Foto: Amit Agronov / IDF woordvoerder
Dit artikel verscheen eerder in de Hebreeuwse pagina van de IDF en is geschreven door Yuval Tor Shalom.
Iedere bestuurder weet wat hij moet doen als de benzine bijna op is. Maar hoe opereren piloten op een hoogte van 12.000 voet in de lucht, wanneer de tank in het vliegtuig het einde bereikt? We vroegen 'Boomer' van 120 Squadron om uitleg over het bijtanken in de lucht, en we leerden over de achter de schermen van de methode waarmee de luchtmacht afgelegen punten kan bereiken.
Een gezin dat in Petah Tikva woont, reist met de auto voor een vakantie in Eilat. Waarschijnlijk zal ze een of twee keer stoppen bij een benzinestation om de reis te voltooien. Maar wat gaat een vliegtuig doen als het al hoog in de lucht is en tijdens een langeafstandsvlucht moet worden bijgetankt?
Luitenant-kolonel (res.) D. is een 'boomer' in Squadron 120, een positie waarvan het hele doel het bijtanken in de lucht is. De beslissing van de commandanten is om naar de boomcertificering te gaan.
Foto: website van de luchtmacht
Boomers kennen de term ‘bijtanken in de lucht’ goed. Het betekent letterlijk: het overbrengen van brandstof van een vliegtuig naar een ander vliegtuig midden in de lucht. Om een vliegtuig als tanker te kunnen gebruiken, moet het heel groot zijn, zodat het de enorme hoeveelheid benzine kan bevatten.
Er zijn twee manieren om de operatie uit te voeren, waarbij de eerste de meest voorkomende is bij de Israëlische luchtmacht. “Met behulp van een hiervoor ontworpen vliegtuig, waarin een grote buis vol benzine zit”, legt de ‘Boomer’ van Squadron 120 uit, “als het de vleugel van het vliegtuig nadert dat brandstof nodig heeft, steek ik de toevoerleiding in de buik van het vliegtuig. Dit gebeurt gemakkelijk en snel, zonder dat ze elkaar raken".
"De tweede methode is alleen bedoeld voor gevallen waarin het vliegtuig dat wordt bijgetankt aanzienlijk groter is dan het vliegtuig dat wordt bijgetankt", legt luitenant-kolonel D. uit. "Hier komt de buis uit de vleugel en is anders geconstrueerd, zodat er is een soort mandje aan het eind ervan. In tegenstelling tot de vorige manier zijn de vliegtuigen op deze manier fysiek met elkaar verbonden en stroomt de brandstof ertussen."
Foto: website van de luchtmacht
"Er zijn uitdagingen bij deze operatie", merkt luitenant-kolonel (resp.) D. op, "voornamelijk weersuitdagingen, zoals wat in burgerschap wordt genoemd: een 'luchtzak'. Dit maakt de stabiliteit en het nauwkeurigheidsniveau moeilijk, omdat je er een pijp precies tussen moet passeren", legt Bommer uit, "er is niet veel ruimte voor fouten, omdat het uiteindelijk heel snel gebeurt - er gaat een ton brandstof in één minuut."
De methode voor het bijtanken van lucht is op een enigszins vreemde manier ontwikkeld. In de jaren zeventig realiseerde de Israëlische luchtmacht zich dat het noodzakelijk was om vliegtuigen naar welk punt dan ook te sturen, maar ze liepen tegen een probleem aan. Degenen die over de mogelijkheid beschikten om vanuit de lucht bij te tanken waren de Amerikanen, die weigerden Israël tankvliegtuigen te verkopen en de methode te onderwijzen.
Foto: website van de luchtmacht
De staat Israël bleef niet onverschillig, en met de hulp van de lucht- en ruimtevaartindustrie van de IDF en lokale ingenieurs werd onafhankelijk voor onze HA een uniek bijtanksysteem vanuit de lucht ontwikkeld. Na het succes van het systeem hebben de Amerikanen hun systeem overgenomen en geüpgraded naar het Israëlische systeem.
"Als we een taak hebben - soms moeten we grote afstanden overbruggen", zegt de Boomer, "dankzij bijtanken vanuit de lucht voltooien we die, en wel op de beste en meest efficiënte manier".
Goed georganiseerde organisatie die IDF