Shira Albag, moeder van gegijzelde Liri, spreekt tijdens een demonstratie en eist een deal voor de vrijlating van de gijzelaars, een week nadat haar dochter verscheen in een propagandavideo van Hamas, 11 januari 2025. Foto Jerusalem Post
Na 477 dagen van onzekerheid, eindeloze gebeden en meedogenloze strijd, ontwaakt Shira Albag uit een droom - alleen is het deze keer geen nachtmerrie. Ze wordt eindelijk wakker naast haar dochter, Liri, verteld ze aan de Jerusalem Post.
"Weet je, wakker worden met je dochter na zo'n lange tijd, haar aanwezigheid voelen — het is overweldigend," zegt ze. "Ik blijf tegen mezelf zeggen dat ik in een droom zit."
Liri Albag , de IDF-uitkijksoldaat die op 7 oktober werd ontvoerd uit de Nahal Oz-buitenpost, is niet teruggekeerd naar het leven dat ze ooit kende. Ze is niet langer hetzelfde meisje dat anderhalf jaar geleden in dienst ging. Ondanks de glimlachen en de herenigingen met vrienden, is er iets in haar veranderd.
"Ja en nee," zegt Shira als haar gevraagd wordt of haar dochter weer zichzelf begint te worden. "Toen ik Liri zag en ze naar ons schreeuwde, 'Liri Nummer 1'—onze privégrap thuis—dacht ik, dat is mijn dochter. Ik was bang voor wat ik terug zou krijgen, maar het is zij. Het is mijn Liri."
Maar voor elk vreugdevol moment zijn er ook stille momenten: het besef dat de weg die voor ons ligt lang is.
Moment Liri Albag zaterdag herenigd werd met haar geliefden in het Bellinson Ziekenhuis in Petah Tikva. Foto GPO
"Ze is een stuk volwassener geworden," zegt Shira met een zware stem. "Ze begrijpt zoveel, maar ze is soms ook erg stil. Aan de ene kant praat ze veel, maar aan de andere kant is het alsof alles door elkaar loopt."
Het blijkt dat Liri niet alleen heeft overleefd, maar ook een manier heeft gevonden om door de hel te navigeren.
"Op 7 oktober 2023, het moment dat ze werd meegenomen, realiseerde ze zich haar realiteit. Ze was nu een gijzelaar in Gaza, en ze zou leren overleven."
"Ik speel hun spelletje mee, maar ik zal ze te slim af zijn", zei ze tegen me, herinnert Shira zich.
Liri leerde Arabisch, bestudeerde de psychologie van haar ontvoerders en wist wanneer ze moest spreken en wanneer ze moest zwijgen. Ze verzette zich niet, kwam niet in opstand, ze overleefde.
Haar ontvoerders probeerden hun geest te breken.
"Ze gebruikten psychologische terreur en lieten de mensen geloven dat ze nooit meer weg zouden gaan, dat ze gedwongen zouden worden zich tot de islam te bekeren en dat ze daar voor altijd zouden blijven."
Ondanks haar veerkracht was Liri niet immuun voor de verschrikkingen.
"Ze zei tegen ons: 'Mam, we zaten in de hel, en we moeten iedereen eruit halen. We moeten, we moeten iedereen eruit halen.'"
Maar wat haar het meest schokte, was een onmiskenbare waarheid.
"Wij, de meisjes, hebben geleden. Maar de jongens en mannen hebben nog meer geleden."
Als Shira terugdenkt aan de dag dat haar dochter werd meegenomen, klinkt er woede in haar stem.
"Er is zoveel woede over 7 oktober," geeft ze toe. "Niet tegen de soldaten die dapper vochten, maar tegen het feit dat er niemand was die wist wat te doen. Ze zaten daar urenlang - bijna vier uur - naar hun vrienden te kijken... sommigen waren nog in leven. Als er iemand was gekomen, hadden ze gered kunnen worden."
Liri , nieuw op de basis, kende de procedures niet. Maar zelfs de ervaren soldaten waren onvoorbereid. En dus zaten ze te wachten.
"7 oktober was een breuk, een trauma dat ze nog niet eens heeft verwerkt," zegt Shira. Dan voegt ze een zin toe die de diepte van de impact van die dag onderstreept: "Ze vertelde me dat het net zo zwaar was als gevangenschap, zo niet erger."
Liri is niet teruggekeerd naar het leven dat ze had voor 7 oktober, maar naar iets totaal anders. Nu kent het hele land haar naam. Iedereen volgt haar verhaal.
"Ze kan niet over straat lopen zonder herkend te worden," zegt Shira. "En dat begrijpt ze nog steeds niet helemaal."
Ontmoetingen met vrienden vinden vooral thuis plaats. Solo-uitjes worden nog niet eens overwogen. De familie omringt haar en geeft haar de ruimte om het te verwerken, stap voor stap.
Terugkeren naar de realiteit gaat niet alleen over knuffels en opluchting, maar ook over het onder ogen zien van de pijn van degenen die nog steeds gevangen zitten.
"Liri zag de beelden van Ohad, Eli die uit gevangenschap werd bevrijd," vertelt Shira. "En ze verstijfde. Het was alsof haar hersenen het gewoon blokkeerden, alsof ze er niet meer was. We moesten de tv uitzetten en haar terugbrengen naar de realiteit."
In elk gesprek met Shira is er sprake van een mengeling van persoonlijk verdriet en nationale pijn.
"We moeten nu iedereen eruit halen," zegt ze resoluut. "Er is geen tijd."
Ze kijkt naar de cijfers, naar de situatie ter plaatse, en ze weet:
"Helaas zijn er twee miljoen terroristen in Gaza. Twee miljoen terroristen. Liri werd in burgerhuizen gehouden, en zelfs de kleine kinderen — zij maken er deel van uit. Het zijn niet alleen degenen in uniformen met groene hoofdbanden. De zogenaamde niet-betrokken burgers zijn er diep bij betrokken."
Vervolgens doet ze een uitspraak die het hele gesprek lijkt te definiëren:
"Als we het hebben over het ontmantelen van Hamas, dan hebben we het over het ontmantelen van twee miljoen burgers op dit moment. Dat kunnen we niet doen, nog niet. Eerst moeten we alle gijzelaars naar huis halen," zegt Shira, voordat ze met overtuiging herhaalt:
"Helaas zijn er twee miljoen terroristen in Gaza. Twee miljoen. Liri was in hun huizen, en de kinderen - ja, zelfs de kinderen - maken hier deel van uit. Het zijn niet alleen degenen die geweren dragen en groene hoofdbanden dragen. De zogenaamde niet-betrokken burgers zijn helemaal niet niet-betrokken. En helaas zullen we ze allemaal moeten bestrijden."
Uiteindelijk komt alles wat Shira zegt neer op één belangrijke boodschap: het volk van Israël mag niet stoppen met vechten.
"Wat Liri op de been hield, was de wetenschap dat we haar niet zouden opgeven," zegt ze. "Maar ze had nooit gedacht dat het hele publiek het ook niet zou opgeven. Dat is wat haar in leven hield. We kunnen nu niet stoppen."
Als haar gevraagd wordt naar het leiderschap van het land, weigert ze namen te noemen, maar haar boodschap is duidelijk:
"Liri zal niet echt genezen, wij zullen niet genezen als familie, en Israël zal niet genezen - totdat ze allemaal terug zijn."
In haar donkerste momenten, diep in de tunnels van Gaza, geloofde Liri dat haar volk haar niet in de steek zou laten. Nu, terwijl ze terug in Israël staat, staat ze voor een nieuwe strijd: de strijd voor degenen die nog steeds wachten, voor het moment waarop ook zij uit de nachtmerrie zullen ontwaken en zich zullen realiseren dat ze thuis zijn.
Comments