Foto IDF woordvoerder
Dit artikel verscheen eerder in de Hebreeuwse website van de IDF en is geschreven door Aya Chaimovich en Ella Peleg.
Toen hij gewond raakte door een raket bij zijn huis tijdens operatie 'Wall Keeper', wist Edward Weinstock niet of hij ooit terug zou kunnen keren naar de reservedienst. Hij, die in de laatste APC in 2000 de veiligheidszone in Libanon verliet, weigerde op te geven en deed er alles aan om weer een uniform aan te trekken: "Ik zei tegen mijn brigadegeneraal dat ik er alles aan zou doen om weer in de reservedienst te komen"
Mei 2021, Operatie "Guardian of the Walls" staat op het punt te beginnen. Honderden raketten worden afgevuurd op Israël, de meeste worden onderschept door de Iron Dome, belangrijke delen van ondergrondse terroristische tunnels worden vernietigd en hooggeplaatste leden van de Palestijnse Autoriteit en Hamas worden verijdeld. Majoor (res.) Edward Weinstock weet het nog niet dat zijn leven binnenkort zal veranderen, van begin tot einde
Maar laten we twee decennia teruggaan, naar het jaar 2000. Eduard was toen een vaste artilleriejager in Agad 454: "Ik diende als schutter en monteur op een buitenpost nabij het dorp Marj Ayon, bijna 20 km diep in Libanon, en elke dag werden er granaten en raketten op ons afgevuurd."
Op 24 mei van dat jaar, een datum die in de geschiedenis is gegrift toen Israël de veiligheidszone in Libanon verliet, keerde Edwards voertuig ook terug naar Israël en was het de laatste APC die vertrok voordat de grenspoorten werden gesloten.
Foto IDF woordvoerder
Toen "Guardian of the Walls" begon, was Edward, die in Ashkelon woont, al een getrouwde reservist met twee jonge kinderen. Er was geen schuilkelder in zijn huis, dus hij wist dat hij een oplossing moest vinden. "Als mijn vrouw en kinderen in een interne gang slapen in plaats van in de slaapkamer," dacht hij bij zichzelf, "zouden ze beter beschermd zijn als er iets gebeurt."
En zo gebeurde het. Zij sliepen op de gang en hij in de slaapkamer. Majoor Weinstock stond op het punt het huis te verlaten, toen het ergste gebeurde - een raket raakte direct de kamer van zijn zoontje, die gelukkig in de gang was. Hij herinnert zich het moment waarop alles tot in detail veranderde: "De raket raakte de muur en viel op mij. Tot op de dag van vandaag weet ik niet hoe ik het heb overleefd. Ik begon met één hand te kruipen omdat ik de andere brak, maar binnen enkele seconden verloor ik het bewustzijn. Mijn vrouw ging me zoeken tussen de ruïnes en redde zo mijn leven."
Hij was eigenlijk het eerste slachtoffer van de operatie. Nadat hij in matige toestand met spoed naar de intensive care was gebracht, bracht hij een maand door in het ziekenhuis met zijn lichaam vol granaatscherven en begon hij zich in een rolstoel te verplaatsen. Toen brigadegeneraal 454 zijn veiligheid eiste, antwoordde de pas gewonde man: "Ik zal er alles aan doen om zo snel mogelijk terug te keren naar de reservedienst, wat er ook gebeurt."
"Ik weet dat het onlogisch klinkt, maar ik wist dat dit was wat ik wilde", herinnert hij zich. Vastbesloten begon Edward aan de lange revalidatie. Met nog steeds fragmenten in zijn lichaam, trainde hij en investeerde hij in het proces, zodat hij kon terugkeren om te dienen. "Wat me op deze momenten op de been hield, was niet alleen de geweldige familie die me steunde, maar ook het echte geloof in mezelf dat ik zou slagen."
Foto IDF woordvoerder
Acht lange maanden later mocht hij het olijfkleurige uniform weer dragen. "Het was een spannend moment en het gaf me kracht", herinnert hij zich tijdens de trainingsdagen die hij op de Tzalim-basis kon bereiken, "ik heb nog steeds granaatscherven in mijn lichaam en een gebroken schouder, zowel mentale als fysieke littekens. Maar Ik functioneer en ik weet dat deze raket me niet zal breken."
De afgelopen maanden bezette hij zelfs een operationele linie als onderdeel van een brigade-tegenaanval in Tzur Hadassah, versterkt door reguliere infanterietroepen. "Ik ben er trots op om te blijven dienen en vrijwilligerswerk te blijven doen", glimlacht hij, "we hebben geen ander land en we hebben geen ander leger. Dit is wat ik mijn kinderen leer, en dat is waar ik kracht in vind. Zelfs in het ziekenhuis, toen er momenten waren waarop ik dacht dat ik het niet zou halen, hield ik vast aan de gedachte aan de momenten waarop ik terug zou komen om te beschermen en bij te dragen".
Foto IDF woordvoerder
