat de IDF in de nabije toekomst mogelijk algemene operationele controle zou kunnen verwerven.
Dit alles kwam nadat N. al verhard was door de dodelijke en pijnlijke ervaring van de strijd om de invasie van Hamas op 7 oktober af te weren.
Die zaterdag had hij samen met andere officieren acht soldaten onder zijn bevel.
Hij werd om zeven uur 's ochtends wakker met telefoontjes en berichten over vele kibboetsen in het Zuiden die werden binnengevallen, inclusief video's.
N. zei dat hij kon zien dat de situatie “zeer complex was, maar ik begreep de omvang van de gebeurtenis nog niet volledig”, iets dat weken duurde.
Onderweg zagen N. en zijn eenheid grote aantallen lichamen van zowel Israëlische burgers als Hamas-terroristen.
Zijn troepen werden aanvankelijk opgeroepen om te helpen bij Re'im, maar terwijl ze daarheen reden, kregen ze bijgewerkte orders om door te sturen naar Kissufim. Toen ze aankwamen, hoorden ze zwaar geweervuur. Veel reguliere infanteriesoldaten, die verrast waren of in de minderheid waren, zochten veiligheid in een school. Sommigen waren al dood of gewond.
N. begon het gebied in kaart te brengen en een fysieke verdedigingslinie op te zetten die zijn troepen konden innemen.
“Dit was een ander soort oorlog”, zei hij. “Meestal komen we ten aanval met al onze wapens en middelen. Hier konden we niet zomaar overal geweervuur loslaten omdat er burgers waren. Dat betekende dat we heel dichtbij ze moesten komen.”
Hij zei dat zijn eenheid burgers had gered en terroristen had gedood. Het verloor vier soldaten.
N. beschreef ook tactieken voor het nemen van gevangenen. In één geval zou dat een paradigma kunnen zijn voor andere gevallen, zei hij, er was sprake van een intens vuurgevecht met vier Hamas-strijders. Drie werden gedood en de vierde raakte gewond.
Nadat ze de vierde van een afstand hadden benaderd om er zeker van te zijn dat hij gewond, geneutraliseerd en ongewapend was, namen ze hem in hechtenis.
N. zat bij de Post tijdens een driedaagse pauze van de gevechten, maar er werd verwacht dat hij en zijn Egoz-commando's binnenkort naar Gaza zouden terugkeren.
