Een heel volk - een column van Simon Soesan

Foto GPO

Een heel volk zat gekluisterd aan de tv. Het beeld was gesplitst in tweeën: links zagen we hoe de eerste zeven gegijzelden werden vrijgelaten door de terroristen, rechts zagen we Airforce One, het vliegtuig dat de president van de VS, landen in Israel. Uiteraard maakte de president eerst een rondje over Tel Aviv, over het Gijzelaarsplein, waar mijn een half miljoen Israeli’s de vrijlating van de gegijzelden samen vierden.

We zijn een apart volk, wij Israeli’s. Onze kinderen gaan voor alles. We verwennen ze, we verpesten ze soms, omdat we weten dat ze met achttien jaar in ons leger moeten dienen. En hoewel we vrede willen en vrede aan onze buren aanbieden, blijven we alert, omdat enkelen ons nog blijven bedreigen. En de de geschiedenis heeft ons geleerd om bedreigingen serieus te nemen.

Ook ik zat thuis te snotteren toen de eerste jongens, bleek en vermagerd, vrij op Israelische bodem rondliepen. Toen de andere dertien er later ook bij kwamen, was ons geluk niet te beschrijven. Als volk dat het leven viert en altijd blijft hopen dat het allemaal goed zal komen, hadden we deze oppepper wel nodig na het debacle van 7 oktober 2023, wat niet alleen een schandalige nederlaag meebracht, maar ook liet zien wat de haat van onze vijanden doet: de verkrachtingen, de beestachtige afslachting - laat ik niet teveel in detail gaan - hebben een nationale trauma achtergelaten.

Maar afgelopen maandag konden we weer normaal ademen. Alsof we twee jaar lang een steen in onze maag hebben gehad. 

Ons volk is politiek verdeeld. Hoewel ik beweer dat het joodse volk verdeeld is in twee groepen (de ene groep weet alles - de andere groep weet alles beter..) is de realiteit dat we als volk de liefde voor ons land in gemeen hebben, maar de uitdrukking van die liefde verdeeld is. Een deel staat achter de huidige regering van Netanyahu, een ander deel kan de man niet meer luchten of zien. Ik behoor tot de laatste groep.

Wat nu de grootste groep is - dat wordt weer duidelijk met de uitslag van de volgende verkiezingen. Ik blijf jopen op een regering die het hele volk wil dienen, in plaats van deze regering, die in mijns inziens verwacht dat het volk de regering moet dienen. En dan heb ik het nog niet over de internationale politiek en diplomatie, waarvan de resultaten duidelijk te zien zijn.

Ook geloof ik - en velen met mij - dat de gegijzelden thuis zijn niet vanwege Netanyahu, maar ondanks Netanyahu. De geschiedenis zal het beoordelen, hoop ik.

Maar maandag was er een heel volk dat gekluisterd zat aan de tv. En net als in onze realiteit, waar het volk gesplitst is in tweeën, was het beeld gesplitst. Terwijl de gegijzelden aarzelend in Israël aankwamen, zagen we hoe Trump ons parlement, de Knesset, betrad. We zagen hoe Sara Netanyahu alles deed om voor te kruipen en de aandacht probeerde te krijgen van de Amerikaanse president, warvan het hoogtepunt was toen ze, nadat Trump het gastenboek van de Knesset had getekend, zijn pen probeerde te jatten. We zagen en hoorden de overdreven speeches van de Israëlische politici, die Trump regelrecht de hemel in preesden en niet ophielden met hem te complimenteren. Gelukkig besloten bijna alle zenders om tijdens de speech van Netanyahu - die letterlijk Trumps kont bleef likken - het beeld te richten op de terug gekomen jongens, zodat het gezeik van Bibi ons bespaard bleef.

Onze harten waren twee jaar lang gebroken. Echt zin in feesten hadden we niet en we demonstreerden twee jaar lang voor de vrijlating van de gevangenen, want onze regering had andere plannen. Stel je voor dat je in een land leeft waar je naar het buitenland moet gaan om te smeken dat iemand wat doet om je kind vrij te krijgen, want je eigen regering steekt geen vinger uit.

Daarom zijn we nu een heel volk. We zijn geheeld, we voelen ons beter. Nee, geen euforie, gewoon: we zijn blij dat dit gedeelte achter onze rug is. Nu zijn we echt een heel volk, we voelen ons heel.

Er zijn nog uitdagingen voor ons: politiek moeten we beslissen wat voor karakter ons land moet hebben, of we kerk en staat willen scheiden. Militair gezien moeten we ons koppie blijven gebruiken, omdat we nooit meer in slaap kunnen vallen. Opdat de 7de oktober zich niet herhalen kan.

Ook hier maakt een heel volk zijn borst nat.

Want we willen vrede, maar zijn niet gek.