Luitenant-kolonel (res) Kobi Alfasi. Foto: Nieuws 12
Onder de verhalen over die vervloekte Sjabbat bevindt zich ook dat van Kobi Alfasi, luitenant-kolonel (res.), een hoge officier bij de operatieafdeling van de IDF, die jarenlang naar Kirya is overgeplaatst om van daaruit de zuidelijke sector te besturen.
Terwijl hij in het gat zit en probeert de chaos onder controle te krijgen, vecht zijn zoon Oren tegen terroristen binnen de MMD in kibboets Nirim. Na het telefoontje 's middags waaruit hij besefte dat Oren was vermoord, bleef hij zich melden bij de put. ‘Ik heb al verloren’, zegt hij tegen N12News ,"maar we moeten winnen."
Van alles wat je hebt meegemaakt in de oorlog: naar welk moment wil je terugkeren? Wat is het moment dat je verbrandde
"Ik begin vanaf het einde - uit het gesprek begrijp ik dat Oren niet bij ons is. Het is een moment waarop je beseft dat een hand je hart is binnengekomen, een stuk heeft afgesneden en dat is alles. Om pijn te beschrijven - dat is alles."
Wat kunt u ons, binnen de grenzen, vertellen over uw rol ?
"Ik zit op de afdeling operations. Wij zijn mensen die bij bepaalde gebeurtenissen die relevant zijn voor de functie zelf, zo snel mogelijk arriveren om de situatie snel te begrijpen en te zien hoe deze zich ontwikkelt."
In de ochtend, om 6.20 uur ben je thuis , om 6.30 uur wordt er gealarmeerd. Je kent het beeld in het zuiden. Neem je de telefoon op van Oren, die bij het bedrijf in kibboets Nirim is?
" Het eerste telefoontje was naar Oren. Hij ging op bezoek bij Nirim, hij ontmoette een nieuwe vriend. Een relatief korte periode, ik kende haar nog niet eens. De laatste WhatsApp met hem ging over de afsluiting die hij en Noam zou zaterdag naar ons toe komen: 'Wanneer wil je? Ochtend, middag, avond?' Mijn antwoord was: 'Wanneer je maar wilt, kom gewoon'. Hij heeft ook koekjes gemaakt die meekomen. Rond 19.20, 19.30 uur ga ik de put al in. Chaos."
Wat zie je als je binnenkomt ?
‘Telefoons – we weten het niet, wat weten we, hoe weten we het, hoe krijgen we een situatiebeeld. Al snel beseften we dat we moesten zoeken naar iets dat de trekker overhaalde – om daar te komen. ".
Dacht je dat hij overdreef?
"Nee."
Waar denk je dat de terroristen op dit moment zijn?
'Op veel plaatsen. We beginnen de reikwijdte te begrijpen.'
Wanneer denk jij voor het eerst aan Nirim ?
'In de ruimte buiten kantooruren, als Noa belt.'
Heb je niet tot middernacht aan Nirim gedacht ? Je weet dat je zoon daar is.
'Ja. En het komt goed met hem, het gaat goed met hem. Hij ligt op de intensive care. Komt wel goed. Ik weet dat het goed gaat met Oren. Omdat dat mijn relatie met hem is, gaat het goed met hem. als hij ongelijk heeft? Hij zal zeggen."
Ik bedoel, je realiseerde je zonder er zelfs maar over na te denken , dat je nu in de "actie" -modus moet zijn.
'Juist. En zet de zorgen opzij.'
Ook al weet je dat je zoon in Nirim is, ook al weet je dat hij in Moadom is, ook al begin je te begrijpen wat daar in moadom gebeurt?
"Ik had even geen tijd voor mezelf om na te denken over microtactieken, wie er binnenkwam, waar vandaan, hoe gebeurde het, welke MMD, welke MMD? Ik ben er niet. Ik zit niet in deze mod."
En je zei tegen hen: "Jongens, ik ben hier, maar weet je, ik heb een zoon in Nirim."
"Nee".
Noam Alfasi, met haar overleden broer Oren Alfasi. Foto via N12News
Noams telefoon, jouw dochter, maakt het verschil.
"Er werd mij verteld: 'Bel dringend uw dochter.' Er zijn alleen legertelefoons, ik begrijp nog steeds niet hoe ze de telefoon hier heeft gekregen, om met mij te praten via de burgertelefoon. Ik bel haar terug en zij vertelt me dat ze een vaag antwoord krijgt van het gezelschap van Oren en herhaalt de zin: 'Je kunt niet met Oren praten. Oren is niet bij ons, Oren is niet hier, niemand kan meer met Oren praten'.
"In dit stadium is de verbinding met Oren waarschijnlijk per definitie nog steeds verbroken - hij is niet gepakt. Ze vertelden me: 'Kobi, maak je geen zorgen, we hebben het gecontroleerd. Hij is in Nirim.'
Dus je slaakt eigenlijk een zucht van verlichting , ze vertellen je: "Hij is in Nirim", jij zegt: 'Gelukkig is hij niet in Gaza' .
“Ja. Ik krijg een bericht dat ze daar een strijdmacht hebben gestuurd, als onderdeel van de strijdkrachten die daar naartoe waren gestuurd, de strijdmacht die daar moest worden ingezet. Het stelde mij gerust dat de IDF daar zou zijn. Als mijn collega's horen dat ik Noam probeer te kalmeren, en zeggen dat alles in orde is, en vragen: 'Wat is er gebeurd?' Ik zeg: 'Mijn zoon is in Nirim. Hij geeft geen antwoord' - voor hen gingen de rode lichten aan. Ze begrepen lang voordat ik het wist, wat er kon gebeuren."
Wat gebeurt er 's nachts, zes uur 's avonds ?
"Mijn neef doet de deur open. Hij is de vice-kampioen hier, en hij zegt tegen mij: 'Ga nu weg.' Ik begreep het nog steeds niet. Hij zei tegen mij: 'Ga naar beneden, praat met Noam.' En ik vertel het hem: ‘We kunnen Oren niet vinden.’ En zij zegt tegen mij: ‘Hij is niet bij ons.'"
‘Ik zeg tegen haar: ‘Op dit moment kan ‘niet bij ons’ ook in Gaza betekenen.’ Hij zegt tegen mij: ‘Nee, ik denk dat je het niet begrijpt. Hij is hier, maar niet bij ons." En deze actie doodt de lucht. Ik weet niet meer hoe ik bij de auto ben gekomen. Stap in de auto. Er is de internalisering, het begrip. Komt het huis binnen. Weent onderweg . Realiseert mij dat ik deze dag ook persoonlijk heb ontmoet. Dat ik hem niet meer zal zien".
Vanuit de put begreep je hoe moeilijk het zou zijn om de lichamen uit het brandende gebied te halen. En dus had hij, ondanks de moeilijkheid , twee dagen later al weer dienst, vanwaar je alleen maar uitging voor de begrafenis en Oren's Shabbat - en je keerde maandag terug.
"We zijn in oorlog. We moeten winnen. Het is mij al overkomen. Hij zal arriveren voor de begrafenis wanneer het mogelijk is hem te brengen. Het kan een dag, twee dagen, een week, twee weken duren. In de tussentijd, je moet hierheen komen. Er is hier iets te doen.'
Als u boos bent op het leger, vat u dat dan persoonlijk op ?
'Natuurlijk. Dit is mijn leger. En dat betekent niet dat we onszelf niet voortdurend moeten controleren. Ik zal eisen dat ze het controleren. Ik maak deel uit van de controle.'
Hebben jouw familieleden ook het gevoel dat ze hem niet in de steek hebben gelaten?
“De moeder van Oren, mijn vrouw, is erg boos op het leger. Ik kan de woede begrijpen en respecteren. De woede kan mij niet ontmoeten omdat ik niet geloof dat iemand in het leger minder heeft gedaan dan zijn maximale goed. Wat betreft de vraag of dit maximum genoeg was Dit is niet het moment om het te controleren.'
Hoe wil je dat wij hem herinneren ?
"Een beschermengel. Zelfs op zijn laatste moment. Hij koos ervoor om degenen die bij hem waren te beschermen", antwoordt Noam, de zus van Oren. "Er zijn mensen die gestrest raken, wegrennen, huilen, de deur openen, met hen meegaan, en er zijn mensen die daar staan en zichzelf opofferen. Zij beschermen wat voor hen belangrijk is."
"Het is deze jongen. Zelfs op Shiva, toen er veel mensen kwamen waarvan we niet wisten dat ze kwamen, praten ze over hoe hij zo vertegenwoordigde wat zijn naam is", zegt luitenant-kolonel (res.) Kobi.
Je begrijpt dat er mensen zijn die nog gered moeten worden .
"Wij kwamen om te winnen."
Maar je hebt al verloren .
"Ik wil niet dat anderen verliezen."
Wat is voor jou vandaag voor altijd ?
"Het ademt elk moment, het blijft het bij mij beleven. Het is bij Noam zijn, het is bij Jonathan. Bij de uitgebreide familie zijn, bij Hila. Het is zien dat het leven doorgaat."
Wanneer weet je dat wij gewonnen hebben, dat jij gewonnen hebt ?
"Je weet nooit of je wint. Het is van voorbijgaande aard. Het is de volgende ademhaling, het is een kleine overwinning."
Wanneer zeg je: we hebben gewonnen ?
"Wanneer wat mij is geschreven op basis van wat de stafchef heeft gedefinieerd, zal uitkomen, en ze zullen tegen mij zeggen: 'Dank je.' Ga rusten', en iemand zal aankondigen dat we gewonnen hebben. Dan weet ik dat we het hebben verslagen. Tot die tijd zijn we hier."
