Ex-gijzelaar Maxim Harkin: "De terroristen schreven op mijn rug "Tand om tand, oog om oog"

De eerste knuffel. Maxim Harkin en zijn dochter Monica. Foto N12News

738 dagen lang hield Maxim Harkin zijn dienst als reserveofficier verborgen voor Hamas-terroristen. In de velden nabij het gebied waar destijds de Nuba-partij plaatsvond, gooide hij de identiteitskaart van zijn officier en zijn telefoon weg – vlak voordat hij naar Gaza werd ontvoerd, vlak voordat hij verhoor na verhoor en twee jaar honger en marteling ondergin, aldus het interview met N12News.

Anderhalve dag na zijn terugkeer in Israël vroeg hij of hij de persoon mocht bellen die hem lange tijd met zijn stem had vergezeld in de donkere momenten ondergronds, journaliste Sefi Ovadia. In dat telefoongesprek vanuit het ziekenhuis vertelde hij hoe hij urenlang naar de Israëlische radio had geluisterd en zo de publieke strijd die daarbuiten plaatsvond, had kunnen meemaken.

Nu zit hij voor de camera's van de "Uvda" en vertelt hij over de kracht die het burgerprotest hem gaf om op te roepen tot zijn terugkeer – in een tijd waarin zijn familie gedwongen was zijn identiteit geheim te houden – over de droom om zijn dochtertje Monica te ontmoeten en over de martelingen die hij keer op keer moest doorstaan ​​na de uitspraken van minister van Nationale Veiligheid Itamar Ben-Gvir

"Als ze dit op mij vinden – de dood"

Om 6:51 die zaterdagochtend stapte Harkin in zijn auto om het Nova-feest te verlaten, waar hij was aangekomen met zijn vriend van de officiersopleiding, Matias Burstein, en zijn vrouw Einav. Slechts een paar dagen eerder was hij met zijn jonge dochter Monica en haar moeder teruggekeerd van een bezoek aan Moskou. "Raketten vielen vlak naast ons. Overmorgen zou ik naar de reserve gaan, maar het lijkt erop dat het eerder zal gebeuren," zei hij in een telefoontje aan een vriend nadat hij op de hoofdweg was vertrokken. "Wat is er gebeurd?" - "Er is een oorlog uitgebroken," antwoordde hij snel.

Zijn autocamera registreerde alles. Zowel de snelle U-bocht die hij maakte richting de kruising met Alumim, toen zijn vrienden hem riepen en waarschuwden: "Draai je onmiddellijk om!

Er zijn terroristen", als de poging om te ontsnappen naar de velden. "Ik kom zo'n 50 tot 100 meter verderop en krijg een telefoontje van Matias." "Kom dichterbij," roept hij, en Maxim zegt: "Ik zat even met een dilemma en ben toen teruggegaan." Hij verlaat de vluchtroute en voegt zich bij Matias en Einav, die zich tussen de voertuigen door beginnen te wurmen vanwege het toenemende geweervuur.

Op dat moment proberen de drie dekking te zoeken in een greppel langs de kant van de weg. "Plotseling hoor je 'Allahu Akbar', schieten, schreeuwende mensen en een golf die steeds dichterbij komt. Matias pakt een kogel, raakt me, gooit er een. Maar hij wordt meteen neergeschoten."

Zijn goede vrienden overleven de schietpartij niet. "Ze schoten me ook in mijn hoofd, maar de kogel suisde langs mijn oor." Op de beelden van de ontvoering, gemaakt door de camera's van de terroristen, die zijn familie voor het eerst openbaar maakt, is te zien hoe Harkin gevangen wordt genomen, niet voordat hij erin is geslaagd zijn identiteitsbewijs en telefoon weg te gooien: "Als ze dit bij me vinden - de dood." Hij slaagde erin zijn moeder een sms te sturen met "Ik hou van je.

Maxim Harkin met zijn zoon Pete en dochter Monica. Foto N12News

"Je begrijpt hoeveel mensen meedoen, je begrijpt dat er een ware oorlog gaande is. En dan zeg je 'nee', de overheid kan de ogen niet sluiten."

In het eerste appartement in Gaza waar Maxim naartoe wordt gebracht, zal hij geboeid zijn en dagenlang niet kunnen bewegen, terwijl hij naast Yosef Haim Ohana en Segev Kalfon ligt, die ook ontvoerd zijn door de Nuba-partij. "Mijn eerste verhoor vond plaats met een enorm slagersmes. Hij (de terrorist) zegt: 'Als je iets verbergt, antwoord dan niet en lieg niet tegen me, dan hak ik je vinger eraf, en dan nog een vinger en nog een vinger.'" Terwijl Maxim naar zijn identiteit wordt gevraagd, besluit hij de terroristen te vertellen dat hij als chauffeur heeft gediend en dat hij verbergt dat hij een officier in de reserve i

Harkin zal tussen vele huizen worden verplaatst, tot die ochtend, 8 juni 2024, toen Noa Argamani, Almog Meir Jan, Andrei Kozlov en Shlomi Ziv werden gered uit het kamp Nusreyat tijdens "Operatie Arnon". Vier dagen later zullen Hamas-terroristen Maxim en zijn twee vrienden ondergronds brengen. Daar, in een van de metrotunnels, zullen ze degenen ontmoeten die nog lang bij hen zullen blijven: Ohad Ben Ami, Elkana Bohbot en Bar Kuperstein. De overbevolking zal toenemen, het schamele voedsel zal nog schaarser worden en het fysieke geweld zal niet stoppen.

In maart krijgen Maxim en de vijf andere gijzelaars een apparaat dat hun ontvoerders kunnen gebruiken om naar liederen en verzen uit de Koran te luisteren. Recht onder hun neus kunnen de zes het gebruiken als een venster naar de wereld, als een radio. "De wortel van de antenne blijft," "er is iets om aan te werken," beseften ze. Daar, tientallen meters onder de grond, slaagden ze erin het kapotte apparaat bruikbaar te maken. "Iedereen is ergens naar op zoek. Opeens hoor je: 'IDF Waves' - onze mond viel open. Het is alsof we de loterij hebben gewonnen. Dat is het, ze hebben een raam in het beton gemaakt. Het heeft alles voor ons veranderd."

Maxim Harkin en zijn dochter Monica Foto N12News

Harkin getuigt hoe hun dagelijkse routine draaide om de radio-uitzendingen: "Je slaapt niet, je wacht op de uitzending, dit is mijn tijd, dit is mijn echte maaltijd." Hij realiseerde zich al snel dat zijn familie niet werd geïnterviewd om hem niet in gevaar te brengen, en hij putte kracht en hoop uit de protesten om ze weer op het rechte pad te krijgen: "Als je beseft hoeveel mensen eraan deelnemen, wat ze doen – wauw! Je beseft dat daar een complete oorlog gaande is. En dan zeg je nee, nee, de regering kan niet de andere kant op kijken."

"Ze schreven op mijn rug: 'Tand om tand, oog om oog' - een groet aan een bepaald persoon"

De fysieke marteling die de zes in de Hamas-tunnel ondergingen, nam toe parallel aan de uitspraken van minister Ben Gvir, die in zichzelf mompelde: "We zien de zaklampen op ons afkomen en ze beginnen ons te raken. Bidt u maar. Onze eerste gedachte was dat ze ons zouden doorboren (...) Ze zeggen: 'Het komt allemaal door Ben Gvir. Dit is wat Ben Gvir deed, dit is wat we met u zullen doen'", getuigde hij.

Op een keer documenteerden zijn ontvoerders zijn mishandeling: "Ze schreven op mijn revers: 'Tand om tand, oog om oog', en ik weet dat ze deze foto naar Israël hebben gestuurd - een groet aan een bepaald persoon." De foto's, zo maakten de ontvoerders hem duidelijk, waren door de terroristen naar minister Ben Gvir gestuurd. "U bent minister in de regering, wat doet u onze families aan? Het breekt uw hart. Dit is de regering, dit is wat ze denken. In plaats van sorry te zeggen en ons eruit te krijgen, haast u zich naar een compleet andere plek."

Maxim is nu vrij. Hij keerde scherp en sterk terug uit gevangenschap, en nuchter genoeg om te weten wat langer zou duren en waar hij op moest letten. Zijn vijfjarige Monica arriveerde een paar dagen later in Israël, en toen ze elkaar ontmoetten, leek alles hem in één keer te lukken.

"Het idee dat als we Hamas maar niet boos maken, alles goed komt, bracht ons tot 7 oktober. De martelaren die op 7 oktober werden vermoord, verkracht, verbrand en ontvoerd, waren er al vóór de gevangenishervorming. De ontvoerden werden geslagen toen de luchtmacht terroristen uitschakelde. Ze werden gemarteld toen de luchtmacht de huizen van terroristen verwoestte. De campagne in dienst van Hamas, die bedoeld is om de omstandigheden van terroristen in de gevangenis te verbeteren, zal mij niet afschrikken. En nu ben ik vastbesloten om de doodstraf voor terroristen te promoten. Wie Joden heeft vermoord, moet naar de galg."