Kapitein Itay Maor. Foto IDF woordvoerder
Dit is een artikel uit de Times of Israel reeks Those We Have Lost.
Kapitein Itay Maor, 23, pelotonscommandant in de Golani Brigade van Rosh Ha'ayin, werd op 7 oktober gedood in de strijd tegen Hamas.
Itay was die dag gestationeerd op de kleine Erez-basis bij de grens met Gaza, en met het begin van de aanval ging hij met een aantal van zijn soldaten naar Netiv Ha'asara om de Hamas-invasie tegen te gaan. Daar, zei zijn familie, slaagden ze erin een grotere aanval op de moshav te voorkomen door een aantal terroristen te doden.
Later gingen de troepen terug naar Zikim Beach, waar veel Hamas-schutters Israël waren binnengedrongen. Onderweg werd Itay gedood in een vuurgevecht waarbij zijn soldaten ver onder het aantal waren van de binnenvallende terroristen.
Hij werd gedood samen met twee van zijn soldaten: Sgt. Uri Locker en Sgt. Amit Tsur, en twee anderen — Staff Sgt. Ofir Zioni en Sgt. Dvir Lisha — werden die dag in de buurt gedood.
Itay laat zijn ouders, Smadar en Ilan, en zijn drie jongere broers en zussen Liav, 21, Nehoray, 18 en Yonatan, 15, achter. Hij werd op 9 oktober begraven in Rosh Ha'ayin.
Voor zijn dienstplicht studeerde Itay in een yeshiva in Givat Shmuel en daarna in de Otzem pre-army academy in Naveh. Slechts een week voordat hij werd gedood, bracht Itay het begin van de Soekot-vakantie door met zijn familie in Eilat. Het was de laatste keer dat ze hem allemaal zagen.
Zijn vader, Ilan, vertelde een lokale nieuwssite dat Itay "een man van de Thora en van het werk was, hij hield van het land Israël, hij hield van wandelen in de natuur en hield van zijn familie. Hij wist altijd hoe hij zijn broers en zussen bij elkaar kon brengen." De vier broers gingen regelmatig samen wandelen.
“Elke keer dat hij voor de Shabbat thuiskwam, zei hij tegen zijn broers: ‘Laten we bij elkaar gaan zitten en praten.’ Ze gingen graag naar de bronnen om koffie te drinken of om met ze te fietsen, om met ze in contact te blijven, naar ze te luisteren en ze tips te geven,” zei Ilan.
Tijdens een bijeenkomst tussen de families van de gevallen soldaten in Itay's peloton vertelde zijn moeder, Smadar, aan Ynet dat "het echt belangrijk voor me was om contact te maken tussen de families. Ik voelde dat het de laatste wens was van mijn zoon Itay."
In een notitieboekje dat ze na zijn dood vond, schreef Smadar dat Itay had geschreven: ''Nabestaanden zijn voor altijd bij ons.' Ik twijfel er niet aan dat als hij de gevechten had overleefd, het eerste wat hij zou hebben gedaan, was contact opnemen met de families van de gevallenen en hen zoveel mogelijk omarmen.'
“Itay was bescheiden, nederig en gelukkig, een man van de Thora en werk. Hij sprak weinig en deed veel,” voegde zijn moeder toe. “De waarde van familie was het belangrijkste in zijn ogen, en zijn broers en zussen stonden altijd op de voorgrond.”
Hij was altijd te vinden met zijn draagbare gasbrander om Turkse koffie te zetten, zei ze, wat een symbool werd “van zijn unieke relaties met zijn ouders, broers en zussen, familieleden, vrienden en kameraden.” Tijd doorbrengen in de natuur met Itay en zijn koffiezetapparaat “vormde magische momenten van verbinding, acceptatie en luisteren. Liefde voor de Thora en liefde voor het land waren geworteld in zijn hart.”
R.I.P. 🙏