Foto IDF woordvoerder
Dit artikel verscheen eerder in de Hebreeuwse pagina van de IDF en is geschreven door Ira Ben Shoshan.
Ze zitten in een trailer, besturen het bemande vliegtuig van ver, krijgen een hoek van bovenaf naar het slagveld in Yosh, Libanon en Gaza, en vallen op het juiste moment ook aan.
"Het is een gekke rol die geen definitie heeft, je kunt alles doen. En alles verandert in een oogwenk", is hoe Lt. D., een operator als TAM, ervoor kiest om de multi-arena-activiteiten van Squadron 200 te beschrijven in de afgelopen maanden – in Libanon, in Yosh en in Gaza.
Foto IDF woordvoerder
Tussen elk van de arena’s zijn er, zo legt hij uit, professionele verschillen, die specifieke werkwijzen vereisen: ‘Gaza wordt gekenmerkt door dichte bebouwing en een burgerbevolking waarin terroristen zich schuilhouden, en uiteraard ook door onze strijdkrachten. aan de andere kant zijn er veel open en zeer bergachtige gebieden. In de IOS is het verhaal anders: aanvallen in onze gebieden, wanneer de nesten van terreur zich bevinden in gebieden waar ook niet-betrokken mensen zijn, zoals in de regio. vluchtelingenkampen Jenin en Tulkarm."
Foto IDF woordvoerder
Nu de complexiteit van de drie arena's voor onze ogen ligt, rijst de vraag: hoe ga je met alles tegelijk om? "Om op een zo steriel mogelijke manier aan te vallen, voeren we een aantal acties uit. Allereerst identificeren we een dreiging in beeld of krijgen we begeleiding - van de inlichtingendienst of van de strijdkrachten in het veld."
Foto IDF woordvoerder
“De trailer, van waaruit we de UAV besturen, staat in nauw contact met de commandanten van de eenheden, om de locatie van onze gevechtsvliegtuigen te begrijpen en op basis daarvan het meest effectieve aanvalsoverzicht te bouwen”, legt luitenant D. uit. “Dan zullen we er altijd voor zorgen dat de informatie die we hebben juist is, met behulp van de camera’s.” En hoe lang duurt het proces?
Foto IDF woordvoerder
"Zodra je de beroemde '2-3 Shagar'-roep hoort - de bewapening hangt in de lucht, heerst er stilte in de trailer en iedereen concentreert zich op de aanval", beschrijft de helikopteroperator, "is er altijd die adrenaline, een weinig opwinding in het hart, vooral als u een grote operatie ondergaat. We hebben niet echt een moment van pauze, maar desondanks bevindt het gevoel van betekenis en het besef dat we iets belangrijks doen zich recht voor onze ogen."
Comments