Ik ben Guy. Ik kreeg de diagnose syndroom van Gilles de la Tourette. En vandaag voer ik het bevel over 200 soldaten

Foto IDF woordvoerder

Dit artikel verscheen eerder in de Hebreeuwse pagina van de IDF en is geschreven door Ella Pelag.

Toen Guy in de derde klas de diagnose Tourette-syndroom kreeg, wist hij zeker dat dit de grootste 'klap' was die hij kon krijgen. Nu, als militair die bijna elke dag voor honderden soldaten staat, is het hem duidelijk dat de Tourette een integraal onderdeel is van zijn levenspad. We hebben van hem gehoord en van het pad dat hij heeft afgelegd vanaf het moment dat hij was gediagnosticeerd, gedurende de tijd dat hij dacht dat hij helemaal niet in dienst zou treden, tot het einde van de dienst

"Voor de commandant van de IDF leek het mij destijds vreemd - wie kijkt er als kind met tics naar jou?", zo opent luitenant Guy Paz ons gesprek, en alleen al door deze zin kan men begrijpen dat zijn pad naar waar hij nu is niet vanzelfsprekend was.

Om zijn verhaal te begrijpen, moeten we teruggaan. "Toen ik klein was, begon ik lichamelijke klachten te krijgen, zoals een zere keel. We hebben ze getest en er kwam geen antwoord", herinnert luitenant Paz zich, die fungeert als politieagent van Tabor, het bedrijf dat zich toelegt op officieren in BHD 11, " en toen kwamen ze er in de derde klas achter dat het het syndroom van Gilles de la Tourette was een neurologische aandoeningen die zich bij mij motorisch manifesteren als onwillekeurige bewegingen - tics."

Foto IDF woordvoerder

Tegenwoordig praat hij er niet alleen vrijelijk, openlijk en trots over, het symbool van het syndroom wordt door hem getatoeëerd als een constante herinnering aan zijn pad. Maar zoals Guy zegt, het was niet altijd zo: "Als kind zit je in de klas en maak je geluiden, spring je en beweeg je in de stoel, en dat brengt je in verlegenheid. Dus ik was degene die opstond en de klap kreeg. en er waren onaangename dingen. Na verloop van tijd leerde ik de mensen te kiezen waarmee ik mezelf omring."

“Jezelf accepteren is geen proces dat in een dag of twee gebeurt”, vervolgt hij, “maar als je thuis het gevoel krijgt van ‘wees jezelf – vallen, kruipen, doorgaan en opstaan’, dan zul je jezelf zijn. Als ik ooit het gevoel heb gehad dat dit de grootste klap was die ik kreeg, weet ik het vandaag: dit is het grootste geschenk dat er is."

Guy met zijn vader. Foto IDF woordvoerder

Toen de periode van de eerste orde op de middelbare school aanbrak, streefde Guy ernaar om in 'Kerbi' te dienen. Omdat dit niet mogelijk was, veranderde hij zijn pad - naar een aangewezen pad voor een officier bij het Human Resources Corps.

"Ik wist in het begin niet zeker of ik dienst zou nemen. Leven met mensen in een kamer? Hoe zullen ze dat überhaupt accepteren? En hoe zit het met de commandanten?", zegt Guy. "Om bijvoorbeeld voor mij in de hal te zitten - het is oorlog. Je maakt geluiden, springt en beweegt - en iedereen kijkt naar je. Het overkomt mij elke dag. Maar toen ik hier aankwam en zag wie het personeel was en de mensen met wie ik was, besefte ik dat dit is wie ik wil zijn."

Foto IDF woordvoerder

Dit is precies de reden waarom hij besloot terug te keren naar dezelfde plaats waar hij dienst nam, maar deze keer - als compagniescommandant. Zelfs toen de mogelijkheid om oorlog te voeren voor hem openstond, gaf hij die op om te blijven, het bevel te voeren over de rekruten en als voorbeeld te dienen voor de soldaten aan het begin staan van hun militaire carrière.

"Het torentje is niet iets dat verborgen kan worden, het is heel duidelijk vanaf de eerste seconde", scherpt hij aan. "Ik zeg dat ik een uniform draag? Nee. Welke kleur hebben mijn ogen? Nee. Jij ziet het, ik niet' Ik hoef het niet te verbergen. Het is voor mij normaal om de mijne en de commandanten te bevelen.'

Foto IDF woordvoerder

Ook de mensen om hem heen pikten zijn unieke kwaliteiten snel op. "Al tijdens mijn openingsinterview met hem zag ik in Guy's ogen dat hij een commandant is die van zijn mannen houdt en voor elk van hen zorgt", getuigt de commandant van BHD 11 (Mashana Vocational School), kolonel Eran. "Guy is een figuur van allemaal. "Het is hier zo centraal, en er zijn veel soldaten die het moeilijk hebben gehad en hij heeft hen geholpen hun levenspad te veranderen."

"Ik had een soldaat, die nu officier is, en hij heeft ook Tourette", herinnerde luitenant Guy zich tijdens een van de belangrijkste ontmoetingen die hij meemaakte. "Aan het einde van de training zei hij tegen mij: 'Bedankt, je hebt mijn leven veranderd.' Tourette staat voor hen. 'Als hij deze uitdagingen aankan, wat dan nog meer?'