Foto N12News
Het dorp dat het meeste onder vuur ligt vanuit Libanon, maar waarvan de inwoners niet willen evacueren is Arab el Aramsha, het enige bedoeïenendorp aan de westgrens en op een paar meter van Libanon.
Tot 7 oktober woonden er ongeveer 1.800 inwoners in het pastorale dorp, die vooral gewend waren aan de geluiden van de geiten. Sindsdien is de vertrouwde stilte uiteraard vervangen door het geluid van explosies en alarmen. En ondanks dat weigeren de meesten van hen de plaats te verlaten, of dat nu is vanwege de landbouw, of vanwege de overtuiging dat je nooit een huis verlaat, blijkt uit een reportage van N12News.
De 75-jarige Mohammad Mahamid woont al meer dan 60 jaar in het dorp, en hoewel de Hezbollah-positie direct uitkijkt op zijn huis een paar meter verderop, weigert hij standvastig te vertrekken. "Ik ben een 75-jarige man, waar moet ik heen? Hij vraagt en vervolgt: "Ik kan niet naar een hotel gaan, want er is niets zoals mijn huis, ik wil in mijn huis leven en sterven.
Mohammad. Foto N12News
Ali Mahamid, voormalig voorzitter van het dorpscomité, keerde ondanks de angst terug naar zijn huis. "Sinds 16 oktober delen we hotels in alle delen van het land, maar na 3 maanden moeten we terug, we missen thuis", zegt hij. "We zeiden oké, we dachten een week of twee. Niemand dacht dat deze oorlog 95 dagen zou duren", voegt hij eraan toe.
Honderden antitankraketten gelanceerd vanaf Libanees grondgebied landden in het gebied. De huizen in het dorp raakten niet beschadigd, maar als de bewoners om zich heen kijken, beseffen ze dat Nasrallah geen concessies doet aan de moslims: ‘Din Aramsha is als Din Dobb , zoals Din Zerait", zegt Ali Manzi, een inwoner van het dorp. "Misschien kunnen ze onverwachts via de achterkant naar binnen komen, omdat ze het hek hebben beschoten en er geen hek meer is en er alleen de knuppels over blijven", beschrijft de zorgen.
Oren, een inwoner van het dorp die er ook voor koos om in zijn huis te blijven, geeft toe dat de angst reëel is en altijd aanwezig is: “We kunnen hier sterven, op elk moment kan een groep terroristen hier binnenkomen, we zijn echt in gevaar van ons leven hier." Faiza Mahamid, een dorpsveteraan die in haar huis verbleef, heeft genoeg van de Hezbollah-terroristen die blijven schieten: "Mogen ze allemaal sterven, mogen ze niet met Katyushas naar ons schieten, het is genoeg om bang te zijn om elke keer bang te zijn."
Sinds het begin van de oorlog is het oude bedoeïenendorp een slagveld geworden, een deel ervan is volledig verlaten en bijna elke dag klinkt daar een alarm. De bedrijven zijn allemaal gesloten, net als het onderwijssysteem, en de enige plek die actief blijft is de plaatselijke kliniek.
Dr. Shlomi Ben Moshe, een arts in het gebied, zegt: “De mensen hier houden zich vast aan hun land en hun huizen, het zijn niet de bedoeïenen die migreren, het zijn de bedoeïenen die het land in bezit hebben. Zelfs in hotels is de situatie niet gemakkelijk, de families van sommigen keerden daar vandaan omdat het moeilijk was om met de kinderen om te gaan. Sommige volwassenen gingen helemaal niet.”
