Foto IAF woordvoerder
De jonge generatie die strijdt is een generatie die sinds haar bestaan geen oorlog meer heeft gekend en die nu met alle macht moet optreden tegen de wrede vijand die voor ons staat. Luitenant T, een "Owl"-helikopterpiloot bij Squadron 124 ("The Reversing Sword") vertelt over zijn eerste oorlogservaring en de eerste start die hij ooit heeft meegemaakt, wat een moment werd dat hij nooit zal vergeten
De eerste sprong in het leven van luitenant T., toen hij nog maar 23 jaar oud was, was geen routinesprong meer, iets wat misschien wel over elke sprong gezegd kan worden. Maar wanneer de eerste operationele lancering van je leven midden in een van de moeilijkste oorlogen valt die het land ooit heeft gekend, waarin je de gewonden uit de Gazastrook moet evacueren, krijgt de gebeurtenis een veel bredere betekenis.
Een generatie die de oorlog niet kende
“Het was woensdag 20 december, overdag”, begint luitenant T. “Ruim twee maanden onafgebroken vechten en ik zit nog geen half jaar in het squadron. Op dit moment ben ik nog steeds geen operationeel vlieger en toch werd besloten om de ‘jongeren’ een kans te geven om op de rooster alleen overdag en zolang het weer het toelaat. Ik heb me voor het eerst in mijn leven op het bord geregistreerd naast majoor D, de plaatsvervangend squadroncommandant en met C en E, de luchtlandingsmonteurs.'
“Ik ben de eerste van mijn opleiding die stand-by staat voor het evacueren van de gewonden. "Eerste alertheid is geen triviale zaak. Niemand kan zich voorstellen dat hij tijdens zijn eerste sprong een extreme situatie zal tegenkomen, hij zal een oorlog tegenkomen", voegt hij eraan toe. "Direct nadat ik het nieuws ontving, ben ik begonnen met de voorbereidingen voor deze dag, de dag waar ik gedurende mijn 3 jaar op de cursus en nog een jaar in training hard voor heb gewerkt. De dag dat ik deelneem aan de oorlog voor mijn land."
Foto IAF woordvoerder
Luitenant T zegt dat hij alle landingsbanen waar hij zou kunnen landen, alle wachtcirkels voordat hij de Strip binnenkwam en alle optionele infiltratieroutes uit zijn hoofd leerde en uit zijn hoofd leerde. “Ik symboliseerde elk scenario, van externe evacuatie tot evacuatie in het hart van de manoeuvre in het zuiden van de Gazastrook, op een bedreigde landingsbaan. Ik moet ‘Alpha’ krijgen op de eerste vlucht, er is geen ruimte voor fouten , dit is het moment om de beste te zijn."
Het dilemma van de Voyager,
luitenant T. begreep heel goed de verantwoordelijkheid, de prijs van de fout en het voorrecht. Ik voelde me er klaar voor alsof ik in mijn leven tientallen keren had gesprongen. Ik stond 's ochtends vroeg op en ging naar het squadron. Het gevoel van opwinding vind ik een beetje vreemd, je wilt tenslotte niet echt dat ze gewond raken, het 'reisdilemma', noem ik het."
"Je beweegt en wacht", klonk er plotseling in de aankondiging van het squadron en luitenant T rende naar de helikopter. ‘Ik voel het bloed stromen. Een vriend van het squadron ziet mij rennen en roept mij succes toe. Ik bereik de gele streep op de baan en begin langzaam te lopen, met een helder hoofd. Het lichaam trilt van adrenaline, ik hap naar adem, waar het pulseert en stijgt. D. De kapitein is al gearriveerd en ik begin te vertrekken. Mijn stem trilde, ik vond het moeilijk om toestemming te vragen om te beginnen. Aan het einde begin ik en steek de as over richting de evacuatie. Ineens zakt alle adrenaline weg en blijft alleen nog de focus over.'
Foto IAF woordvoerder
"Er is nog een helikopter die al is vertrokken en naar het ziekenhuis is vertrokken. Daarom begrijpen we dat het incident zich ontwikkelt en dat er meer gewonden vallen bij het incident. Op dit moment heeft de controlekamer in de luchtmachtput geen controle meer over het incident, de kapitein praat met de troepenmacht, ik wacht in een cirkel en geef elk relevant detail door aan de controle-elementen. ijskoude momenten vervolgt luitenant T: “Er liggen 2 gewonden liggend en 2 zitten rechtop van brigade 261. De gewonden zijn nog niet op het vliegveld en een gevechtsvliegtuig van eenheid 669 (de speciale tactische reddingseenheid) wacht tot ze geven ons details over hun toestand. We kunnen ze allemaal redden, dat is het enige dat door mijn hoofd gaat, we hebben drie senior therapeuten in onze buik.'
Een paar seconden op de grond landde de helikopter op de landingsbaan en gevechtsvliegtuig 669 gaf de details: "We zijn klaar om te evacueren en de plaats voor u te markeren." De kapitein werd op de hoogte gebracht van wat meer medische details. "Ondertussen stel ik me voor hoe ik ga landen en herinner mezelf eraan dat ik langzaam en steil moet aankomen en me niet moet haasten, zodat ik de exacte plek niet mis. De hele strook ontvouwt zich voor de ogen.'
De overgang vliegt in een heldere en rustige lucht de oorlog in, alsof hij uit een film komt. "Ik spot een rode granaat en land op het pad dat ik van tevoren zorgvuldig heb gepland. Ik kijk nog eens naar alle verwoeste gebouwen en de rook die zich van alle kanten verspreidt. Een paar seconden op de grond en de luchtlandingsmonteur kondigt aan: '3 gewonden' , deuren gesloten, mag opstijgen.' De helikopter en vandaar snel en veilig rechtstreeks naar het ziekenhuis. Ik klim hoger, ga weg van de strip en haal rustig adem."
Foto IAF woordvoerder
Luitenant T twijfelde of hij achterom moest kijken naar de kofferbak. "Ik heb ja besloten en het is een moment dat ik nooit van mijn leven zal vergeten." De ernstig gewonde man had zojuist een behandeling aan zijn rug ondergaan en zijn gezicht was naar de cockpit gekeerd. We keken elkaar in de ogen. Hij ademde en zag er dromerig uit. Ik glimlachte naar hem met een van de grootste glimlachen die ik ooit in mijn leven heb geglimlacht en ik gaf hem de bevestiging met mijn hand dat hij wist dat ik in hem geloofde dat hij sterk was. Hij knikte naar me met zijn hoofd achterover en ik kreeg koude rillingen", herinnert hij zich.
Luitenant T begon geleidelijk de conclusies van die sprong te verwerken. "Dit alles deed me diep nadenken over wat een ongelooflijk voorrecht ik heb. Ik heb drie vechters van mijn leeftijd teruggegeven aan hun moeder, hun vriendin en hun leven. Minder dan een jaar na het voltooien van de pilotencursus, de eerste stand-by, de eerste sprong die ik zal maken niet vergeten tot mijn laatste dag.
