Dat de regering de oorlog voortzet zonder een duidelijk einddoel te formuleren, is een smet op het land en een klap in het gezicht van de reservisten, schrijft Yaakov Katz

IDF-reservisten sluiten zich aan bij de "David Brigades", de vijf nieuwe reservistenbrigades die op 17 december 2024 werden aangekondigd door IDF-stafchef Herzi Halevi. Foto IDF

Er is werkelijk iets unieks aan het Israëlische volk. En als we nog meer bewijs nodig hadden, kregen we dat deze week opnieuw, zo begon Yaakov Katz, voormalig hoofdredacteur van The Jerusalem Post.

De reservisten die een oproep hebben gekregen – mannen en vrouwen die al in deze oorlog hebben gevochten en velen die pas onlangs naar huis zijn teruggekeerd – worden opnieuw naar het slagveld gestuurd. Deze mensen hebben maandenlang afstand genomen van hun familie, werk en leven, en kregen eindelijk een korte pauze. Nu worden ze, zonder aankondiging, teruggeroepen – sommigen voor nog eens 100 dagen dienst.

En toch, ze verschijnen.

Ondanks voorspellingen dat de motivatie na meer dan anderhalf jaar oorlog zou kelderen, is de respons op de laatste ronde oproepbevelen opmerkelijk hoog. Het is niet langer de 150% respons die we direct na 7 oktober zagen, maar nog steeds in de 90%, ruim boven de verwachtingen. Het getuigt niet alleen van veerkracht, maar ook van de nationale ethos van verantwoordelijkheid en toewijding die hier in Israël heerst.

Maar die veerkracht werd deze week geëvenaard door een ongelooflijke politieke klap in het gezicht. Terwijl reservisten zich klaarmaakten om terug te keren naar het slagveld, opende de Knesset de zomerzitting met één belangrijk punt op de agenda: het aannemen van een nieuw wetsontwerp van de IDF dat de vrijstelling van haredim (ultraorthodoxen) van militaire dienst definitief zou vastleggen.

Terwijl reservisten zich voorbereiden om terug te keren naar het slagveld, openden de MK's de zomersessie met één belangrijk punt op de agenda: het vastleggen van de vrijstelling van haredim van militaire dienst, aldus de schrijver. Foto Jerusalem Post

Israëlische reservisten hebben weinig keus

Stel je voor dat je een van die reservisten bent. Je zit zondagavond thuis, op adem te komen na maanden oorlog, en begint net je leven, bedrijf en huwelijk weer op te bouwen. Je zit met je kinderen aan het avondeten. En dan, terwijl je het nieuws kijkt en ziet hoe de premier zich in allerlei bochten wringt om zijn Haredi- coalitiepartners te paaien , trilt je telefoon. Het is een WhatsApp-bericht van je eenheid. Je wordt teruggeroepen.

Je partner en kinderen kijken je bezorgd aan. Ze hebben nauwelijks tijd met je doorgebracht. Maar je appt in de groepsapp: "Ik ben er morgenochtend."

Dit is geen normale situatie. En toch accepteert het land het op de een of andere manier. Omdat Israël functioneert ondanks zijn regering, niet dankzij. Het land redt het omdat tienduizenden Israëliërs – mannen en vrouwen, jong en oud – blijven komen, wetende dat de meeste van de 120 Knessetleden er niet echt om geven. Maar de waarheid is dat ze het niet voor hen doen. Ze doen het omdat ze weten dat als ze niet komen, de staat die ze liefhebben en de huizen die ze verdedigen, niet zullen overleven.

Maar we moeten ophouden te doen alsof dit houdbaar is. Deze regering, die verantwoordelijk is voor de mislukkingen die leidden tot de Hamas-invasie op 7 oktober, blijft kansen na kansen missen om moedig te leiden.

De meest flagrante mislukking blijft de weigering van de regering om een ​​duidelijk plan voor Gaza te schetsen en uit te voeren . Gaat de oorlog over de terugkeer van de gijzelaars of over de uitschakeling van Hamas? Of is het allebei? Als het erom gaat Hamas van de macht te verdrijven, moet er een nieuwe regering komen, maar de regering weigert een besluit te nemen.

Het beweegt zich tussen tegenstrijdige doelen, gebaseerd op politieke belangen in plaats van op wat goed is voor het land. Als gevolg hiervan is Hamas erin geslaagd zich te herbewapenen, en zitten er nog steeds 59 gijzelaars vast.

Had dit anders gekund? Vrijwel zeker. Iedereen weet dat de oorlog niet in een overwinning kan eindigen zonder de terugkeer van de gijzelaars en de oprichting van een nieuwe, stabiele autoriteit om Gaza te besturen. Als dat het doel is, dan moeten we daar naartoe werken. In plaats daarvan blijft premier Benjamin Netanyahu de fantasieën van Bezalel Smotrich en Itamar Ben-Gvir volgen, die openlijk spreken over de herbezetting en hervestiging van de Gazastrook.

Er is mogelijk één persoon die hier invloed op kan uitoefenen: de Amerikaanse president Donald Trump. Hij zal over een paar dagen het Midden-Oosten bezoeken en heeft laten doorschemeren dat hij een belangrijke aankondiging zal doen over Gaza. Zijn herhaalde oproepen om humanitaire hulp naar de Palestijnen te sturen, suggereren dat hij Israël wellicht zal proberen te dwingen de grondoperatie uit te stellen.

In besloten kring hopen sommige IDF-officieren dat hij slaagt. Zonder politiek plan dreigt een bredere invasie slechts voort te duren met wat al geprobeerd is. Er zullen meer soldaten sneuvelen, meer gijzelaars zullen sterven, en het laatste restje internationale legitimiteit dat Israël nog heeft, zal verdwijnen. We zijn weer terug bij af, maar dan erger.

Terwijl dat debat zich afspeelt, ontvouwt zich een andere nationale schande in het volle zicht: de weigering om de haredim op te roepen tot lidmaatschap.

Laten we eerlijk zijn: dit is een smet op het land. Het is verraad aan elke reservist die alles laat vallen wanneer hij wordt opgeroepen en zich meldt voor dienst. Ze doen dit niet vanwege een medaille die ze mogelijk krijgen of een toekomstige belastingverlaging; ze willen alleen maar gelijkheid en een fundamenteel sociaal contract waarbij iedereen de nationale lasten deelt. Na 77 jaar zou dat niet te veel gevraagd moeten zijn.

En toch werkt de regering tegen haar eigen bevolking.

Er zijn zeldzame uitzonderingen, zoals Likud-parlementslid Yuli Edelstein, voorzitter van de Knessetcommissie voor Buitenlandse Zaken en Defensie, die heeft beloofd elke wetgeving te blokkeren die dit onrecht verder verankert. Maar Edelstein staat er grotendeels alleen voor en kan uiteindelijk gemakkelijk aan de kant worden geschoven door Netanyahu, die dat ook heeft gedaan bij anderen die hem in de weg stonden.

Deze situatie kan nog steeds worden omgedraaid. Maar daarvoor is echt leiderschap nodig, een leiderschap dat bereid is politieke risico's te nemen in dienst van het nationale belang. Het vereist dat het landsbelang boven de belangen van enge coalities wordt gesteld.

Als het om Gaza gaat, betekent dat Hamas vastberaden bestrijden en tegelijkertijd de basis leggen voor een naoorlogse realiteit die terugkeer verhindert. Dat betekent dat we reële alternatieven voor het bestuur van Gaza moeten overwegen, inclusief alternatieven met een Palestijnse component.

Als het om de charedische dienstplicht gaat, betekent dat nee zeggen tegen de eisen van de ultraorthodoxen, zelfs met het risico de regering te verliezen en nu te doen wat jaren geleden al had moeten gebeuren: iedereen in dienst nemen. Ja, iedereen.

De reservisten begrijpen dit. Ze verdedigen de veiligheid en waardigheid van het land uit vrije wil. Wat ze daarvoor terugkrijgen, is een regering die hun offers respecteert en niet een regering, zoals we die nu hebben, die hen misbruikt.

De reservisten doen hun deel. Het is tijd dat de regering hetzelfde doet.

De schrijver is medeauteur van het binnenkort te verschijnen boek While Israel Slept , over de Hamas-aanslagen op 7 oktober, senior fellow bij de JPPI en voormalig hoofdredacteur van The Jerusalem Post.