Noah en Mayana Hershkovitz. Foto via Times of Israel
Dit is een artikel uit de Times of Israel serie Those We Have Lost.
Mayana Hershkovitz, 65, en haar man Noah Hershkovitz, 68, werden op 7 oktober vermoord door Hamas-terroristen in hun huis in Kibbutz Be'eri.
Rond 7:30 uur vertelden ze een van hun kinderen dat ze hun deuren en ramen op slot deden uit angst voor een Hamas-invasie van de kibboets. Om 11:10 uur werd alle contact verbroken.
Het echtpaar werd meer dan 10 dagen als vermist beschouwd en dacht dat ze waren ontvoerd, totdat de familie op 17 oktober te horen kreeg dat het lichaam van Noah was geïdentificeerd, en twee dagen later dat dat ook voor Mayana het geval was.
Het echtpaar werd op 20 oktober begraven in Kidmat Tzvi op de Golanhoogten. Ze worden overleefd door hun drie kinderen, Ella, Amit en Tamir, en zeven kleinkinderen: Amir, Daniel, Oz, Lavi, Maayan, Raz en Naomi. Noah wordt ook overleefd door zijn vader, Yosef, en oudere broer Zion.
Mayana's moeder, Shoshana Karsenty , werd ook vermoord in Be'eri op 7 oktober. Haar vader, Eli, 93 — die op 7 oktober 1973 gevangen was genomen en gegijzeld door Egypte en na twee maanden werd vrijgelaten — wist de wreedheden te overleven. Mayana wordt ook overleefd door een broer, Moti.
Mayana groeide op in de nabijgelegen kibboets Ein Hashlosha en was een productieve kunstenaar. Ze gaf les in kunst, maar ook in vroege kinderjaren en lichamelijke opvoeding. Ze uitte zichzelf door middel van schilderen, tekenen, keramiek en fotografie, aldus een lofrede op de kibboets.
Noah is geboren en getogen in Tel Aviv. Hij vocht in zowel de Jom Kipoer- als de Libanonoorlog en werkte jarenlang op een melkveebedrijf, voordat hij op 40-jarige leeftijd een graad in bouwkunde behaalde en een nieuwe carrière begon als ingenieur bij een bedrijf in Sderot.
Het stel ontmoette elkaar in 1975 in Kibbutz Kalya aan de Dode Zee, waar Mayana een jaar in dienst was en Noah deel uitmaakte van een IDF-jeugdgroep die belast was met de bouw van de kibbutz. Ze trouwden drie jaar later, aan het einde van Mayana's militaire dienst, en vestigden zich eerst in Ein Hashlosha, voordat ze in 1986 naar Be'eri verhuisden, waar ze tot hun dood bleven.
Het paar deelde een liefde voor klassieke muziek, kunst en houtbewerking, sporten zoals zwemmen en fietsen, en een diepe toewijding aan hun kinderen en kleinkinderen, aldus hun familie.
Hun schoondochter, Leeor Rosenberg, deelde online de lofrede die ze voorlas bij hun begrafenis. Noah, schreef ze, "schaamde zich er niet voor om te huilen, emotioneel te zijn, opgetogen, blij." Ze vertelde over de eerste keer dat hij hun kleindochter ontmoette, "wiegeliedjes zingend met een zachte stem, jouw sterke, veilige en getalenteerde handen, oneindig zacht en geduldig" bij het vasthouden van de pasgeborene. "Je wist precies hoe je moest vasthouden, hoe je moest omarmen, hoe je moest zorgen, hoe je moest liefhebben en steunen."
Mayana, schreef ze, “bracht kunst naar het kloppende hart van het leven. Je vermogen om je behoeften, dromen, liefdes te verweven tot een vol leven — is de kunst zelf.” Ze was “volledig toegewijd aan het doorbrengen van hele dagen met de kleinkinderen, met eindeloos geduld voor een spelletje en nog een spelletje, om te reizen, om te telefoneren, om advies te geven.” Ze was toegewijd aan “het zorgen voor je ouders, om aandacht te besteden aan je kinderen, je vrienden, je buren.” Op elk gebied van het leven, schreef Leeor, vond Mayana “tijd voor alles uit een grote liefde voor het leven, innerlijke vrede en ongelooflijke toewijding aan je geliefden. In mijn ogen is dat kunst.”
De oudste dochter van het stel, Ella, schreef op haar 40e verjaardag over haar ouders en de eigenschappen die ze van hen heeft geërfd.
“Van mijn vader kreeg ik het vermogen om veeleisend te zijn, niet te laat te komen, te beloven en die belofte altijd na te komen,” schreef ze. “Om (grotendeels) op mezelf te vertrouwen (niet altijd positief) en om hetzelfde 20 keer te herhalen (een beetje vervelend); een obsessie met eten, om altijd anderen te helpen en vriendelijke ogen.”
Van haar moeder schreef Ella: “Ik kreeg het vermogen om niet te discussiëren en vrede te sluiten. Om een manager te zijn, overal vrienden te maken, een conversationalist te zijn, altijd breed te glimlachen, een gastvrij gezicht en vriendelijke ogen op te zetten.”
Haar doel, zei ze, is om hun pad voort te zetten, “om lief te hebben, te lachen, te creëren… om te dromen, te bereiken, te slagen, om boven het kwaad uit te stijgen en licht in de wereld te verspreiden.”
R.I.P. 🙏