Joe Alon (links), Yael Rom en wijlen Avraham HaCohen (rechts) Foto: met dank van de Alon familie via IAF
Vrouwen maakten al voor de oprichting van de staat deel uit van de luchtmacht en sommigen slaagden erin een indrukwekkend pad te effenen als pioniers van de Hebreeuwse luchtvaart - totdat er andere richtlijnen werden geformuleerd en hun vluchten voor een periode werden stopgezet. Wie waren de eerste squadrons? Hoe zijn ze erin geslaagd, ondanks alle moeilijkheden? Het verhaal van twee bijzondere vrouwen, die er vanaf het eerste moment bij waren, beschreven door Michal Pomeranz op de website van de IAF.
Waar denken de meesten van ons aan als we denken aan vrouwen in de Israëlische luchtmacht? Blijkbaar heeft de baanbrekende petitie aan het Hooggerechtshof van Alice Miller, hoewel ze de pilotenopleiding niet zelf heeft voltooid, de weg gebaand voor tientallen vrouwelijke vliegtuigbemanningen die door de deur die ze opende, binnenkwamen. Maar in feite maakten vrouwen deel uit van de Luchtmacht vanaf het prille begin Dit zijn de verhalen van de eerste squadrons.
Wijlen Rina Levinson in de cockpit van een vliegtuig. Foto via IAF
Wijlen Yael Rom werd geboren in 1932 en was een ongewoon kind, zelfs voordat ze piloot was. Ze was een begaafde student en een uitstekende atleet, kende Engels en studeerde aan een echte school. Mijn vader Moshe Segal , curator van het Air Force Museum, die Yael persoonlijk kende en haar zelfs meerdere keren interviewde, beschrijft haar: "Yel groeide op in een huis met een zeer hoge waarde en hield van uitdagingen. Ze was een winnaar in alles, een kampioen in alles, en was erg nieuwsgierig en intellectueel."
Yael trainde tijdens haar middelbare schoolstudies in de GDA (jeugdbataljon) en toen ze haar studie afrondde, werd ze ook toegewezen om in het leger te dienen als GDA-instructeur. Yael wilde echter niet verder op deze weg. Tijdens de wachttijd voor de cursus compagniescommandanten bij de GNA had ze dienst in de eetzaal, waar drie piloten het ongenoegen van Yael hoorden. In een interview met Moshe Segal zei ze: "Op een dag kwamen ze naar me toe en zei tegen me: 'Je weet dat de GNA heeft aangekondigd over het openen van een vlieginstructeursopleiding en het zoeken naar vrijwilligers?'. Ik vroeg hen: 'Wat betekent dat?', er staat zowel jongens als meisjes".
Yael en enkele tientallen andere GDNA-instructeurs slaagden voor de medische tests en werden toegevoegd aan de luchtmacht. "Tot de solo-vlucht waren we met z'n drieën", zegt ze. De stewardess vertelde hen dat ze nu nergens heen konden. Het enige dat hij hen kon bieden, was vrijwilligerswerk doen bij de luchtmacht en een reguliere vliegopleiding volgen. "Ik stond daar tussen mijn twee vrienden", zegt ze. "Ik keek naar de commandant van de vliegschool en ik zei tegen hem: 'Bedoel je mij ook?' Dus antwoordde hij me: ‘Ik zie hier niemand anders.’ En zo won de luchtmacht een vrouwelijke piloot”, glimlachte ze.
Yael in de buurt van een vliegtuig. Fotografie: Boris Karmi via IAF
Yael had geen moeite met studeren tijdens de cursus. Ze was afgestudeerd aan een echte school en qua fysieke fitheid had ze zelfs een voorsprong op sommige jongens. Desalniettemin pestten sommige jongens haar, bespotten haar en twijfelden aan haar capaciteiten om piloot te worden zoals zij allemaal. Ondanks dit alles beet Yael op haar lip, hield haar hoofd omhoog en liet zich niet van de wijs brengen door de uitspraken. De school dacht dat het voor Shiel beter zou zijn om te studeren met de meer gematigde instructeurs, maar op een bepaald moment in de cursus ervoer ze een crisis vanwege de werkdruk, en wijlen kolonel Yosef (Joe) Alon bood aan om haar te begeleiden. "Hij was precies het tegenovergestelde van het instructeursprofiel waarvan ze dachten dat het bij mij zou passen", getuigde ze geamuseerd. "Hij was opvliegend, onbezonnen en een snotaap, een ongebruikelijke piloot. Ik weet niet wat hem aanviel, maar hij besloot dat hij ze zou laten zien wat er gedaan kon worden met de juiste begeleiding. En hij nam het sap uit me "Hij had langer dan normaal les met mij, en aan het einde van elke les eiste hij van mij dat ik nog drie landingen zou maken. Ik herinner me dat er gevallen waren waarin de toren hem vertelde dat genoeg was." Joe's inspanningen en Yael's vastberadenheid wierpen hun vruchten af, en ze voltooide de cursus als tweede van alle cursisten. Op het feest aan het einde van de cursus ontdekt ze dat Joe, toen de andere kampeerders dronken en rumoerig werden, naast haar stond als een lijfwacht en niemand haar een glas drank zou laten serveren. Symbolisch koos Joe ervoor om zijn dochter Yael te noemen, naar Yael Rom.
Aan het einde van de pilotencursus werd Yael van plaats naar plaats verplaatst en ze had het gevoel dat haar aanwezigheid sommige mensen waarschijnlijk ongemakkelijk maakte. Yael drong aan en kwam uiteindelijk aan bij squadron 103 ("de olifanten"). Ze nam deel aan de parachute-operatie bij de Matala kruising in de Sinaï, waarmee Operatie Kadesh in 1956 opende," herhaalde ze. De eerste piloot van de luchtmacht, wijlen Batia Orni, nam ook deel aan dezelfde operatie.
'Wat weet je nog van de Mets tot de hanger?' Moshe Segal vroeg haar in een interview. 'De geur van het soldatenzweet,' antwoordde ze. "Er was veel drukte in het vliegtuig. Ik moest de parachutisten waarschuwen om op te staan, zich te organiseren en zich te verzamelen voor vertrek, en een 'groen' signaal geven om naar buiten te gaan. We meldden dat iedereen weg was, en toen keerden we terug. Kort nadat we terugkwamen, startte een luchttrein, 16 'Dakota' (Douglas) vliegtuigen DC-3) die elk minstens twee keer per nacht naar het rek vertrokken en apparatuur lieten vallen, en er was geen enkele storing. " Yael mocht uiteindelijk niet blijven vliegen bij de luchtmacht, maar haar ijver en vermogen om een pad voor zichzelf te effenen dat niemand voor haar had geplaveid, is zeker een bron van inspiratie. Yael stierf in 2006.
Archieffoto van Operatie Kadesh. Foto via IAF
Nog voor de oprichting van de staat zou Tessa een studente uit Tel Aviv een van de meest invloedrijke vrouwen aan het begin van de carrière van de luchtmacht worden. Wijlen Rina Levinson werd geboren in 1927 en begon haar carrière bij de Aviation Club in het Herzliya Gymnasium, waar veel van de pioniers van de Israëlische luchtmacht begonnen. Rina groeide op met vliegen sinds haar jeugd, en vloog zelfs vóór de oprichting van de staat.
In een speciaal interview met Moshe Segal zei Rina: "Ik heb een sportbeurs gekregen van de gemeente Tel Aviv om te leren vliegen met Aeron. Ik heb de middelbare school afgemaakt, heb een jaar vrijwilligerswerk gedaan bij de luchthavenclub en aan het eind daarvan Ik kreeg de beurs en ging leren vliegen. Het was normaal, als je van jongs af aan ziek bent, dan is vliegen makkelijker". Daarna vloog ze naar de Verenigde Staten om haar studie af te ronden. Moshe Segal vertelt hierover: “In de Verenigde Staten leerde Rina tweemotorige vliegtuigen besturen, werd getraind in nachtvluchten en andere zeer complexe dingen. Toen ze terugkeerde naar Israël voor vliegcursus nummer 6, had ze al meer vliegervaring dan haar instructeurs." Yael en Rina zaten in dezelfde kamer op de vliegschool en later in hun leven werden ze zelfs goede vrienden.
Rina heeft de pilotcursus echter niet afgemaakt. Als mijn vader haar vraagt of ze kan zeggen waarom, antwoordt ze: "Zowel mijn domheid als jaloezie. Ik kwam terug uit de Verenigde Staten, ik was een meisje dat alles kreeg wat ze wilde. Ik had een auto in een tijd dat niet iedereen Ik had er een en ik bracht hem naar de basis. Mijn instructeurs waren jaloers op me. Ik was dom, ik begreep niet dat het ertoe deed dat er jaloezie was, en ik paste mezelf niet aan.'
Rina bij een vliegtuig. Foto via IAF
Dus werd Rina uit de cursus gestuurd vanwege discipline, en niet vanwege vliegniveau. Rina gaf niet zo snel op en slaagde erin terug te keren naar het vliegen als verbindings- en verkenningssquadron in Squadron 100 ("The Flying Camel"). In die jaren werd besloten dat vrouwen zouden stoppen met vliegen bij de luchtmacht, maar zelfs op dat moment was Rina niet van plan om te stoppen met vliegen. Ze bleef 25 jaar vliegen in de reservisten en was eigenlijk jarenlang een enkele piloot bij de luchtmacht. "Hoe ben je erin geslaagd om te blijven?" Moshe Segal vraagt het haar. "Waarom niet?" Ze antwoordt rustig. "Je was een eenheid!" Moshe Segal spreekt zijn verbazing uit. Varina antwoordt in een reactie die getuigt van haar sterke karakter alleen: "Het was leuk." Rina bleef vele jaren vliegen en vloog zelfs tot ze 83 jaar oud was. Ondanks haar koppigheid en vastberadenheid waren er dingen die ze niet kon doen, om de simpele reden dat ze een vrouw was. "Als er iets interessants en goeds te doen was, als ik net zo goed was als iedereen, niet meer en niet minder, werd ik nooit meegenomen, omdat ik een vrouw ben. Het was verboden om de grens over te steken", deelt ze. .
Toen ze in de jaren zeventig op hun pad marcheerden, werd het vrouwen verboden om deel te nemen aan de pilootcursus. In 1995 vroeg de toenmalige president van het land, Ezer Weizmann, aan Alice Miller of ze ooit een man sokken had zien breien, om uit te leggen waarom vrouwen de druk van een gevechtspiloot niet zouden kunnen weerstaan. Men kan zich voorstellen wat voor behandeling de vrouwen in de jaren vijftig ondergingen en tegen welke vooroordelen ze zich moesten bewijzen. Zo ja, wat was er speciaal aan die eerste vrouwen? Hoe zijn ze erin geslaagd ondanks alle moeilijkheden? "Ze waren opgeleid, ze begrepen de grote wereld. Ze zagen het allebei als een enorme uitdaging, ze waren sportief en het was voor hen allebei belangrijk om niet alleen deel uit te maken van de mannen, maar ook superieur te zijn aan hen", beweert Moshe Segal.
De eerste vrouwen in de luchtvaart zijn van toen tot nu een inspiratiebron geweest voor vliegtuigbemanningen en als baanbrekende figuren in het algemeen. Toen Alice Miller de petitie indiende bij het Hooggerechtshof, steunden Rina en Yael haar onderweg, en de impact van hun acties is tot op de dag van vandaag voelbaar.
Vorige week voltooiden twee vrouwen de pilootcursus nummer 185, en hoewel er nog steeds er is nog een lange weg te gaan en er zullen er nog veel meer volgen. Aan het einde van het interview van Moshe Segal met Rina vroeg hij haar of ze trots was op de squadrons van vandaag. "Absoluut. Ik zou hun enkels niet bereiken," antwoordde ze bescheiden. "Wat zou je ze willen geven?" vroeg hij, en Rina antwoordde eenvoudig: "Laat ze doorgaan."
Luitenant N., een van de afgestudeerden van Flight Course 185. Foto: Roy Kor via IAF
