Foto : Uit "Ochtendnieuws", Keshet 12
Wijlen kapitein Harel Itach, een teamcommandant van de Givat-patrouille, raakte dodelijk gewond tijdens de strijd in Khan Yunis. Nadat de doktoren dagenlang voor zijn leven hadden gevochten, stierf hij aan zijn verwondingen. Zijn oudere broer, Omar: "Wij acht dagen aan zijn bed lag, was het een waanzinnige achtbaan, emotioneel en fysiek. In ons laatste gesprek vroeg hij mij om voor de ouders te zorgen"
Wijlen kapitein Harel Itach, 22 jaar oud uit Netanya, teamcommandant van de Givati-patrouille, raakte dodelijk gewond in de slag bij Khan Yunis, werd naar het Soroka-ziekenhuis gebracht en vocht acht dagen lang voor zijn leven, totdat hij bezweek aan zijn verwondingen.
Zijn ondergeschikten kwamen naar zijn begrafenis, sommigen van hen ernstig gewond door dat incident. Een van zijn soldaten prees hem: 'Ik hou van je en ga ermee akkoord nog tien keer voor je te sterven. Ik ben er trots op jouw soldaat te zijn. Dat heb ik je verteld, je wist het, en het is belangrijk voor mij dat je het nog steeds weet."
Omer Itach, de oudere broer van Harel, beschreef vanochtend op N12News de moeilijke dagen in het ziekenhuis. “Vrijdag werd Harel uit Khan Yunis geëvacueerd en naar het Soroka-ziekenhuis gebracht. In het ziekenhuis vocht hij voor zijn leven. De doktoren en verpleegsters, die we de ‘engelen in het paars’ noemden, vochten voor zijn leven 24/7.
Degenen die de leiding voerden over de poging om zijn leven te redden waren Dr. Galanta, prof. Yuval en prof. Shaked. Ze hebben alles gedaan en we zijn ze zo dankbaar. We zaten acht dagen aan het bed van Harel. Het is een gekke achtbaan geweest, emotioneel en fysiek. Alles deed pijn, maar we probeerden sterk voor hem te zijn."
"Harel raakte gewond aan zijn maag en benen, zeer ernstige verwondingen. Hij was in kritieke toestand, bijna de hele week. Mijn broer Aryeh, was een atleet en hij vocht. Hij was zo sterk. Alleen hij kon het een week volhouden en dealen met zulke procedures. Uiteindelijk konden ze hem niet redden, maar hij gaf ons een hele week, acht dagen, om afscheid van hem te nemen. Misschien was dat zijn doel. In een van onze laatste gesprekken beloofde hij dat hij zou komen aan het eind van de maand. Hij kwam echt thuis aan het eind van de maand, op zijn eigen manier, op een manier die we het minst wilden. Het was waarschijnlijk sterker dan we konden doen.
Hoe raakte hij gewond?
"Harel en zijn team doorzochten huizen in Khan Yunis en in het vierde huis werd een explosief tot ontploffing gebracht, terwijl ze al in het huis waren. Twee teamleden van mijn broer, zijn ondergeschikten, zijn vrienden, werden gedood. Mijn broer was de dader." meest ernstig gewond onder de teamleden."
Op Shiva ontmoette je bewoners van Nahal Oz die zeiden dat Harel hen had gered.
"Mijn broer was officier bij de Givatay Patrol. Toen hij op 7 oktober om zes uur 's ochtends hoorde dat er iets aan de hand was in het zuiden, pakte hij de auto en reed met zijn team rechtstreeks naar Nahal Oz.
Hij, zijn team en de Givatay Patrol hebben 424 mensen gered. Er werd daar veel gevochten. Het is moeilijk, maar ze hebben zoveel levens kunnen redden. Bij de begrafenis zei een man van Nahal Oz dat mijn broer voor hen aanbelde. Omdat de terroristen ook aanbelden zodat ze open konden doen, waren ze bang en vroegen mijn broer om identificatie. Hij zei tegen hen: 'Harel Itach' en het nummer. Het persoonlijke. Nadat hij het persoonlijke nummer had gezegd, schonk hij ze een grote glimlach met grote, blije ogen. Ze zeiden: 'Dit is er een van ons' en deden de deur voor hem open. Zo heeft hij vele levens gered. Ze betuigden hem hun laatste eer bij de begrafenis en ook bij Shiva. Ze zeiden dat de Givatay-patrouille hem had gered 150 kinderen, die Ze zullen terugbrengen naar de kibboets en ons deel laten uitmaken van hun vieringen."
Wat weet je over de relatie tussen hem en de gewonde soldaat die naar de begrafenis kwam?
"We hielden de begrafenis de dag nadat Harel stierf, zodat alle soldaten konden komen. Iedereen was dol op hem, iedereen hield van hem. Hij was geen gewone officier. Hij was stoer, maar zacht. Hij gaf de bevelen, maar wist hoe hij met elke behoefte en behoefte van ieder mens moest omgaan. De soldaat die op de begrafenis sprak, bewonderde Harel. Toen ik de gewonden in het ziekenhuis bezocht, was het eerste wat ze vroegen: 'Waar is Itach?'. Dit is indrukwekkend, want ze zaten allemaal in een lastige situatie."
Hoe hecht waren jij en Harel?
"We waren close. We hielden ervan om te vechten, we hielden ervan om lief te hebben. Harel hield heel veel van het leger, het maakte deel uit van wie hij was. Omdat hij een vechter en een officier is, ging hij niet vaak naar huis. We zouden elkaar ontmoeten Ga bij elkaar zitten tijdens de vrijdagdiners en probeer contact te houden. Ons laatste gesprek was een paar weken geleden. Hij belde me en zei dat hij wilde dat we over alles zouden praten als hij terugkwam en dat hij me alles zou vertellen. Hij vroeg me om voor mijn ouders zorgen. Ik vroeg hem om voor zichzelf en zijn soldaten te zorgen en bij ons terug te komen, omdat we elkaar al missen. Het is heel moeilijk om zoiets als dit in bedwang te houden. Mijn broer was groot van het leven. Hij verslond het leven, hij gaf niets op wat hij wilde doen. Als hij wilde leren motorrijden en een motorfiets kopen, deed hij dat. Als hij op golven wilde surfen, vloog hij naar Portugal. Hij deed alles wat hij wilde.'
Mooi aangrijpend stukje zo kan je in het IDF strijders mee leven