Tweede luitenant B. Foto IDF-woordvoerderseenheid
Sinds de jaren negentig is luitenant B. het brein achter geheime infiltraties in de cybersystemen van Israëls vijanden, die IDF toegang geven tot waardevolle informatie, zonder troepen in gevaar te brengen, terwijl ze onder de radar blijven.
Tweede luitenant B. was een jonge officier in de militaire inlichtingendienst van de IDF in de jaren negentig en was de persoon die de allereerste cyberaanval van het leger plande en uitvoerde.
Tweede luitenant B.'s cyberaanval. Foto IDF-woordvoerderseenheid
Het midden van de vroege jaren 90 was gespannen voor Israël: de IDF zat nog steeds vast in de modder van de bezetting van Zuid-Libanon, het gefluister van een Iraans nucleair programma werd luider en zelfmoordterreuraanvallen begonnen de weg vrij te maken voor de Tweede Intifada.
Tweede luitenant B. maakte ondertussen deel uit van een klein taakteam dat verantwoordelijk was voor het opstellen van een plan dat het eerste in zijn soort in de IDF zou zijn - in het geheim infiltreren in een bolwerk van een van Israëls vijanden en toegang krijgen tot een substantiële inlichtingenbron, aldus schrijft Ynet.
Deze operatie stelde Israël in staat informatie in handen te krijgen die jaren later nuttig zou zijn, zonder een enkele soldaat te sturen om zijn of haar leven te riskeren, en dat alles terwijl het onder de radar bleef.
In plaats van te wachten op een bug in het cybersysteem van de vijand en "in te breken" gedurende de korte tijdspanne, de tactiek die de IDF eerder had aangenomen, wilden luitenant B. en zijn team door een dode hoek binnenkomen, pakken wat ze nodig hadden en vertrekken voordat ze opgemerkt konden worden. Het doelwit waar ze destijds naar op zoek waren, was een van de vijf meest gezochte doelwitten van het directoraat Inlichtingen.
Tweede luitenant B. Foto IDF-woordvoerderseenheid
Niemand had verwacht dat het vergezochte idee van luitenant B. hem op een dag de Israëlische Defensieprijs zou opleveren voor 'het ontwikkelen van een systeem dat een creatieve technologische oplossing biedt voor een operationeel probleem van groot belang'.
Dezelfde vijand die het doelwit was, die nog steeds geclassificeerd is, was bezig met het bouwen van een geavanceerd raketarsenaal en het ontwikkelen van een innovatief cybersysteem dat het voor militaire doeleinden wilde gebruiken.
Reeds als jonge stagiair beraamde B. een grootschalige inlichtingenmissie waaraan geen van de hoge officieren werd blootgesteld. "Er komt nooit iets goeds uit het opsluiten van een stel kolonels en luitenant-kolonels in een kamer en hen te vertellen een probleem op te lossen," zei hij. "Alle goede ideeën, zelfs in de afgelopen jaren, kwamen uit lagere rangen."
Het nieuwe systeem dat de vijand aan het ontwikkelen was, deed B. begrijpen dat er innovatieve tactieken moesten worden bedacht om gegevens te verzamelen - en begon meteen te brainstormen over technologische modellen.
Twee jaar lang hebben B. en een paar van zijn kameraden het systeem nagebootst dat de vijand op dat moment bij de hand had, door eindeloze tests uit te voeren om er zeker van te zijn dat wat ze hadden ontwikkeld juist was. De grootste zorg was dat ze door de vijand zouden worden gepakt en dat iemand aan de andere kant van het scherm "het licht voor altijd zou uitdoen" en de gegevens zou verzegelen met een onbreekbaar beveiligingssysteem.
Met het verstrijken van de jaren groeide B.'s kleine team van meesterbreinen en werd een groep van 15 jonge genieën, die de activiteiten van de vijand volgden en probeerden zijn neigingen en patronen te doorgronden. Ze zochten naar elk zwak punt, een breuk in het systeem.
Ondertussen uitten meer pessimistische elementen in de eenheid hun twijfels en boden aan om terug te gaan naar de traditionele manier van informatie verzamelen, althans voorlopig.
Het succes van de missie was afhankelijk van wat leek op factoren die aan een zijden draadje hingen: hoe lang de vijand zijn computer aan zou houden, of er een fout in de software zat, of de strijders van de vijand plotseling zouden oppikken iets verdachts.
Tweede luitenant B. en zijn kameraden. Foto IDF-woordvoerderseenheid
Tijdens een van de latere fasen van de missie gaf een hoge functionaris B. de opdracht een brief te schrijven waarin hij de kansen op succes van de operatie in dat stadium zou beoordelen en schetsen. B. vond dit verzoek onredelijk en antwoordde grof met een schatting van 73%, en gaf technische argumenten die niet strookten met de realiteit.
B. wist precies hoe de gecontroleerde persoon op het scherm in de vijandelijke operatiekamer zou handelen in de seconden dat de IDF zou infiltreren.
De IDF besloot toen om officieel groen licht te geven voor de operatie, aangezien het duidelijk werd dat dit de enige manier was voor de IDF om de informatie te bemachtigen die ze zochten. Het enige dat nog moest gebeuren, was de juiste timing kiezen.
Het vertrouwen dat de bevelhebbers van B. in hem hadden, zorgde ervoor dat ze tijdens de plannings- en onderzoeksfasen periodieke beoordelingen en beoordelingen moesten opgeven, een gedrag dat ongehoord is bij de directie Inlichtingen. Omwille van de operatie kreeg B. echter een overweldigende autonomie om toezicht te houden.
B. beloofde vanaf de vroege stadia van planning dat zelfs als de vijand de offensieve acties zou overnemen, hij deze niet zou kunnen herleiden tot de IDF of naar Israël.
Tweede luitenant B. Foto IDF-woordvoerderseenheid
Het team dat de missie uitvoerde, aan de vooravond van een van de Joodse feestdagen, bestond uit slechts vijf soldaten en officieren. Hoewel deze aanval niet werd gekenmerkt door de fundamentele troeven van brute veldslagen, was de druk extreem hoog.
"Ik heb sindsdien deel uitgemaakt van veel cyberoperaties, en ik moet toegeven - bij de meeste hangt er geen spanning in de lucht omdat we zoveel testruns en voorbereidingen doen dat het moment van de waarheid gewoon een nieuwe stap wordt in de operatie", zegt B. "Maar op die momenten was er echt veel spanning."
De grootste angst in dit stadium bleef nog steeds dat de vijand de infiltratie zou identificeren en de computer zou uitschakelen vanwege de vermoedens, of erger nog - zou reageren op de infiltratie en een tegenaanval zou starten.
Gelukkig werkte de discretietactiek. Het kleine team ging het systeem van het doelwit binnen en tikte heftig op hun toetsenbord. De operatie duurde maar een paar minuten, omdat het team haast had om zich zo snel en stil mogelijk terug te trekken.
Sindsdien is de technische gateway die B. en zijn team hebben gemaakt, geavanceerder geworden en heeft het de weg vrijgemaakt voor andere IDF-cyberoperaties.
Comentarios