Hoe is het om je beste vriend in de strijd te verliezen? Twee militairen vertellen

Foto IDF woordvoerder

Dit artikel verscheen eerder in de Hebreeuwse pagina van de IDF en is geschreven door Shira Hellman, of Ephraim en Dvash Yehuda.

Hij was je wederhelft. Twee jaar lang gingen jullie samen overal naartoe, vochten met elkaar en werden beste vrienden. Dan, in een ogenblik, nadat je een leven op het slagveld hebt gered, is je hond plotseling verdwenen. We hoorden van kolonel B en kolonel E. over de bijzondere relatie die zij hadden met Gandhi en Charlie.

De hond is de rechterhand van elke krijger. Vanaf het moment dat de geboden tussen de twee worden uitgevaardigd, worden ze één lichaam, vooral in de diepten van het slagveld. Daarom is iedereen bang voor het pijnlijke moment waarop hij gedwongen zal worden afstand te doen van zijn broer en voortijdig te kussen.

Generaal-majoor B en generaal-majoor E namen vier jaar geleden dienst en ontmoetten Charlie en Gandhi, hun trouwe honden, toen ze acht maanden in dienst waren. Ze hebben zoveel met elkaar meegemaakt: vanaf de gezamenlijke training, via de training, de operaties tot het laatste gevecht samen.

Het is moeilijk om de dissonantie te negeren die de relatie met de krijgers op vier creëert. “Aan de ene kant dwarsboomt de hond bedreigingen en redt hij levens, en aan de andere kant is hij echt mijn kleine broertje”, getuigt kolonel A., en kolonel B maakt zijn woorden meteen af: “Het is een soort onvermijdelijke angst dat hij zal de held in het verhaal zijn, maar nu, toen het gebeurde, ben ik het meest trots op hem."

Foto IDF woordvoerder

Beiden herinneren zich het moment waarop ze het zware verlies ervoeren, alsof het gisteren gebeurde. “Het was vrijdag”, zo beschrijft generaal-majoor E., “een regenachtige dag in Gaza, we liepen over het strand en toen begonnen we met de eerste zoekactie. Charlie merkte beneden een verdachte gebeurtenis op, ging de trap af en plotseling klonken er 3 geweerschoten en gehuil. Daar had ik al het gevoel dat onze wegen uit elkaar waren gegaan. Ik begreep dat het hoofdstuk tussen mij en Charlie voorbij is en niet meer terugkomt.

"We waren in Jabaliya met het Rotem-bataljon", herinnert majoor B. zich, "met acht verdiepingen. Gandhi ging het eerste appartement aan de rechterkant binnen. Op de achtergrond hoorden we een hoop geweervuur ​​van terroristen - ik belde hem om terug te komen, maar het was al verloren." Toen hij stierf waarschuwde de hond de strijders dat er een naderende dreiging was - wat hen achteraf gezien redde.

Foto IDF woordvoerder

Gandhi en Charlie zijn weg, maar ze vergezellen de twee nog steeds waar ze ook gaan. 'Toen ik terugkeerde naar de eenheid, merkte ik dat ik twee hondenmondbarrières bij me had', vertelt majoor E. pijnlijk, 'een voor Charlie en de andere voor mij. Maar ik heb niemand meer om hem aan te trekken."

En in een zekere afsluiting van de cirkel trainen beiden nu de honden die net in de kennel komen. Elk jaar in november arriveren de nieuwkomers in Israël, en kolonel B en kolonel E zijn er verantwoordelijk voor om hen vanaf het begin alles te leren wat nodig is: zitten, aanvallen, ruiken en fluiten.

"We zien het als een missie", concluderen ze, "zo kunnen we de volgende honden beïnvloeden, dat ze allemaal net zo goed zullen zijn als de geliefde vrienden die we verloren hebben."