Moeder van gijzelaar in Gaza vecht voor haar jongste zoon nadat andere zoon is vrijgelaten

Ruth Strom. Foto Ynet

Ruth Strom, moeder van de gijzelaar Eitan Horn en de vrijgelaten gevangene Iair Horn uit kibboets Nir Oz, sprak maandag met Ynet en drong er bij de Israëlische leiders op aan zich uitsluitend te richten op de terugkeer van de gijzelaars.

"Ik ben geen politicus. Ik ben een moeder, en mijn zoon is een gijzelaar," zei ze. "Ik wou dat mensen stopten met praten over politiek en iets gingen doen, alles verplaatsen, ze allemaal terugbrengen. En dan zien we wel."

Strom weigerde kritiek te leveren op de politieke of militaire leiding van Israël en zei dat ze enkel gemotiveerd wordt door de stille, meedogenloze pijn die haar al 612 dagen verscheurt. "Dit is niet het moment voor verkiezingen," zei ze. "Eerst de gijzelaars aanpakken. Dan kun je vechten. Nu meteen, breng onze kinderen terug."

Iair, haar middelste zoon, werd in februari vrijgelaten na de tweede gijzelingsdeal. Haar oudste, Amos, werd op 7 oktober 2023 niet meegenomen . Maar haar jongste, Eitan, zit nog steeds gevangen in Hamas-gevangenschap in Gaza. "Hoewel Iair terug is, ben ik op 7 oktober 2023 nooit weggeweest", zei ze.

Ik ben er nog steeds. Mijn hoofd en hart zitten daar vast. Ik blijf me maar voorstellen wat ze doormaken. Ik hoor de getuigenissen, het is ondraaglijk. Ik kan nauwelijks slapen. En als ik wakker word, kan ik niet geloven dat we nog steeds in deze realiteit leven. Hoe is het mogelijk dat ze nog niet iedereen hebben teruggebracht?

Ze weet heel weinig over Eitans toestand. Iair heeft haar slechts fragmenten verteld. "De omstandigheden zijn onmenselijk," zei ze. "Eitan heeft een chronische huidaandoening. Hij heeft frisse lucht, douches, schoon water nodig, alles wat hij niet heeft. Ik weet dat zijn toestand is verergerd. Ik heb de kleding gezien die ze uit gevangenschap hebben teruggebracht. Niemand hoefde me te vertellen dat het van hem was. Ik zag het. Ik voelde het."

Ze spreekt vaak over haar zonen als één geheel. "Iair, Eitan en Amos – ze zijn een kracht. Het feit dat Iair en Eitan samen waren, gaf hen kracht. Nu is Eitan alleen. Natuurlijk maak ik me zorgen. Maar ik geloof dat hij terugkomt. Ik weet dat hij sterk is. Hij komt terug."

Elke dag is moeilijker dan de vorige. Elk moment probeer ik te begrijpen wat er met hen gebeurt, moment na moment, dag na dag. Soms heb ik het gevoel dat ik niet verder kan. Maar ik vind ergens kracht, omdat ik het moet, voor hen.

Ze beschreef de emotionele impact van Iairs terugkeer. "Bij hem zijn – het is geweldig. Ik ben bij hem en hij is bij mij. Maar we beginnen pas echt te genezen als Eitan er ook is. Dan kunnen we herstellen. Wij allemaal. Zelfs Iair. Ik doe er alles aan om ervoor te zorgen dat Eitan terugkomt, zodat we niet weer alleen achterblijven."

Ondanks alles houdt ze vast aan de hoop. "Als Eitan terugkomt, krijgt hij alles wat hij nodig heeft, alle zorg. We zullen samen genezen. Als hij er eenmaal is, zal het voor ons allemaal makkelijker zijn, zelfs voor Iair. Ik blijf hopen dat dit snel komt. Genoeg. Het is tijd – voor de families, voor de gijzelaars, voor de hele natie – om te beginnen met genezen."