Cadet E. Foto: Roy Kor / IAF
"Mijn leraar vertelde me dat ik niet zou afstuderen", onthult hij. "Ik heb op een goede school gestudeerd, ik kwam uit een goed gezin en op de een of andere manier volgde ik gewoon het patroon niet.
Ze wilden me niet opvoeden van de lagere school naar de tweede klas, en ze raadden aan me naar een school te sturen voor 'gestoorde ' kinderen." Hij was een kind met veel energie dat hij niet wist waar hij het aan moest besteden, hij zou urenlang door de velden gaan met koptelefoons, gewoon om te bewegen, weg te komen en spanning los te laten. "Ongerealiseerd potentieel", zo noemde iedereen het.
"Dit is een programma voor zelfontwikkeling", kregen ze te horen van het "Squadron" -project. "We willen van jullie serieuze jongens maken." Het idee van het project is dat je ethos en prikkels nodig hebt om de kinderen te beïnvloeden. Het gekozen ethos is het verhaal van Ilan Ramon. "Hij was ons model voor iemand die zijn droom waarmaakte. Wat is jouw droom?
Ze zouden ons vragen. Laten we het laten uitkomen. De manier om de droom waar te maken was de luchtmacht, met een duidelijke vereiste prestatie en onderzoeken," herinnert Cadet A.
"De prikkels waren dat als je drie lessen op school aanwezig was, we je uit de vierde zouden halen voor een reis of een voetbalwedstrijd. Aan het einde van elk jaar kregen degenen die de doelen bereikten een vlucht in de lucht van Israël van een civiel squadron."
Cadet E. bereikte de doelen die hij zichzelf stelde: naar school gaan, nul schorsingen, een bepaald cijfer. Hij ontving de prijzen, maar realiseerde zich niet het hoofdidee van het project - hij had geen droom. "Ik had geen specifieke ambitie, ik zag nergens waarde in. Ik dacht niet dat er iets was dat de moeite waard was om hard voor te werken. Ik had geen hobby's," vertelt hij. "Door het project begon ik waarde in dingen te zien. Ik begon gitaar te spelen, vliegtuigen te besturen, op een fiets te rijden - maar ik kon niet begrijpen wat mijn droom was."
Cadet E. als kind zittend in de cockpit van een gevechtsvliegtuig. Foto IAF
Majoor R. had de leiding over het project bij squadron 109 (“The Valley”), dat de school van cadet A adopteerde. “Wat weet je nog van A.?” vraag ik. Alles, hij viel op. Het is vele jaren geleden, en als je me vraagt naar de meeste kinderen die in de klas zaten, kan ik me ze niet precies herinneren. Maar E. is een van de unieke personages die wordt onthouden. Hij was een kind dat zichzelf op de voorgrond plaatste, betrokken, vrijwillig en nieuwsgierig."
"Herinner je je hem niet als een 'gestoord' kind?" vraag ik me af. Die op de achterste rij in de klas zitten en helemaal niet aanwezig zijn. Ik herinner me E. eigenlijk nog als kind met de voeten op de grond." De kloof tussen deze beschrijving en hoe gedeputeerde E. zichzelf omschrijft, geeft aan wat voor verandering het project heeft aangebracht. Cadet E. omschrijft Reuven, oprichter en manager van het project, als zijn tweede vader. Ook majoor R heeft al die jaren contact gehouden met Reuven: "Hij is een bijzondere man. Het is zeldzaam om iemand te zien die uit een heel puur en ideologisch standpunt wordt gedreven, die zijn behoeften en verlangens opzij zet om er voor de kinderen te zijn. , maar niets bereidde hem voor om hem plotseling aan de basis te ontmoeten. “Tijdens de ‘beginfase’, de eerste fase van de vluchten in de koers, kwam de squadroncommandant van de gevechtsnavigatoropleiding, met de rang van majoor, mij zeer bekend voor”, omschrijft cadet A. “Het kostte me wat tijd om te begrijpen dat dit de instructeur was die me vergezelde op het 109 squadron-project. Ik herinner me hem tijdens vergaderingen in het project, waarin hij ons uitlegde over de luchtmacht, over hoe vooruit te komen en moeilijke dingen in het leven te doen, over hoe je kunt slagen alleen als dingen belangrijk voor ons zijn - als we een innerlijk vuur hebben."
Cadet A. met de andere cadetten van de helikoptercursus natuurlijk 185. Foto: Roy Kor / IAF
Majoor R. zegt: "Ik weet dat ik in de projectbijeenkomsten mezelf heb neergezet als voorbeeld voor hen, maar ik wilde niet dat het om mij zou draaien. Ik wilde ze laten zien dat het mogelijk is om het leven op een pad naar succes te zetten, zoals iedereen het definieert. Ik heb nooit gezegd dat succesvol zijn hetzelfde is als piloot zijn, en het kwam nooit bij me op voor wie het geschikt was."
Van hier naar daar, niet in het begin, niet met iedereen, maar uiteindelijk formuleerde Kadet A. een droom voor hem. Hij droomde ervan piloot te worden. Toen ik vroeg wat hij het leukst vond, verraste hij me. "We kregen te horen over de ontsnapping in de 'basis'-fase van de vliegcursus. Het klonk cool voor mij, als een enorm verstoppertje spelen.
Toen ik daadwerkelijk een ontsnapping deed in de cursus, herinner ik me dat ik hieraan dacht gesprek terwijl we in een van de klaslokalen op de school zaten en een navigator van 109 ons de ontsnapping beschreef, en ik voelde dat als ik mag vliegen, ik de coolste dingen ter wereld zal doen.
Na verloop van tijd veranderde de dromende jongen en werd hij volwassener: "Ik wil bijdragen aan het land, en voor mij is dit een weg waar ik dat kan doen. Het vervullen van de droom om piloot te worden is niet langer wat mij motiveert, maar het wordt relevant wanneer ik kinderen ontmoet zoals ik was. In eerdere vleugelorders zag ik kinderen van het 'Squadron' in de menigte en ik sprak met ze. Ik zei tegen ze: 'Hé, ik zat hier net als jij eens op een bank, en hier doe ik het zelf. Zodat je weet dat alles mogelijk is, het is niet zo ver weg.
