Foto via Times of Israel
Opnieuw een artikel uit de Times of Israel serie Those Who We Have Lost
Din Nehorai Bar, 27, en zijn neef, Staff Sgt. Shoam Bar, 21, beiden afkomstig uit Ahuzat Barak, werden op 7 oktober vermoord door Hamas-terroristen op het muziekfestival Supernova.
Ze gingen naar het festival met hun goede vriend Eitan Snir , die ook werd vermoord.
Ze vluchtten alle drie van het festival toen de raketten begonnen, en stopten naast een schuilkelder langs de weg waar ze hun toevlucht zochten. Ze stuurden nog een laatste selfie van hen drieën naar het asiel en werden nooit meer levend gezien.
Din werkte als kapper en had zijn eigen kapsalon, terwijl Shoam een logistieke onderofficier buiten dienst was in Golani.
Shoam laat zijn ouders, Pazit en Asi, en zijn jongere broers en zussen Elay, Hoshen en Lian achter. Hij werd op 13 oktober begraven in Ahuzat Barak.
Din laat zijn 3-jarige zoon Kai, zijn ouders Meir en Aviva en zijn drie broers Asi, Liran en Hadar achter. Hij werd op 11 oktober begraven in Ahuzat Barak.
Shoam's zus Lian schreef op Instagram over "mijn broer, mijn beste vriend... Je was de beste broer die er was, je hielp en zorgde altijd voor iedereen, bracht me altijd naar en bracht me overal vandaan."
Ze voegde eraan toe: “Ik zal onze mooiste momenten samen nooit vergeten, onze hilarische nachten waarin je urenlang met mijn haar zat te spelen. Het was altijd jij en ik tegen de wereld, nooit jij en ik tegen elkaar… Jij was de persoon die elke dag een glimlach op mijn gezicht toverde en me zo aan het lachen maakte en alleen maar goed deed in dit leven.
De vriendin van Shoam, Almog Cohen, schreef op sociale media dat hij “de puurste persoon was die er was, altijd alles met ware bedoelingen deed… Een jongen met een boeiende glimlach die hield van gewoon genieten en dansen.”
"De liefde van mijn leven, ik kan niet geloven dat ik onze ervaringen moet samenvatten, ik wist zeker dat we voor altijd waren", voegde ze eraan toe.
“Vanaf het moment dat ik je ontmoette hadden we een onbeschrijfelijke band, mensen begrepen niet waarom we elkaar niet lieten gaan, dat we het niet beu waren om 24/7 samen te zijn, maar wat niemand begreep was dat we elkaar de ontsnapping van anderen, van het goede, van het slechte en van alles wat op ons hart zat.”
Lian schreef over haar oom Din: 'Je was de beste oom die er kon zijn, ik kan dit allemaal niet verwerken - je was een persoon met een groot hart. Het is gek om langs je kapperszaak te lopen en je daar niet aan het werk te zien. Je was de beste persoon in [onze stad], iedereen hield van jou en je werk. Ik beloof dat ik over Kai zal waken en voor altijd bij hem zal zijn.’
Dins collega, Ron Keren, beschreef hem als “meer dan een vriend, een broer – van de kleuterschool… tot een partnerschap in dezelfde carrière die al op 13-jarige leeftijd begon, wat vliegt de tijd.”
“Je was zo sterk, het maakte niet uit wat je doormaakte – en je hebt veel meegemaakt – je ging altijd gepaard met optimisme en een glimlach”, schreef Keren. ‘Je had een glimlach, mijn broer, waardoor elke slechte gedachte vergeten kon worden… Dinus, ik beloof dat ik alles zal doen om jou, je geest en je pad te vereeuwigen.’
Keren merkte op dat Din een initiatief was gestart om als vrijwilliger haar te knippen in een bejaardentehuis in hun stad en dat een groep kappers het project ter ere van hem had voortgezet en uitgebreid.
Asi Bar, de vader van Shoam, en de broer van Din, kregen twee maanden nadat ze waren vermoord drie tatoeages : de naam en geboortedatum van Shoam, de naam en geboortedatum van Din, en het logo en de datum van het Supernova-festival.
“Ik kan er niet mee in het reine komen dat ik jou en Din nooit meer zal zien”, schreef hij op sociale media. “Ik zoek je overal en spreek met je, maar er komt nooit een antwoord. Mijn mooie zielen, ik mis jullie.”
"Ik heb dorst naar je aanraking, naar de klanken van je stemmen, naar je mooie glimlach", voegde hij er later aan toe. “Mijn hart heeft voor altijd een enorm gat. Ik wacht dag en nacht op je en kan niet bevatten dat we elkaar nooit meer zullen ontmoeten.”
