N12News: Het medische team dat de gijzelaars de eerste uren in Israël behandelde zegt "De storm wordt kalm"

Eviatar David met zijn familie komt aan in het ziekenhuis. Foto N12News

Dr. Michal Steinman is een van de eerste gezichten die de ontvoerden zien bij aankomst in Israël. Ze is hoofdverpleegkundige in de ziekenhuizen Beilinson en Schneider. Ze is al 30 jaar verpleegkundige en wacht al twee jaar op de laatste ontvoerde, zegt N12News.

Vijftien uur voordat de helikopter in het ziekenhuis landde, deelde Michal haar gevoelens: "Ik zat hier op de lege, stille afdeling en ik voelde dat ik op dat moment begreep waar we naartoe gingen. Ik denk dat het deze keer nog meer zo zal zijn, want dit is de laatste keer. Ik wil nu al dat deze afdeling gevuld is met de juiste stemmen. Het is de stilte vóór de liefde."

Ze beschreef de geluiden die uit de kamers kwamen wanneer haar afdeling terugkerende ontvoerden ontving: "Ik herinner me die heerlijke huilbui bij familiereünies, en de geluiden die wij als professionals maken, die op zulke momenten eigenlijk niet zouden moeten huilen en die hun tranen niet kunnen bedwingen. Je hoort door de deuren heen hier en daar gehuil, en hier en daar gelach, en hier en daar opwinding."

Michal zei dat het vorige record voor ziekenhuisopnames voor gevangengenomen overlevenden 13 dagen was. "We denken dat er hier complexere medische aandoeningen zullen zijn," speculeerde Michal. "Het heeft weer zo'n 200 dagen geduurd. We hebben de video's gezien. We weten wat we gaan krijgen. Dus deze keer zou het verblijf langer kunnen duren."

Aan het begin van de noodlottige dag verzamelde Michal het team van verpleegkundigen. Tanya, een van de verpleegkundigen, vertelde dat ze onderweg naar het ziekenhuis probeerde haar emoties los te laten, maar toen ze dichterbij kwam, barstte ze bijna in tranen uit. Michal zegt dat verpleegkundigen technieken hebben om emotioneel los te komen: "Je kunt niet overleven in deze beroepen als je niet weet hoe je deze technieken moet toepassen. Je kunt het gewoon niet 100% van jezelf laten worden."

Wanneer de eerste helikopter in Beilinson landt, rennen Michal en Nachami naar de lift op de zesde verdieping en dalen af ​​naar de parkeerplaats, waar het zwarte busje met de gijzelaar arriveert. "We hebben een traditie uit het verleden," zei Michal. "Voor elke gijzelaar hebben we een lied dat we onderweg zingen."

Nadat ze een van de ontvoerden had ontmoet, kreeg ze ook een knuffel van hem: "Het is een moment dat een storm in kalmte verandert, deze knuffel. Als het hele Joodse volk de mogelijkheid had om een ​​van de ontvoerden deze stevige knuffel te geven, zou hij het gevoel hebben dat hij een beetje gereinigd werd, een beetje gezuiverd."

Foto IDF

Later arriveerden de drie teruggekeerden in de eerste helikopter in Beilinson, Alon Ohel, Eitan Mor en Guy Gilboa Dalal. Ze gingen naar hun persoonlijke kamers op de afdeling. Michal beschreef de gevoelens: "Dit zijn de juiste geluiden. De geur van toast is er al. Een van hen zei dat hij alleen maar zwarte koffie wilde. Hij zei simpelweg: breng me alsjeblieft zwarte koffie."

Toen de tweede helikopter naderde, ging Michal naar de landingsplaats. Ze had alle aankomsten tot nu toe vanuit het raam van de afdeling op de zesde verdieping gezien. Maar ze wilde de laatste van dichtbij zien. Avinatan Or en Aviatar David arriveerden per helikopter.

Er is een dj in de landingsplaats die het evenement vertolkt en muziek voor het publiek verzorgt. De teams hebben al geleerd dat je door een afspeellijst te kiezen iets over elke terugkerende gevangene kunt begrijpen. De religieuze teams hebben religieuze liederen, de anderen hebben meer een karakhana die de nova voortzet.

Prof. Gil Salzman, hoofd van het team geestelijke gezondheidszorg op de afdeling voor terugkeerders in Beilinson, gaf een update over de situatie van de terugkeerders: "Ze hebben vreselijke, extreem moeilijke dingen meegemaakt. Sommigen zaten zelfs twee jaar onder de grond, anderen zaten vastgeketend. Ze bevinden zich in een verbazingwekkende situatie vergeleken met wat ze hebben meegemaakt. We hadden iets veel ergers verwacht."

Prof. Gil zei ook: "Ik ben erg blij te kunnen zeggen dat de veerkracht van deze vrienden, van deze fantastische vijf jonge mannen, ons allemaal heeft verrast." De professor vertelde hoe zijn afdeling leerde om 'onderweg' behandeling te bieden: "Iemand gaat naar de eetzaal en onderweg vragen we: 'Hoe gaat het? Hoe heb je vannacht geslapen?' Op de terugweg weer een gesprek. We leerden stukjes informatie te verzamelen en kleine interventies te doen.

"Soms doe je aan 'reframing', een verandering van perceptie, om te zeggen: 'Wat een moed had je. Het is verbazingwekkend wat je hebt gedaan.' Je verandert iemands ervaring van hulpeloosheid in een ervaring van machteloosheid," zegt prof. Gil.

Zelfs vóór de broodrooster heeft elke vrijgelatene een voedingsdeskundige gesproken. Ze staan ​​op de been, maar zijn mager en na twee jaar ondervoeding. Toen de vijf die maandag aankwamen, gevraagd werd wat ze wilden eten, hadden ze allemaal hetzelfde antwoord. Alles behalve pitabrood, want dat aten ze al die twee jaar. Professor Gil zei dat de teruggekeerden mensen wilden ontmoeten, ook mensen die ze in gevangenschap hadden ontmoet en niet wisten of ze het overleefd hadden.

Er waren zorgen over Eviatar David. De foto's van de gevangenschap lieten extreme magerheid en aanhoudende hongersnood zien. Zijn zus Yaela informeerde hem over zijn toestand: "We verwachtten het ergste, want de foto's waren verschrikkelijk en ze hadden een hel en een nachtmerrie meegemaakt. Ik was bang dat hij niet eens zou kunnen lachen. Dus alles wat een beetje verder gaat dan het ergste is wauw. Hij is nog steeds erg mager en misschien zie je dat niet als hij een shirt met mouwen draagt. Hij moet nog veel doorstaan."