Het eerste tankteam dat Gaza binnenkwam, bootst het moment na waarop je de strook binnenkwam

Foto IDF woordvoerder

Dit artikel verscheen eerder in de Hebreeuwse pagina van de IDF en is geschreven door Hila Gad.

Zij waren de eersten die Gaza binnentrokken, vochten aan het front van de strijdkrachten in de Gazastrook en overleefden een schokkend incident in wat zij omschrijven als een 'zichtbaar wonder'. Nu herbeleven de reserveteamjagers van de 401e Brigade de gebeurtenis die alles voor hen veranderde, en vertellen ze ons over tankgevechten vanuit 4 perspectieven.

De vier reservisten strijken neer op een geïmproviseerd veldbed dat ze hebben gevonden in de stoffige ruimte waar het interview plaatsvindt. Ze geven elkaar een fles koud water door - dit is tenslotte de dag van Shrev. De lichte en natuurlijke communicatie tussen hen is moeilijk te missen; Na lange maanden van vechten, eten, slapen en min of meer samenleven in een overvol oorlogsschip, zijn ze al veel meer dan alleen een 'tankteam'.

Majoor (resp.) Guy the Commander en kolonel (resp.) Alex Hanehek dienen sinds 2008 samen in de reserves van het 52ste Bataljon van de 401ste Brigade. Kolonel (resp.) Noam de schutter voegde zich bij hen bij 'Tzuk Eitan', en kolonel (resp.) Nadav, de eiser, voegde zich een paar dagen voor aanvang van de manoeuvre bij het veteranenteam. Samen vormen zij de eerste tank die Gaza binnenkwam – en leidden de strijdkrachten van Divisie 162 in een manoeuvre.

Foto IDF woordvoerder

‘We hadden drie weken van koortsachtige voorbereidingen en we waren vol motivatie en een gevoel van missie’, begint commandant Guy, ‘en toen ze ons eindelijk vertelden dat we naar binnen gingen en dat we de divisie leidden, opwinding was vermengd met angst - omdat de eerste tank al het vuur op zich nam."

Pas terwijl ze over de wegen rijden op weg naar het noodlottige kruispunt, dringt het besef tot de teamleden door: 'we zijn in oorlog'. ‘Ik herinner me dat we de grens overstaken, en de angst die ik eerder voelde, veranderde in angst, maar de goede soort, de soort die de zintuigen scherpt en focust,’ vertelt Nadav, ‘de intensiteit van het vuur was zo hoog. Iedereen handelde. samen - infanterietroepen, de luchtmacht, de marine en de artillerie. Het was psychopaat.”

"Als coureur die voorop liep, vond ik het belangrijk om iedereen naar voren te duwen", voegt Alex toe. "Ik wist dat als we aarzelden en langzamer gingen rijden, dit gevolgen zou hebben voor iedereen achter ons."

Niet alleen het feit dat zij als eersten Gaza binnenkwamen, maakt dit tankteam uniek. Na weken van zware schouder-aan-schouder gevechten vindt er een schokkende gebeurtenis plaats die ze zelfs maanden later moeilijk kunnen vergeten.

“Het grootste wonder dat ons overkwam was op de Shabbat-avond”, herinnert Guy zich, “we kregen te horen dat we het vuren moesten staken omdat er veel van onze strijdkrachten in het gebied waren, dus besloot ik een Shabbat-maaltijd te nuttigen in het torentje van het gebouw".

Terwijl de bemanningsleden samen Shabbat-liederen zingen, detecteert de tankcommandant, die flankeert met het kanon, een explosie van links. "Ze vroegen naar mij en ik vertelde hen dat alles in orde was, behalve mijn Shabbat-maaltijd, die volledig verwoest was", lacht hij. "Toen ik controleerde of alles in orde was, zei de commandant dat hij een licht in het torentje zag. beseften dat iets de tank was binnengedrongen, dus deden we de lichten aan op zoek naar de bron van de explosie."

De zoektocht leidde het team naar een gat in de zijkant van de tank, dat, zo begrepen de vrienden, werd geopend door een antitanktreffer komen meestal met zo'n treffer mee", legt de schutter uit, "later arriveerden experts om de tank te controleren. Ze waren geschokt en begrepen niet dat we niet nog meer gewond raakten."

“We zijn allemaal familieleden, en na dit incident werden we eraan herinnerd hoe serieus en reëel alles is”, zegt de commandant. “We zijn met alle macht blijven vechten, en het werd er niet makkelijker op, zeker niet als er doden en gewonden en we moeten door, ondanks alles."

Als Guy nu terugkijkt op zijn tijd in Gaza, deelt hij nieuwe inzichten met ons: “Toen we binnen waren, werden we geconfronteerd met moeilijke en pijnlijke situaties, en persoonlijk – ze lieten me beseffen dat ik niet alleen maar een individu ben; ik ben een onderdeel van een samenleving, een gezin en een gebod - en ik ben hier voor hen."