Foto IDF woordvoerder
Dit artikel verscheen eerder op de Hebreeuwse website van de IDF en is geschreven door
Shira Hellman.
Al meer dan 100 dagen staan A, Y en L samen op, eten, drinken, slapen en vechten samen in de tank. Ze hebben al innerlijke humor, gedeelde ervaringen en dingen die alleen zij van elkaar weten. We gingen met ze aan de slag om te horen: hoe breng je de tijd door, wat doe je als een koe midden op de weg vast komt te zitten en wat zullen ze het meest missen als ze de reserves op hebben?
A, Y en L zijn drie reservisten, elk van hen heeft een gezin, kinderen en een baan. Maar op een gegeven moment, toen de oorlog uitbrak, verlieten ze hun routine en verhuisden naar een onconventioneel gedeeld appartement waar ze al meer dan 100 dagen verbleven: de tank.
Foto IDF woordvoerder
"Ik ben nog nooit zo lang bij mijn team geweest. We hebben vanaf de eerste dag zij aan zij gevochten, toen onze activiteiten nog de grenzen beschermden", getuigt A. forward.
Zo leerden ze langzaamaan zich aan te passen aan de nieuwe situatie – ten goede of ten kwade. “We ademen dezelfde lucht in, eten hetzelfde voedsel en slapen samen”, vertelt Y., “soms zorgt dit natuurlijk ook voor crisismomenten. Maar we weten wanneer we moeten stoppen, hebben teamgesprekken, geven ruimte en steun. Uiteindelijk zijn we een team, en dat is wat een team doet."
Foto IDF woordvoerder
Van de vele dagen die ze samen doorbrachten, is er één gebeurtenis die ze zeker niet zullen vergeten. Aan het einde van de activiteit van het blootleggen van lanceerfaciliteiten, samen met de technische strijdkrachten, stopte de chauffeur van de D9 bulldozer alles om een reden die hen niet duidelijk was. "Katana, redt een koe", hoorden ze de vreemde boodschap aan de telefoon, en even later stopten alle krachten om een kalf en een koe te redden. "Het was een spannend schouwspel", zegt Y., "vooral in het licht van het feit dat we tegen een wrede en onmenselijke vijand vechten."
Net zoals het team een gezin werd, werd de tank een huis - behalve dat zelfs een huis soms kan worden geschud. ‘Op een dag werden we aangevallen door een antiterrorist, en plotseling voelden we allemaal hoe onze veilige en beschermde plek werd beschadigd’, zegt A. ‘Ik zal het nooit vergeten. Op dat moment beseften we hoe belangrijk de tank werkelijk voor ons is, en hoe verbonden we ermee zijn."
Foto IDF woordvoerder
Na zoveel tijd samen te hebben doorgebracht, heeft het team een flink aantal inside jokes die alleen zij zullen begrijpen: “We weten hoe we de namen van elkaars kinderen moeten fluiten, we hebben ons eigen vragenspel ontwikkeld, en als iemand een verhaal begint – dan weten we al hoe het zal eindigen."
Zelfs na weken waarin elkaars gezicht het eerste was wat ze zagen toen ze wakker werden en het laatste wat ze zagen voordat ze in slaap vielen, vonden ze het moeilijk om tijdens de korte pauzes de verbinding te verbreken: ‘Ook als we naar huis gaan, praten we met elkaar en corresponderen we. in onze WhatsApp-groep."
Maar op een dag zal de dag komen dat het team uit elkaar gaat en elk van de drie hun eigen weg gaat - hoe doe je dat na zo lang? "Het zal moeilijk voor me zijn als het voorbij is", glimlacht L., "Ze zijn al 100 dagen mijn landschap."
Foto IDF woordvoerder
"Ik zal de ochtendkoffie samen missen, de gesprekken in de tank, de lach, de sfeer en het gevoel dat zelfs als je moe bent, er altijd iemand is die aandacht aan je besteedt. En vooral zal ik onze liefde missen en steun voor elkaar."
Maar maak je geen zorgen: ze hebben me beloofd dat ze contact zullen houden, zelfs als dit allemaal achter de rug is, en na ons gesprek vertrouw ik ze met heel mijn hart.
