IAF: Lucht zonder grenzen: straaljagers in elke arena

Foto IAF

Tussen landingen en starts staat het personeel van de gevechtsformatie klaar om elk moment op te stijgen. Een gevechtspiloot en een technisch officier praten over de voorbereidingen en de momenten van de waarheid, zowel ver weg als dichtbij, met hun blik altijd gericht op het volgende doelwit, aldus Israel Air Force (IAF).

Van korte vluchten naar de Gazastrook en de noordgrens tot uitgebreide vluchten diep in Jemen en Iran: de IAF is overal actief en staat klaar om op elk moment op te stijgen. De lange vluchten naar gevoelige doelen in vijandelijk gebied vereisen urenlange, zeer geconcentreerde vluchten, nauwkeurige coördinatie en het omgaan met complexe situaties onder ongewone omstandigheden.

Voor langeafstandsvluchten is het niet voldoende dat de piloten zich voorbereiden; ook de technische bemanningen moeten speciaal voorbereid zijn. "Voor dergelijke vluchten kiezen we de beste vliegtuigen, die met een minimale storingsgeschiedenis", legt kapitein A., technisch officier bij een gevechtseskader, uit. "Terwijl routineonderhoud tijdens een korte vlucht naar Gaza voldoende kan zijn, moeten tijdens een vijf uur durende vlucht naar Iran of Jemen veel onderdelen worden vervangen en preventief onderhoud worden uitgevoerd om ervoor te zorgen dat het vliegtuig de missie kan uitvoeren en de bemanning veilig terugkeert.

We doen er alles aan om te voorkomen dat de piloot met storingen te maken krijgt."

Het nauwgezette werk van de technische teams houdt niet op bij inspecties en onderhoud - het gaat ook gepaard met een diep gevoel van betrokkenheid. "Het is een waanzinnige verantwoordelijkheid", zegt kapitein A. "Zodra een vliegtuig opstijgt, stijgt mijn stressniveau totdat het veilig landt", beschrijft ze. "

De verantwoordelijkheid begint bij de jonge technicus die het vliegtuig controleert en eindigt bij de meest ervaren technicus van het squadron. We begrijpen allemaal de omvang van de missie en het belang ervan, niet alleen bij het uitvoeren van de aanval zelf, maar vooral bij het waarborgen van de veiligheid van de gevechtsvliegtuigen. Wanneer er een missie naar Iran of Jemen wordt uitgevoerd, weten we dat we een aanzienlijke bijdrage hebben geleverd aan het succes ervan."

Kapitein Y., een gevechtspiloot, beschrijft het moment waarop hij het nieuws kreeg dat hij zou deelnemen aan een aanvalsmissie in Jemen. Volgens hem was het een buitengewone ervaring, een enorme opwinding naast een groot verantwoordelijkheidsgevoel. "Ik was blij dat ze me vertrouwden, maar ik wist dat me een zware uitdaging te wachten stond. Het was een lange en complexe vlucht vergeleken met de frequente vluchten die ik in Gaza en het noorden heb gemaakt."

Kapitein Y. Foto IAF

Diep in Iran en Jemen vliegen brengt uitdagingen met zich mee die er bij kortere vluchten niet zijn. De afstand is de eerste: de lange route vereist herhaaldelijk bijtanken in de lucht gedurende de vlucht en urenlang dicht bij de structuur van het vliegtuig om je heen vliegen onder moeilijke omstandigheden. Bovendien vereist de lange vluchtduur een hoge concentratie en aandacht voor elk klein detail, van begin tot eind - een vereiste dat zelfs voor de meest ervaren piloten een professionele uitdaging vormt.

"We vlogen heel dicht achter elkaar, en elke keer maakte een ander vliegtuig contact met de tankwagen", beschrijft kapitein Y. "Bij elke verbinding moest ik volledig gefocust zijn. In de mist van de nacht, bij slecht zicht, moest ik het vliegtuig stabiliseren terwijl ik met de stuurknuppel worstelde om stabiel onder de tankwagen te blijven. Je bent er maar tientallen meters van verwijderd en elke kleine beweging is merkbaar. Het is uitdagend, maar cruciaal voor de voortzetting van de missie."

Direct na het bijtanken arriveerde kapitein Y. met de rest van de vliegtuigen ter plaatse in Jemen. Binnen een paar minuten moesten de piloten de laatste voorbereidingen treffen en ervoor zorgen dat iedereen klaar was voor actie. "Alle bemanningen in de formatie maakten de munitie gereed voor de landing, zodat alles precies op tijd klaar zou zijn", beschrijft hij.

"Naast de voorbereidingen lag de verantwoordelijkheid ook bij de andere vliegtuigen in de formatie: ik moest naar buiten kijken en ervoor zorgen dat er geen grond-luchtraketten in onze richting werden afgevuurd. Als ik iets detecteer, moet ik onmiddellijk de radio waarschuwen. De ene valt aan en de andere verdedigt, dat is de methode", legt kapitein Y uit. "Het leek wel een film", herinnert hij zich. "Ik zag onze wapens de doelen raken en tegelijkertijd verlichtte de bliksem de wolken aan de horizon. Het creëerde een bijzondere sfeer, net als in een filmscène. Het gebeurde allemaal heel snel - ik liet de wapens vallen, verliet de arena en voelde mijn adrenaline op zijn hoogtepunt."

Zelfs na de aanval in Jemen trok kapitein Y. zijn vliegpak aan, klaar voor de volgende missie. "We gaan altijd verder", legt hij uit. "Vandaag hebben we training en morgen hebben we nieuwe missies." Naast de intensieve routine voelt hij een brede betekenis in deze missies: "Onze activiteiten in Jemen en Iran zijn direct gerelateerd aan wat er in Gaza gebeurt. Elke druk die we daar uitoefenen, heeft ook invloed op Hamas en de strijd ertegen. Uiteindelijk is dit alles bedoeld om het allerbelangrijkste mogelijk te maken: de veiligheid van de burgers van de staat Israël te waarborgen en de ontvoerde mensen veilig thuis te brengen."