Foto IDF woordvoerder
Toespraak van de chef van de generale staf op de hoofdvergadering van de IDF ter herdenking van 50 jaar sinds de Jom Kipoeroorlog
“We staan hier vandaag ter ere van de soldaten die hebben gevochten in de Jom Kipoeroorlog in 1973, en heiligen het vijftigste jaar in herinnering, introspectie en leren.
De herinnering heeft vele gezichten: van de pijnlijke herinnering van een ouder aan hun zoon die nooit meer terugkeerde, tot de herinnering aan het ondertekenen van een historisch vredesakkoord met een bittere vijand.
Wij doen dit uit diepe waardering voor hun onverschrokken standpunt aan de frontlinie, ter nagedachtenis aan de tweeduizend zeshonderdnegenentachtig (2.689) soldaten die in de oorlog zijn gesneuveld, van wie er zestien op een onbekende plaats begraven liggen. Wij doen dit uit medeleven met de pijn van de zevenduizendtweehonderdeenenvijftig (7.251) gewonden en de tweehonderdvierennegentig (294) die gevangen werden gehouden. En we doen dit in het belang van de soldaten die toen vochten en al hun familieleden.
We leren en onderwijzen hun verhalen over de oorlog en wat daaraan voorafging, om de staat Israël nu en in de toekomst te verdedigen. De IDF van het jaar 2023 is een sterk leger met geavanceerde capaciteiten. Onze strijdkrachten opereren met succes in alle arena's tegen een verscheidenheid aan vijanden en bedreigingen, maar ons hart blijft zwaar.
Toen ik het Nationaal Militair Museum in Caïro verliet, dacht ik na over hoe ons verhaal zich concentreert op het kijken naar de moeilijkheden, het onderzoeken van het vermogen om uit moeilijke situaties te komen en te zien hoe ze kunnen worden vermeden.
Tegen de Egyptische generaal die mij vergezelde, zei ik: Uw slachtoffers waren aanzienlijk groter dan die van ons, en toch is er in ons verhaal, heel anders dan dat van u, sprake van zelfkritiek. Het is niet erg, voegde ik eraan toe, dat we een ander verhaal over de oorlog vertellen, zolang we maar een gemeenschappelijk verhaal over de toekomst weten te vertellen.
De Jom Kipoeroorlog dient voor ons als een levende les over het gevaar van arrogantie, de omwenteling van strategische verrassingen en de hoge nationale prijs van een perceptuele, politieke en militaire crisis.
De bronnen van onze inspiratie komen er ook uit: de strijdlust van de IDF en haar veerkracht, en de mobilisatie van een samenleving die begrijpt wat er op het spel staat, haar veiligheid toevertrouwt aan de handen van de IDF-soldaten en haar commandanten, zich achter hen verenigt. en ondersteunt ze. Het is onmogelijk om je niet af te vragen: kan een dergelijke cohesie alleen bestaan als er zo'n dreiging bestaat?
We moeten elke verklaring van onze vijanden, in woorden of daden, beschouwen; om ze niet te onderschatten, en om onszelf niet te verheerlijken. We moeten meer dan ooit voorbereid zijn op een uitgebreid militair conflict dat zich in meerdere arena's afspeelt, waarbij manoeuvreren in nauw contact en grote wrijving met de vijand zal plaatsvinden, wat verliezen en slachtoffers met zich mee zal brengen, en waarbij het thuisfront zich in de frontlinie zal bevinden.
Onze vijanden kunnen in de verleiding komen om een voordeel te zien in de bedreiging die ons in meerdere arena's bedreigt. Het is beter voor hen om te weten dat wanneer Israël wordt bedreigd, het land al zijn middelen weet te mobiliseren, de meningsverschillen opzij kan zetten en kan toeslaan. Zo was het tijdens de Jom Kipoeroorlog, en zo zal het vandaag de dag nog steeds zijn, als dat nodig is.”
