Cpt. Alina Pravosudova. Foto Times of Israel
Dit is een artikel uit de Times of Israel serie Those Who We Have Lost.
Cpt. Alina Pravosudova, 23, uit Haifa, werd gedood in de strijd tegen Hamas-terroristen die op 7 oktober de Urim IDF-basis onder de voet liepen.
Ze laat haar ouders, Olga en Michael, haar broer Daniel, 15, en haar grootouders achter. Ze werd op 10 oktober in Haifa begraven.
Alina, een roodharige met een stralende glimlach, was een gevechtssoldaat in het zoek- en reddingsteam van het Thuisfront Commando en was de officier van dienst op de Urim-basis op die noodlottige zaterdagochtend.
Ze was na haar verplichte dienstperiode bij de IDF gebleven, had zich aangemeld voor een verblijf tot 2027 en had met succes een officierscursus afgerond.
Toen de terroristen de basis binnenvielen, dreven ze Alina en haar team soldaten in de oorlogskamer in het nauw. Nadat Hamas toegang had gekregen tot de kamer terwijl hij een granaat lanceerde, werd Alina gedood terwijl ze zichzelf en haar soldaten probeerde te beschermen in de strijd die daarop volgde. Twee soldaten die gewond raakten maar het overleefden, vertelden later de gebeurtenissen, volgens Magen David Adom, waar Alina zich vier jaar lang vrijwillig aanmeldde.
Haar familie en vrienden verzamelen nu geld om een ambulance op haar naam aan MDA te doneren. Familieleden zeiden dat ze ervan droomde ooit dokter te worden.
Lavi, die jarenlang naast haar vrijwilligerswerk deed bij MDA, vertelde de nieuwszender Davar dat “ze gewoon geweldig was. Prachtig. Het soort dat zoveel diensten per week weet te draaien, zoveel mogelijk uren, altijd op haar best. Altijd excelleren. Het is geen cliché; het was zo omdat het haar gewoon iets kon schelen.'
Haar ouders, Olga en Michel, emigreerden eind jaren negentig vanuit Oekraïne naar Israël, in de hoop een betere toekomst te vinden in hun nieuwe thuisland.
Door haar vrienden ‘Gingit’ genoemd vanwege haar vlammende rode haar, herinnerden vrienden en familie zich Alina als een persoon die altijd bereid was anderen te helpen, die de hoogste normen voor zichzelf stelde en vocht voor goede doelen. Ze hield van ballet en Aikido, waarvoor ze een opleiding volgde in een centrum in Haifa dat werd gerund door haar grootouders.
Haar vriend Raz, die zelf gewond raakte tijdens zijn actieve dienst op 7 oktober, schreef haar: “Mijn lieve Alina, je was een ongelooflijk persoon, vanaf het eerste moment dat ik je zag, werd ik verliefd. We spraken over dromen, ambities, een toekomst. Toen ze me vertelden dat je vermoord was, stortte ik in. Ik ben nu een gebroken man.”
Een video die Amit Inbal ter nagedachtenis aan haar heeft gemaakt, toont foto's van haar door de jaren heen: op school, terwijl ze een roze sweatshirt droeg, aan het ravotten met vrienden, opvallend vanwege haar zeer blanke huid, omhuld door het rode haar; dansen in de woestijn; haar kleine broertje knuffelen; afstuderen van de middelbare school in een lichtblauwe avondjurk met een rode roos in de hand.
De afbeeldingen van haar in het leger tonen haar gewapend en in uniform, haar haar vastgebonden in een strakke paardenstaart; dansen tijdens het schoonmaken van de kazerne, met de wisser in de hand; in slaap in een bus. Er is ook een afbeelding van haar op vakantie, liggend op haar rug in de schaduw van een boom, omlijst door groene bladeren, met haar haar uitgespreid over een blauw-wit gestreepte mat. “Je was zachtaardig en een vechter”, eindigt de video. “Je was een roos in de woestijn.”
“Alina wilde altijd meer dan ze kon”, vertelde haar vader, Michael, aan de nieuwszender Davar. “En voor haar is het altijd gelukt.”
Hij zei dat ze jarenlang ballet danste, altijd trainde en aan sport deed, 'ze had alle ingrediënten voor uitmuntendheid, en ze bleef hoe dan ook doorgaan en bleef ermee doorgaan en werd beter dan wie dan ook. Zo was ze echt, de beste van iedereen.”
