Drie maanden na zijn vrijlating onthult Keith Siegel wat hij heeft meegemaakt tijdens de 484 dagen durende hel in Gaza: fysiek geweld tegen hem, vernederende seksuele opmerkingen en meer

Keith Siegel na zijn vrijlating. Foto IDF

Drie maanden na zijn vrijlating onthult Keith Siegel wat hij heeft meegemaakt tijdens de 484 dagen durende hel in Gaza: fysiek geweld tegen hem en zijn vrienden, vernederende seksuele opmerkingen en een scheiding van zijn vrouw Aviva, verteld hij N12News.

Ook al is hij weer thuis, zijn ziel is er nog steeds en hij blijft maar denken aan de ontvoerde mensen die achterbleven. De huiveringwekkende ontmoeting met Omri Miran, wat de ontvoerde soldaat Matan Angrest meemaakte en het moment waarop hij niet kon stoppen met het mishandelen van de ontvoerde vrouw met wie hij samen was.

"Dit is het certificaat dat ze me gaven vóór het incident bij de haven van Gaza", aldus Keith Siegel, die het "geschenk" van Hamas aan zijn vrouw Aviva vroeg. "We kwamen op het strand aan, gingen zitten. Ze lieten me aan een tafel zitten en hij haalde het certificaat tevoorschijn", herinnert hij zich.

De waarheid is dat het me amuseerde, hoe vreemd het ook klinkt. En dat was het dan, van daaruit gingen we naar het podium. Ze zeiden dat ik naar het publiek moest zwaaien en 'dankjewel' moest zeggen. Ik zwaaide, en ik liet het 'dankjewel' achterwege.

Ze zeiden dat ik ze moest bedanken." Keith Siegel bij de "ceremonie" voor de vrijlating van Hamas-gevangenen. Foto N12News

"Hij zag eruit als een wandelend skelet," herinnert Aviva zich de dag dat Keith werd vrijgelaten, "zijn ogen waren diep ingevallen. Hij zag er ongelukkig, verdrietig uit, hij leek echt geschokt. Ik heb een arrestant ontmoet, ik had het gewoon niet door. Ik had het gevoel dat ze me iemand anders hadden gebracht."

"Ik ben 33 keer overgeplaatst en ik kan je vertellen waar ik was van 7 oktober tot 1 februari, de dag dat ik werd vrijgelaten", vertelt hij. "Het was erg belangrijk voor me om deze data te onthouden, ik dacht dat het misschien van inlichtingenwaarde zou kunnen zijn. Het gaf me een soort vertrouwen."

Hoe begin je in vredesnaam met het samenvatten van 484 dagen gevangenschap? Hoe kan je geest dit überhaupt verwerken? Ook al is Keith al drie maanden thuis, hij heeft nog steeds moeite om te wennen aan het leven daarna, waarin hij weer zijn eigen baas is geworden. "Keith heeft 's ochtends heel veel moeite met opstaan", geeft Aviva toe. "Ik denk dat als ik hem niet had gezegd: 'Kom op, Keith...', hij gewoon was blijven slapen, net als in Gaza."

Aviva: "Ja, het is een dynamiek die voor mij soms niet makkelijk is. Hoe blij en vrolijk ik ook ben dat Keith hier is, het is echt onmogelijk om het in woorden te beschrijven. Er zijn moeilijkheden."

Aviva en Keith zijn al 44 jaar samen. Ze bouwden een huis in het dorp Gaza, kregen vier kinderen en op 7 oktober kregen ze een schok die hun leven op zijn kop zette. Om 10.30 uur in de ochtend werden ze uit hun huis in de kibboets ontvoerd naar Gaza.

"Ze braken het MMD binnen en namen ons mee naar de woonkamer. Het was een huis vol terroristen die naar elkaar schreeuwden. Het leek wel alsof ze ruzie maakten over wat ze moesten doen," herinnert hij zich. Ze haalden ons via het achterraam van het huis naar buiten, schoten onderweg op ons, duwden me van achteren en sloegen me tegen de grond. Hoewel ik geschokt was, maakte ik mezelf nog geschokter dan ik al was. Ik bleef maar denken dat hoe langer ik de aankomst van het voertuig en in het algemeen wist uit te stellen, hoe meer het leger zou arriveren om ons te redden.

Maar het gebeurde niet: "Ze stopten ons in de auto. Drie terroristen, Aviva en ik, staken de grens over en kwamen Gaza binnen. Een van de terroristen hield een mes voor onze neus. Ik dacht dat we de deur zouden openen en eruit zouden springen, Aviva overtuigde me er gemakkelijk van om dat idee op te geven."

De eerste 50 dagen werden Keith en Aviva bij elkaar gehouden en verplaatst tussen tunnels en appartementen. Een tijd lang werden ze ook vastgehouden door Liri Elbag en Agam Berger, de vrouwelijke waarnemers die werden ontvoerd van de basis Nahal Oz, en door Amit Sosna, die eveneens werd ontvoerd uit het dorp Gaza, uit de wijk Dor Tzare. "We zitten de hele tijd opgesloten in een kamer en moeten toestemming vragen om naar het toilet te gaan", vertelt hij.

Ze hadden wisselende stemmingen, waren nerveus en gewelddadig, vooral toen de gevechten heviger werden. De terroristen stonden het ook toe dat sommige van de ontvoerde vrouwen kookten, schoonmaakten en huishoudelijk werk deden. Ze hebben me nooit gevraagd dat te doen. Ze hebben dat nooit van me geëist.

Keith en Aviva Siegel. Foto N12News

"Ik zag een terrorist een pistool op het hoofd van een ontvoerde vrouw richten en haar bedreigen", getuigt hij. "Ik zag die ontvoerde vrouw op haar rug liggen, haar mond gekneveld, haar benen vastgebonden, en ze sloegen haar met een stok." Dezelfde ontvoerde vrouw, Amit Sosna, die terugkwam in een interview met Ben Shani in "Uvda":

"Achteraf gezien vermoedden ze dat ik een agent was. Ze sloegen me in elkaar en vernederden me, en dan opeens roepen ze de ontvoerden één voor één op om me te overtuigen de waarheid te vertellen. Ik zag de angst in hun ogen, ze waren geschokt." In ons gesprek geeft Keith toe: "Ik voel me nog steeds vreselijk dat ik dat ding niet heb laten stoppen. Dat ik niet meer heb gedaan."

Na 51 dagen vertellen de terroristen Keith dat Aviva, zijn vrouw, wordt vrijgelaten. "Ik ben heel, heel blij dat Aviva wordt vrijgelaten. Ze zeiden dat ik de volgende dag vrijgelaten zou worden, maar ik heb de neiging om mensen te geloven, dus 'Oké, tot snel, de volgende dag.' En dan vraag ik me elke dag af wanneer ik er zal zijn? 'Inshallah, morgen,' was het antwoord."

Maar het staakt-het-vuren eindigt in een verrassing. Keith wordt van de meisjes gescheiden en ervaart meteen met eigen ogen de verslechterende omstandigheden en de verslechterende houding van de terroristen. Soms was hij helemaal alleen, andere keren verbleef hij in huizen met andere gijzelaars.

"Ik heb zelf heel, heel zwaar geweld meegemaakt: ik lag op de grond, op mijn rug, met mijn benen over elkaar. Een terrorist kwam naar me toe, begon tegen me te schreeuwen en me uit te schelden, spuwde op me en trapte me in mijn been, en de dag erna in mijn ribben. Het deed echt enorm veel pijn, een maand of zo lang," zegt hij, terwijl hij een demonstratie op zijn lichaam geeft. "We hebben seksueel en verbaal geweld meegemaakt: opmerkingen over de grootte van onze penissen en de vergelijking tussen ons, over mijn dochters, over de seksuele voorkeur van mijn vrouw, ik vind het heel moeilijk om erover te praten."

Samen met Matan Engerst, het pantservoertuig dat in Nahal Oz uit de tank werd ontvoerd, werd hij 67 dagen vastgehouden in een klein appartement. "Hij vertelde me dat hij heel moeilijke dingen had meegemaakt. Ik zag geweld tegen Matan", vertelde hij in het verleden.

"Ik word vaak aangehouden en wil dan met me op de foto. Daarom heb ik de regel gemaakt dat ik bereid ben om zomaar met mensen op de foto te gaan, mits ik een foto van een van mijn vrienden vasthoud. Een van hen is Omri (Miran)", zegt Keith. In februari (2024) scheidden ze me van Matan en brachten me naar een huis. Ik ging het huis binnen en daar ontmoette ik Omri. Hij is erg gelukkig en vertelde me over de moeilijkheid om alleen te zijn.

Omari zei dat ze hem van Nahal Oz, van huis, naar Gaza hadden gebracht - hij was niet mee op reis. Hij zei dat ze hem van Lishi en de meisjes hadden gescheiden. Hij vertelde dat hij Lishi en de meisjes miste, hij wist niet of ze nog leefden. Hij zei dat hij zeer, zeer wreed werd behandeld, geboeid, en dat ze hem op een zeer, zeer extreme manier van water en voedsel beroofden.

Hoe zijn deze maanden voor u geweest? Hoe waren de houding en de omstandigheden?

"Het is moeilijk - een kleine, krappe kamer, en we leven samen met hen. Het was ontzettend warm, dus Omri had geen shirt aan en de bewakers vertelden hem dat het niet acceptabel was dat ze zonder shirt rondliepen. Omri werd gestraft en ze vertelden hem dat hij deze kamer niet meer uit mocht. Ik voelde me erg ongemakkelijk bij deze situatie, omdat er een verschil in houding ten opzichte van ons was."

Eind april filmden ze ons, een video die een dag of twee later werd uitgezonden, we zagen het: we gingen naar beneden om tv te kijken, en plotseling zagen we onze familieleden op tv, op het podium. Hij zag Lishi, hij wist nog niet van de meisjes - hoe zat het met hen? Hij probeerde zich voor te stellen hoe ze waren. Het probleem is dat hij hun groei, hun ontwikkeling, al die schoonheid van een kind dat begint te lopen, begint te praten, eigenlijk mist.

"Op 4 juli, in de avond, kwamen ze en vertelden Omri dat hij naar een andere plek ging verhuizen", herinnert Keith zich. We omhelsden elkaar heel, heel innig. We wensten elkaar dat we elkaar snel in Israël zouden ontmoeten, en toen namen ze hem mee. Heb je de laatste video gezien die Hamas met Omri heeft vrijgegeven? Hij is heel, heel anders dan de Omri die ik kende, minder vitaal. Het lijkt erop dat zijn toestand niet zo goed is als toen we samen waren. En te bedenken dat ik terug kon keren en hij daar bleef - dat is een heel, heel moeilijk gevoel.

Ik zie dat dit moeilijk voor je is.

"Ja, ik heb er veel moeite voor gedaan om me in te houden. Het is heel moeilijk voor me." En Aviva valt in en zegt: "Ik denk dat er iets is dat je gevangen houdt, vooral na zo'n lange tijd - je staat jezelf niet toe om te voelen, omdat je niet kunt voelen. Dit 'gevoel' is iets heel bedreigends, want je kunt voelen en willen huilen, en je mag niet huilen, je mag er depressief uitzien en je mag er niet depressief uitzien. Je moet er gelukkig uitzien, anders krijg je een klap op je hoofd."

Denk je dat hij de emoties zelf nog steeds niet kan voelen?

"Absoluut. Ik denk dat dat een van de kenmerken is van de gevangenschap, die 484 dagen - een soort afstandelijkheid die niet helemaal kenmerkend is voor Keith."

Ondanks de moeilijkheden en de zware strijd, stond Keith vanaf het moment dat hij terugkeerde naar Israël op de lijn tussen Israël en de VS: hij sprak met iedereen die nodig was binnen de Amerikaanse regering en oefende druk uit om de resterende gijzelaars terug te krijgen. Als ze hun koffers pakken voor een volgende reis, neemt hij een tandenborstel mee, maar grapt: "In Gaza kon ik het zonder doen."

De vrijlating van Idan Alexander, een Golani-strijder met de Amerikaanse nationaliteit, betrapte Keith terwijl hij weer op weg was naar een missie in de Verenigde Staten. "In het begin, en op elke nieuwe plek waar ze me naartoe overplaatsten, was een van de vragen of ik een andere nationaliteit had. Ik heb de Amerikaanse nationaliteit, en ik was erg bang dat ze me zouden vrijlaten als ik ze dat vertelde."

Keith Siegel. Foto N12News

"Het is voor mij heel belangrijk om mijn dankbaarheid en waardering te uiten aan de IDF-soldaten die hebben gevochten en nog steeds vechten en die ons hebben geholpen om thuis te komen," zegt Keith in de camera. "Ik wil de nabestaanden een knuffel geven." En Aviva zegt hem vóór de reis: "Deze keer zullen we harder schreeuwen, je bent een beetje te voorzichtig. We moeten hem terughalen - we kunnen dat niet beleefd, rustig en voorzichtig doen, dat werkt niet."

En ondanks al zijn pogingen en inspanningen, voelt Keith zich schuldig. Net als de andere ontvoerden die terugkeerden, heeft hij nog steeds het gevoel dat hij geen volledig leven kan leiden zolang zijn vrienden in gevangenschap achterblijven. Een diepe solidariteit die ontstaat in een onmenselijke, onvoorstelbare situatie, zorgt ervoor dat hij blijft strijden totdat iedereen terugkeert. "Het is elke dag heel, heel moeilijk om aan iedereen te denken die daar is gebleven, waarom heb ik dit gekregen, waarom heb ik gewonnen? Ik verdien geen speciale behandeling, iedereen verdient dat."