Majoor Ido Shani, 29: Pasgetrouwde commandant die in actie kwam. Gedood tijdens een gevecht met Hamas-terroristen nabij Kibbutz Sufa op 7 oktober

Majoor Ido Shani. Foto IDF woordvoerder

Dit is een artikel uit de Times of Israel serie Those We Have Lost.

Majoor Ido Israel Shani, 29, de plaatsvervangend commandant van de verkenningseenheid Nahal uit Ramat Gan, werd op 7 oktober gedood tijdens een gevecht met Hamas-terroristen naast Kibbutz Sufa.

Die ochtend was Ido de hoogste officier die verantwoordelijk was voor het gebied tussen Kerem Shalom en Nir Yitzhak, tegenover het zuidelijke uiteinde van de Gazastrook. Toen de Hamas-aanval begon terwijl hij op patrouille was, realiseerde hij zich al snel dat de situatie uitzonderlijk was en zond om 6:43 uur 's ochtends via de radioverbinding van het leger uit: "Oorlog, ik herhaal, we zijn in oorlog. Iedereen moet zijn front verdedigen, terroristen doden, succes."

Hij sprong in actie, stuurde troepen naar verschillende locaties en bracht troepen op de been tijdens de verrassingsaanval. Eerst ging hij naar Kerem Shalom, waar de families van de daar gestationeerde observatiesoldaten zeiden dat hij hun levens had gered met zijn bevelen.

Vervolgens vertrok Ido naar Kibbutz Sufa, en onderweg kwam hij een cel terroristen tegen die met elkaar schoten. Hij werd in zijn hoofd geschoten en naar een nabijgelegen kibbutz gebracht, waar hij aan zijn verwondingen bezweek.

“Ze waren met een paar tegen zovelen,” vertelde zijn vrouw Maayan aan de publieke omroep Kan. “Ze gaven alles om dit gebied te beschermen, en om de steden hier te beschermen.”

Kort voor 7 uur 's ochtends, vertelde zijn vrouw, stuurde hij haar een sms'je en zei: "Ik hou van je, alles is oké." Dat was het laatste wat ze van hem hoorde.

Ido werd op 11 oktober begraven in Bnei Zion. Hij wordt overleefd door zijn vrouw Maayan, zijn ouders Dvora en Tommy, zus Keren en broers Eilon en Jonathan.

Hij werd geboren in Givatayim en groeide op in Moshav Batzra. Ido en Maayan waren pas zeven maanden getrouwd voordat hij werd vermoord en zich vestigde in Ramat Gan. Op een herdenkingsplek die voor hem was opgezet, zei zijn familie dat hij graag reisde en danste, en dat hij "aardig, genereus, sociaal en van mensen hield. Een gelukkige man die van anderen hield en wist hoe hij hen kon beïnvloeden, Ido sprak veel talen met veel mensen — hij kon zijn taal aanpassen aan iedereen die hij tegenkwam."

Zijn tante, Nurit Kochavi, vertelde Arutz Sheva: "Ik wil Ido herinneren als de levende, de lieve, slimme en gevoelige, die een officier en een heer was, en minder over de details van hoe hij werd gedood," zei ze. "Ido hield van het leven, hield van het leger en betaalde met zijn leven.

Dat is onze Ido."

Nurit zei dat Ido “een man van waarden, ethiek, integriteit en waarheid was. Hij klom op de carrièreladder van het leger, hij hield van wat hij deed.”

Ido's oudere broer, Eilon, vertelde Kan dat hij zelf een onaangename ervaring had tijdens zijn verplichte legerdienst, "en Ido vertelde me dat het belangrijk voor hem was om een ​​commandant te zijn, zodat er geen commandanten meer zouden zijn zoals die ik had. In veel opzichten denk ik dat, hoewel ik zijn oudere broer was, hij een soort van mijn oudere broer was."

Zijn vader, Tommy, vertelde Kan dat nadat hij van zijn acties die dag had gehoord, "we versteld stonden van zijn vaardigheden, van zijn snelle begrip van de situatie, zijn gemoedsrust, zijn kalmte." Zijn moeder Dvora zei dat Ido "een grote glimlach had. Hij was ondeugend en serieus, ongeorganiseerd maar verantwoordelijk... het was gewoon leuk om bij hem te zijn."

Op haar 30e verjaardag schreef Maayan op Facebook over de pijn van het bereiken van een mijlpaal die Ido nooit zal bereiken.

“Ik keek er zo naar uit om deze leeftijd te bereiken,” schreef ze. “En ineens is het mijn eerste verjaardag geworden zonder mijn Ido… een unieke man, gevoelig, getalenteerd, moreel en humaan, aardig, slim, een leider, dapper, grappig, geliefd door iedereen, gewaardeerd en bewonderd.”

“Dankjewel voor elk moment dat ik aan je zijde mocht zijn,” vervolgde ze. “Ik ben dankbaar voor de vreugde die hij in mijn leven bracht en de verandering die hij in mij teweegbracht, en ik ben ook dankbaar voor het voorrecht om hem gelukkig te maken in zijn laatste jaren. Als het maar niet zijn laatste jaren waren, en als het maar niet zo kort was.”