Screenshot YouTube
Dit artikel verscheen eerder van daag in dee Hebreeuwse website van de IDF en is geschreven door Ella Pelag en Noam Amir.
Een maand na de moeilijke veldslagen in Otef herbeleeft majoor A voor het eerst de dramatische momenten van die sabbat: 36 uur lang sprongen hij en zijn kameraden van de Loter van punt naar punt, vochten tegen terroristen en redden hele gezinnen. We hoorden van hem over de aaneenschakeling van ontmoetingen, over de knuffel die hij nooit zal vergeten, en over talloze momenten vol hoop tussen zware verliezen en heroïsche gevechten.
Majoor A., MD van de Lothar School, traint dagelijks IDF-soldaten voor precies dezelfde scenario's als die hij tegenkwam toen de oorlog uitbrak. Een maand geleden kon hij niet geloven dat zijn intense oefeningen en routine als hoofdinstructeur hem hebben voorbereidt op het moment waarop hij 36 uur lang met zijn vrienden zal vechten tegen terroristen.
Toen hij die zaterdag 7 oktober om 7.00 uur op de basis werd afgezet, verscheen A samen met zijn team. Op dat moment stroomden van alle kanten meldingen en flarden informatie binnen, klonken voortdurend rode alarmsignalen en was het beeld van de situatie nog niet duidelijk. Maar vanuit de mist wisten ze dat ze moesten handelen, en wel snel.
Op weg naar kamp Urim begrepen ze al dat dit een gebeurtenis was van een omvang die ze nog nooit eerder hadden meegemaakt: "Elke 500 meter kwamen we terroristen tegen. We vochten, elimineerden en gingen door naar het volgende punt."
Foto Ziv Koren / IDF
Na een voortdurende reis met vuurgevechten, neutralisaties en ondraaglijk moeilijke en zware gevechten, kwamen ze aan in een kamp vol terroristen. Naast de taak van zuivering had de strijdmacht nog een ander doel: zoveel mogelijk de burgers en soldaten veilig redden.
En dat deden ze, urenlang. ‘Op die momenten begreep ik onze kracht en onze missie’, herinnert A. zich, ‘opeens het feit dat we in een oorlog om het huis verwikkeld zijn, en dat dit precies het moment is om de operationele kennis die we door de jaren heen hebben opgebouwd toe te passen.
Volgende stop - Nir Yitzhak. Een paar minuten nadat ze bij de kibboets waren aangekomen, realiseerden ze zich dat de terroristen met hun gruwelijke daden geen enkel punt hadden gemist. “We gingen van huis tot huis met heilige angst. In elk van hen konden terroristen of burgers zitten, en we baden alleen maar om een levend gezin te vinden”, vertelt majoor A.
Foto IDF woordvoerder
"We klopten op deuren en schreeuwden dat we van de IDF waren", vervolgt hij, "op een keer antwoordde een meisje mij: 'Bewijs het maar.' Ik gaf haar mijn telefoonnummer en zei dat ze moest bellen via een videogesprek. Ik liet haar mij en de strijders op camera zien, en toen ging de deur open. Haar vader gaf me een knuffel die niet in woorden te beschrijven is."
Het duizelingwekkende tempo van de gebeurtenissen stopte niet en de kracht sprong van punt naar punt. Al snel beseften ze dat ze ook voor de gewonden moesten zorgen. De sectiecommandant, paramedicus van beroep, zorgde ter plekke voor een spoedbehandeling, terwijl de andere teamleden de verschillende verwondingen voor de arts fotografeerden en wachtten op telefonische instructies van hem voor onmiddellijke hulp in het veld.
Foto IDF woordvoerder
Als aan A. wordt gevraagd hoe je op zulke moeilijke en uitputtende momenten de kracht vindt om door te gaan, antwoordt hij meteen: “Zonder optimisme overleef je geen minuut. Ik zag de strijders aan mijn zijde moeilijke gebeurtenissen ondergaan en samen blijven vechten. als één vuist, en dat gaf mij kracht."
Zelfs tussen de taken door slaagde hij erin lichtpuntjes te vinden: "Toen we alle inwoners van Nir Yitzhak op één plek verzamelden, vroeg een klein meisje me om bij haar te blijven, maar ik moest taken uitvoeren. Ik herinner me dat ik haar een knuffel gaf en het gevoel alsof ze mijn kind was. Om de paar uur, tussen de activiteiten door, ging ik terug om te controleren of alles in orde was met haar, en ging ik zitten om te vechten.'
Een andere herinnering die hem voor altijd bij zal blijven is dat moment in Bari, waar hij een ouder echtpaar ontmoette dat was ontvoerd door Hamas-terroristen. Ze werden tot aan het grenshek geleid en slaagden er met grote vastberadenheid in om op eigen kracht, onder vuur, te voet terug te keren.
"We behandelden ze terwijl ze ons vertelden wat er was gebeurd, zonder echt te begrijpen hoe dapper ze waren", getuigt A. tegen mij.
Foto IDF woordvoerder
Op Shabbat-avond, een week later, hielden A. en zijn vrienden al de eerste Kiddush in het veld: “Het was krachtig. We zaten in een kring en speelden liedjes ter nagedachtenis aan onze gevallen vrienden. We beseften dat we aan een nieuwe weg waren begonnen, waarin we ook met vastberadenheid vechten als leeuwen en geen moment stilstaan."
