Moeder van gedode gijzelaar vervult laatste wens van dochter om voor honden te zorgen: 'Het zijn kinderen met staarten'

Vermoorde gijzelaar Eden Zecharya met haar honden. Foto haar moeder, Orin Gantz

Tijdens de terroristische aanslag op het Nova - muziekfestival op 7 oktober had Eden Zecharya maar één verzoek. Terwijl ze vluchtte voor het geweervuur van Hamas , riep ze haar laatste woorden aan haar vader door de telefoon: "Ze schieten op ons – het is bijna zover. Zorg goed voor de honden", zei ze tegen haar moeder, aldus Ynet.

"Ze heeft niet om hulp gevraagd, ze heeft niet gesmeekt voor haar leven - ze wilde alleen dat wij haar honden zouden beschermen", aldus haar moeder, Orin Gantz .

Eden werd ontvoerd naar Gaza en later vermoord in Hamas-gevangenschap. Haar lichaam werd teruggevonden tijdens een militaire operatie. Maar zelfs terwijl ze nog steeds gegijzeld werd, deed haar familie er alles aan om haar laatste wens te vervullen: zorgen voor haar twee geliefde vizsla's, Ted en Kaya.

Aanvankelijk trok haar vader, Zohar, bij Eden in om zelf voor de honden te zorgen. "Achteraf gezien weet ik niet zeker of het de juiste beslissing was", zegt Gantz. "Het verdriet was overweldigend. Het had ook gevolgen voor de honden."

Ze herinnert zich dat ze hen bezocht tijdens Edens gevangenschap: "Ted, die vroeger een bruine vacht had, was helemaal wit geworden. Door het trauma was hij ouder geworden."

Uiteindelijk nam Zohars zus contact op met Gantz. "We moeten een betere oplossing vinden", zei ze. Dus plaatste ze een bericht op sociale media, in de hoop dat iemand kon helpen.

"De respons was overweldigend", herinnert ze zich. "Ik had twee extra mensen nodig om me te helpen met het verwerken van de telefoontjes en berichten. Iedereen wilde de honden."

Van de vele bellers viel er één op: Elinor uit Kibbutz HaOgen. "Ik hoorde haar stem via de speaker terwijl ik in een andere kamer zat en begon meteen te huilen", herinnert Gantz zich.

"Ik huil niet snel. Toen wist ik het: Eden had voor dit gezin gekozen."

Eden Zecharya met haar honden. Foto via de moeder.

Elinor bood aan om beide honden mee te nemen, omdat ze ze niet van elkaar wilde scheiden. Gantz accepteerde het aanbod meteen. "Voor ik het wist, was ik er al met de honden. En sindsdien zijn we één gezin geworden."

Gedeelde voogdij, gedeeld verdriet

"Heb je ooit gehoord van gedeelde voogdij – voor honden?", schreef Gantz later in een bericht op Facebook.

Eden vluchtte met Nova, samen met haar vriend Ofek Kimchi. Bij Mefalsim Junction werd hun auto overvallen. Ofek werd vermoord. Eden werd ontvoerd. Vlak voordat ze verdween, zei ze tegen haar vader: 'Ze schieten op ons... zorg voor de honden.' Dat was haar testament.

Eden had Ted en Kaya opgevoed als kinderen: gezond eten, lange wandelingen, speeltijd en liefde. "Toen ze er niet meer was, bleven we achter met de honden – en een gebroken hart."

Aanvankelijk probeerde haar vader voor hen te zorgen. "Maar het verdriet was te zwaar. De honden voelden het. Ze raakten in een depressie."

Gantz, die in een klein appartement woont en voortdurend onderweg is om te spreken bij herdenkingen en evenementen, had het gevoel dat ze ook hen niet kon verdragen.

Maar toen kwamen Elinor, haar man Shoval en hun drie kinderen, die onlangs hun eigen Vizsla aan een ziekte hadden verloren. "Ze kenden Eden niet, maar ik weet zeker dat Eden hen wel kende. Ik geloof dat zij hen naar ons heeft gestuurd."

De honden van Eden Zecharya bij Elinor. Foto moeder

Nu leven Ted en Kaya vrij op de kibboets. "Iedereen kent ze – het zijn Edens honden," zegt Gantz. "En we zijn één grote familie geworden. Geen formeel weekschema, maar feestdagen, maaltijden, knuffels, gedeelde uitgaven. Vanavond gaan we allemaal samen eten op sjabbat. De honden rennen tussen ons door, precies zoals Eden het gewild zou hebben."

In een interview met Ynet legde Gantz uit waarom ze de honden nog steeds regelmatig ziet. "Ze laten ons deel uitmaken van hun leven. Hun kinderen – Alona, Yoav en Yael – behandelen de honden als broertjes en zusjes. En Elinor en Shoval zorgen precies zo goed voor ze als Eden."

"We delen de kosten", voegt ze eraan toe. "In eerste instantie wilden ze dat niet, maar ik zei: het is niet voor jullie. Het is voor Eden."

Op de vraag of ze zichzelf als een soort oma voor de honden ziet, glimlacht Gantz: "Precies. Het zijn kinderen met staarten. Als ik naar ze kijk, zie ik Eden. Het is de meest levende herinnering die ik aan haar heb."

De kibboets omarmde de honden – en Edens verhaal. Er werd zelfs een lokaal artikel over haar gepubliceerd. "Iedereen hier behandelt ze alsof Eden ieders dochter was, niet alleen de mijne," zegt Gantz. "Ze kennen allemaal het verhaal."

'Ze zei: Je hebt het goed gedaan'

"Als Eden van bovenaf naar beneden kon kijken," zegt Gantz, "zou ze tegen me zeggen: 'Mam, dit is precies de plek die ik wilde. Ik heb er vrede mee dat de honden hier zijn.'"

Ik geloof niet alleen dat ze bij hen is – ik weet het. Ik weet dat ze bij de honden en de kinderen is en over hen waakt. En ik weet dat ze trots is.