Kobi Shmaya, 47 & Sgt. Osher Shmaya, 19: Vader en zoon samen vermoord. Op 7 oktober doodgeschoten door Hamas-terroristen in hun auto nabij Re'im

Kobi Shmaya (links) en zijn zoon Sgt. Osher Shmaya. Foto Times of Israel

Dit is een artikel uit de Times of Israel reeks Those We Have Lost.

Yaakov “Kobi” Shmaya, 47, en zijn zoon, Sgt. Osher Shmaya, 19, een soldaat in de Gaza-divisie, uit Beersheba, werden op 7 oktober gedood door Hamas-terroristen.

Osher was thuis op vakantie van het leger, en op zaterdagochtend, toen de Hamas-raketaanval begon, besloot hij dat hij terug moest naar zijn basis naast Kibbutz Re'im. Zijn vader Kobi stemde ermee in om hem terug te rijden naar de basis, en onderweg werden de twee beiden doodgeschoten in hun voertuig.

"Ik heb er enige troost in dat ze samen zijn vermoord want ze werden in een omhelzing gevonden" vertelde Evlin Shmaya, Kobi's vrouw en Oshers moeder, aan La'isha.

De familie werd drie dagen later op de hoogte gebracht van Oshers dood, maar werd pas een week na de aanval geïnformeerd dat Kobi's lichaam was geïdentificeerd. Evlin — die door iemand ter plaatse was verteld dat ze samen waren gevonden — wachtte op het nieuws over Kobi zodat vader en zoon samen begraven konden worden.

Osher en Kobi werden beiden op 15 oktober in Beersheba begraven. Ze worden overleefd door hun moeder/vrouw Evlin en kinderen/broers en -zussen Ofek, 18, en Alyn, 10. Kobi wordt ook overleefd door zijn ouders, Eliyahu en Chana.

Kobi was vrachtwagenchauffeur bij een recyclingbedrijf en Osher diende als kok in het leger.

Het duo was een toegewijde fan van het voetbalteam Hapoel Beersheba. Osher zelf was een veelbelovende speler bij FC Beersheba en kreeg veel steun van zijn vader.

Oshers coach Moshe Kugman vertelde Sport 5 dat hij zich eens een wedstrijd herinnerde waarin de regen uit de lucht stroomde en Kobi zowat de enige toeschouwer op de tribune was, "en ik draaide me naar hem om en zei: 'Kobi, ben je gek? Ga naar huis,' en Kobi zei tegen mij: 'Waar hij ook gaat, ga ik ook.'"

Ter nagedachtenis aan hen organiseerde het gezin een voetbaltoernooi in Beersheba.

Oshers vriendin, Bar, vertelde aan de tv-zender dat ze "nog steeds het gevoel heeft dat hij de deur zal openen en zal zeggen: 'Hoi lieverd, ik ben er.' Maar dat zal niet gebeuren."

"Hij was mijn eerste liefde, hij was mijn eerste kus, hij was de eerste jongen die ik mee naar huis nam", zei Bar.

In een brief die op de Mako-nieuwssite werd gepubliceerd , schreef Ofek aan zijn vader, Kobi, dat hij “het voorrecht had om 18,5 jaar met jou op te groeien, waarin je voor mij zorgde, van mij hield, mij verwende, mij aan het lachen maakte en af ​​en toe boos werd.”

“Jij zult altijd mijn vader zijn, en ik jouw zoon,” vervolgde hij. “De taak is aan mij toebedeeld, zonder dat ik erom vroeg, om het verlies van jou en Osher op te vullen. Jij was de steunpilaar van het huis, en Osher, mijn grote broer, een rolmodel voor mij en voor Alyn, en de beste vriend van mama. En jij, pap, wordt zo gemist door mama, maar ze is een krijger en we leren ermee om te gaan.”

Evlin vertelde in december aan een lokaal nieuwsmedium in Beersheba dat ze alles mist aan haar man en zoon.

"Hun woorden, hun gesprekken, om ze te knuffelen, hun was te doen, voor ze te koken — ik mis hun aanwezigheid," zei ze. "Ik zou met Osher willen ruilen als ik kon... Een moeder is niet bedoeld om haar zoon te begraven," voegde ze toe. "Ik heb niet het gevoel dat mijn leven hetzelfde is en elke minuut zonder hen voelt als een eeuwigheid."

Evlin zei dat Osher "een jongen was die elke moeder zou willen, en omdat hij zo'n goede en knappe jongen was, zo'n getalenteerde voetballer, zei ik altijd tegen hem dat 'je ooit beroemd zult zijn en dat mensen je zullen kennen.' Ik bedoelde het niet zo. Voetbal stroomde door Oshers bloed, en Kobi hield net zo veel van voetbal, zo erg zelfs dat Osher op 5- of 6-jarige leeftijd begon met voetballen."

“Osher was een kind waar iedereen graag bij was, hij hield niet van ruzie, hij lachte altijd, was altijd vrolijk, respecteerde anderen, respecteerde zijn ouders, zijn leraren op school, het leger,” voegde Evlin toe. “Mensen hebben alleen maar goede dingen te zeggen over dit kind, hij was mijn oudste zoon en hij was mijn beste vriend.”

Over haar man zei Evlin dat "er niemand is die om hulp zou vragen en Kobi zou niet als eerste komen helpen. Hij was echt een groot hart, hij deed alles voor ons huis, het was belangrijk voor hem om het huis en de kinderen op de eerste plaats te zetten, en pas daarna zichzelf. Een zeer geliefde man."