De ontmaskerde non is vastgebonden met ringen. Foto door Yuli Schwartz / Israel Antiquities Authority
Uit een nieuw onderzoek van de Israel Antiquities Authority (IAA) en het Weizmann Institute of Science, waarbij tandglazuur werd geanalyseerd, bleek dat een skelet dat in zware kettingen was gewikkeld in een Byzantijns klooster nabij Jeruzalem, dat van een vrouw was. * De onderzoekers: "Dit is de eerste keer dat er fysiek bewijs is gevonden van een fenomeen dat tot nu toe alleen bekend was uit historische geschriften, aldus het persbericht van IAA."
Het eerste archeologische bewijs ter wereld voor het oude fenomeen van extreme ascese beoefend door nonnen werd ontdekt in Jeruzalem: analyse van de tand van een skelet dat gewikkeld in kettingen werd gevonden, in een opgraving van de Israel Antiquities Authority, toonde aan dat het een vrouw was, een non. Deze ontdekking versterkt het begrip dat gedragingen van extreme ascese het domein waren van zowel mannen als vrouwen.
Het onderzoek werd uitgevoerd door Dr. Paula Kotli, David Morgenstern en Prof. Elisabetta Boaretto van het Weizmann Institute of Science, in samenwerking met Dr. Yossi Nagar, Zubair ʼ Adawi en Kfir Arbiv van de Israel Antiquities Authority . Omdat het skelet in een slechte staat van bewaring werd ontdekt, gebruikten de onderzoekers van het Weizmann Institute een innovatieve technologie (proteoom-, peptidomische analyse) die het mogelijk maakt om het biologische geslacht van het skelet te identificeren via unieke eiwitten die aanwezig zijn in het glazuur.
De ontmaskerde non is vastgebonden met ringen. Foto door Yuli Schwartz, Israel Antiquities Authority
De studie extraheerde verschillende variaties van Amelogenin-eiwitten, die tandglazuur vormen, uit een tandfragment. Omdat deze eiwitten worden gecodeerd door de X/Y-geslachtschromosomen, konden de onderzoekers bepalen dat het skelet het meest redelijkerwijs toebehoorde aan een vrouw.
Volgens de onderzoekers van de Israel Antiquities Authority, Zubair ʼ Adawi, Kfir Arbiv en Dr. Yossi Nagar , "werd de vrouw ontdekt in een enkel graf, gewijd aan haar als een teken van eer onder het altaar van de kerk - bema . Ze was vastgebonden met 12-14 ringen om haar armen of handen, vier ringen om haar nek en minstens 10 ringen om haar benen. IJzeren platen of schijven op haar buik, die aan de ringen waren bevestigd, gaven haar skelet een gepantserde vorm."
De opgravingsleiders, Zubair Adou en Kfir Arbib, onderzoeken de zeldzame vondst. Foto door Yuli Schwartz, Authority
De non werd ontdekt op een locatie die ongeveer drie kilometer ten noordwesten van de oude stad van Jeruzalem lag en werd geïdentificeerd als een Byzantijns klooster dat tussen de 5e en 7e eeuw na Christus actief was. Naast het klooster en de kerkgebouwen, ontdekte de opgraving van de Israel Antiquities Authority grafkelders onder het altaar van de kerk - bema , waarin de resten van vrouwen, mannen en kinderen werden ontdekt. In het graf, waar het gebonden skelet werd gevonden, werden ijzeren ringen ontdekt rond de nek, armen en benen, naast metalen voorwerpen, waaronder een klein kruis.
Interessant genoeg was het dragen van zware ijzeren ringen geen martelmethode of strafmethode die op de monniken en nonnen werd toegepast, maar was het vrijwillig door henzelf opgelegd. De historische bronnen geven aan dat dit een van de ongebruikelijke manieren was waarop de monniken - en naar het blijkt ook de nonnen - zichzelf geselden. Het geaccepteerde concept was toen dat hoe meer een persoon zich onthoudt van genoegens - en zelfs het lichaam kwelt, hoe meer de ziel stijgt tot verheven spirituele hoogten..
De opgravingsleiders, Zubair Adou en Kfir Arbib, onderzoeken de zeldzame vondst. Foto door Yuli Schwartz, Authority
“De non is een uiting van een fenomeen dat wijdverbreid was onder Byzantijnse monniken in de oudheid, en dat gepaard ging met buitensporig extremisme”, zegt Zubair ʼ Adawi en Kfir Arbiv, opgravingsdirecteuren namens de Israel Antiquities Authority. “ De monniken dwongen het lichaam tot destructieve handelingen en zelfbeschadiging. Tot de beschreven vormen van lijden behoorden langdurig vasten; het omwikkelen van ijzeren kettingen en diverse accessoires om het lichaam; het vastbinden van het lichaam aan rotsen; het belasten met zware gewichten; het vastbinden van het lichaam en het plaatsen ervan in een apparaat dat het dwong om te staan en de slaap te ontzeggen; zelfopsluiting en samentrekking in een nauwe en geïsoleerde leefruimte – in verlaten torens, grotten of cellen; in hangende kooien; op de toppen van pilaren (een “stylite”) of zelfs leven in de boomtoppen; leven onder de open hemel en het lichaam blootstellen aan de elementen; of een plaats om bewegingloos te zijn. In sommige gevallen wierpen de monniken zichzelf in een vuur of voor roofdieren.”
Adawi en Arbiv, die het fenomeen bestudeerden, voegen toe dat de ontdekking aangeeft dat de extreme ascesepraktijk, en met name die van het omwikkelen van het lichaam met kettingen, begon in Noord-Syrië en Anatolië, zich uitbreidde naar Klein-Azië en westwaarts reikte tot Europa - tot Italië, Frankrijk en Engeland. Tegelijkertijd breidde het fenomeen zich zuidwaarts uit en bereikte het Jeruzalem en Egypte.
Opgemerkt dient te worden dat dit fenomeen ook onder vrouwen voorkwam. Theodoret van Cyrrhus citeert in zijn werk uit de 5e eeuw na Christus, 'Historia Religiosa', het verhaal van twee vrouwen, Marana en Cyra, die zichzelf met kettingen aan hun lichaam vastbonden: boven de ledematen, rond de nek, rond de taille als een riem en kettingen aan hun handen en voeten, gedurende een periode van 42 jaar..
Deze ontdekking dankzij opgravingen en innovatief wetenschappelijk onderzoek roept nieuwe vragen op over de rol van vrouwen in de Byzantijnse kloosterwereld. Bekende historische figuren die naar Jeruzalem kwamen, sommigen vestigden zich in en rond de stad en stichtten er zelfs kloosters, zoals Egeriae, Melania de Oudere, Melania de Jongere, Pelagia, Maria en Euphemia, Suzana, Paula, Poemenia, Fabiola en Silvia.
De 'Nun of the Rings' is waarschijnlijk een non die hierheen komt vanuit Syrië nadat ze daar van het fenomeen hoorde, en zich aansloot bij een gemeenschap van monniken en nonnen die van overal uit het Byzantijnse Rijk kwamen en zich in deze regio vestigden. Ze zou ook een lokale non kunnen zijn die deze gewoonte heeft overgenomen. Hoe dan ook, deze ontdekking sluit aan bij de 'Monk of the Chains' die tientallen jaren geleden werd ontdekt tijdens opgravingen onder leiding van Elena Kogan-Zahavi van de Israel Antiquities Authority op de weg van Jeruzalem naar Bethlehem, in de buurt van het Mar Elias-klooster.”
Volgens Dr. Amit Re'em, districtsarcheoloog van Jeruzalem voor de Israel Antiquities Authority , “vertegenwoordigen ascetische nonnen een fascinerend fenomeen waar het de moeite waard is om bij stil te staan, en nog meer – tegen de achtergrond van Internationale Vrouwendag, die deze week wordt gevierd. Deze letterlijk buitengewone vrouwen leefden en functioneerden in een rigide mannelijke en patriarchale omgeving, die hun activiteiten belemmerde.
Kfir Arbiv, de archeoloog die namens de Israel Antiquities Authority de opgravingen leidt, onthult de mozaïekvloer van de kerk waar de non werd gevonden. Foto door Yuli Schwartz, Israel Antiquities Authority
Om deel te nemen aan de idealistische religieuze idealen van het leven van nonnen en asceten van die tijd, die grotendeels een mannelijk domein waren, moesten ze zich noodzakelijkerwijs – volgens tradities en legendes – verkleden als mannen en zo leven tot hun dood. Sint Pelagia (5e eeuw n.Chr.) was een beroemde actrice in Antiochië, bekend om haar schoonheid en rijkdom. In de loop van haar leven voelde ze diepe wroeging over haar verleden en werd ze gedoopt in het christendom. Om aan haar verleden te ontsnappen, vermomde ze zich als een man en vluchtte naar Jeruzalem, waar ze als kluizenaar leefde onder de naam 'Pelagios' op de Olijfberg. Ze wijdde haar leven aan extreme ascese, vasten en gebed, tot aan haar dood. Pas na haar dood werd ontdekt dat ze een vrouw was. Een ander verhaal gaat over Sint Marina (ook bekend als "Marina de Syriër"), in de 5e-6e eeuw na Christus, geboren in Libanon in een rijke christelijke familie. Na de dood van haar moeder wilde haar vader monnik worden en Marina stond erop zich bij hem in het klooster te voegen. Om dit te doen, vermomde ze zich als een man en nam de naam 'Marinus' aan. Ze werd beschuldigd van liegen en van het baren van een kind, toen een vrouw uit een nabijgelegen stad beweerde dat Marina - ook bekend als 'Broeder Marinus' - de vader was. In plaats van haar ware identiteit te onthullen, accepteerde ze de schuld en voedde het kind op, terwijl ze vernederd werd. Pas na haar dood ontdekten de monniken dat ze een vrouw was, en ze waren verbaasd over haar nederigheid en uithoudingsvermogen. Deze en andere verhalen illustreren dat de zoektocht naar heiligheid gender overstijgt.”
Volgens de directeur van de Israel Antiquities Authority, Eli Escusido , “hebben we hier een fascinerende ontdekking gedaan, die voortgezet onderzoek door onze onderzoekers bij de Israel Antiquities Authority vereist, om de rol van vrouwen in het religieuze leven en het nonnenbestaan in die historische periode beter te begrijpen.”
Comments