"Nee mama, ik ga niet dood!": Sharon Aloni-Kunio keert terug naar Nir Oz en vertel over die verschrikkelijke zaterdag 7 oktober

Sharon, David, Yuli en Emma Kunio, eens een gelukkig gezin. Foto N12News

Maandagavond zond N12News in de "hoofdeditie" een reportage uit die, zoals ze zelf zeggen is erg moeilijk was, misschien wel de moeilijkste die ze ooit hebben uitgezonden. In een gesprek met een MDA-coördinator zijn de horrormomenten te horen waarin Sharon-Aloni Konio, haar twee dochters Emma en Yuli, haar zus Daniel en haar dochter Amelia werden ontvoerd.

Ondanks dat de reportage in het Hebreeuws is publiceer ik die toch omdat het heel goed weergeeft wat mensen in het zuiden hebben meegemaakt en nog meemaken.

In een speciaal interview keert Sharon terug naar haar huis in kibboets Nir Oz, dat ooit deel uitmaakte van hun paradijs. Door de ruïnes slaagt ze erin het leven te zien dat ooit was, de herinneringen met haar man David, die nog steeds gegijzeld is in Gaza, zo dichtbij en zo ver weg.

Sharon Aloni-Kunyo in het huis waaruit ze met haar familie werd ontvoerd Foto: N12News

"Het is raar om te zeggen, maar ik voel me hier (in Nir Oz) thuis. Dit is ons thuis", zegt ze en loopt verder door de ruïnes. Ze kijkt naar de trampoline waar David met de meisjes speelde. Nu is die volledig verbrand. 'Zelfs dat moesten zij (de terroristen) verbrandden. Ik zeg tegen mezelf: wat heeft het je opgeleverd? Wat was het belang bij het verbranden?'

Op die vreselijke Shabbat werden ze opgesloten in de schuilkelder: Sharon, David, hun twee driejarige dochters, Sharons zus Daniel en haar vijfjarige dochter Amelia, na verschillende pogingen van de terroristen om de deur open te breken van de schuilkelder begonnen ze het huis in brand te steken. De familieleden die in de veilige ruimte bijna stikten, besloten het raam te openen en te proberen om te ontsnappen.

"David ging eerst naar buiten", herhaalt ze. “Hij sprong eruit, zette Yuli neer en kwam toen haar moeder halen. Toen zag ik drie terroristen aankomen. Ik zei tegen hem: ‘Neem het meisje mee en ren weg.’ Ik schreeuwde tegen Daniel (haar zus) ‘doe het raam dicht’, de terroristen vuurden twee schoten af ​​die, godzijdank, het ijzeren raam raakten."

Ze vertelt het rustig, maar uit de opname die ze pas onlangs in handen kreeg, blijkt hoeveel haat en puur kwaad er was. "Waar ben je?" vroeg een MDA-operator haar. "In Nir Oz", antwoordde ze. We hebben terroristen buiten het huis." Op de achtergrond kun je het kleine meisje horen schreeuwen: "Mam, nee! Ga niet dood!"

Sharon Aloni-Kunyo | Foto: N12News

Sharon smeekt om hulp door de telefoon. Ze roept "Save" en hoest door de rook van haar huis dat brandde terwijl ze nog binnen was. De telefoniste probeert het gesprek voort te zetten en de meisjes schreeuwden. De terroristen slaagden erin weer naar binnen te komen. "Kom met ons mee!", en ze rende schreeuwend van angst met de meisjes weg. "Zijn er mensen binnen? Zijn er kinderen?", vragen ze, dan het gesprek wordt afgebroken.

Sharon werd alleen ontvoerd, maar net voordat ze naar Gaza werd overgebracht, merkte David, die samen met Yuli en andere kibboetsleden werd vastgehouden, haar op en begon tegen haar te schreeuwen. De terroristen laadden ze samen op een kar. Daniel en Amelia werden samen met hun moeder in een ander voertuig ontvoerd. Pas na tien dagen zullen ze herenigd worden en zullen de doodsbange ouders weten wat er met hun dochtertje is gebeurd dat van hen gescheiden werd.

49 dagen lang werden ze bij elkaar gehouden totdat Sharon samen met de twee meisjes werd vrijgelaten. Haar jongere broer Ariel en zijn partner Arbel Yehud werden samen ook met hen ontvoerd. Op dat moment – ​​eigenlijk tot dan toe – wist David niet dat Ethan, zijn tweelingbroer, nog leefde. "Toen hij in gevangenschap zat, kon hij niet in de spiegel kijken", zegt Sharon. "Hij zei: 'Eeneiige tweeling, ik zie Eitan'. Deze gelijkenis die hen verenigt, is een te grote pijn."

Eitan Kunio, de tweelingbroer van David. Foto N12News

"We hielden het elke minuut die we hadden vol", herinnert Sharon zich. "Ik vertelde hem dat hij de beste man was die ik in mijn leven kende. En zelfs toen wist hij hoe hij grapjes moest maken en zei: 'Het is tijd dat je dit begrijpt'. Ik vertelde hem dat ik doodging van angst. Hij nam me apart en vroeg: 'Geef mij niet op.'

Sindsdien heeft ze niets meer gehoord. 'Waar moet ik mij aan vasthouden? Aan welke hoop moet ik mij vasthouden?' vraagt ​​ze met dichtgeknepen keel. "Ze vertellen me: 'Er is geen nieuws - het is ook goed nieuws', is dat hoop?". Met de weinige kracht die ze nog heeft probeert ze te vechten. Om David niet op te geven, zoals hij haar had gevraagd. Ze spreekt bij protesten van ontvoerde gezinnen en in de Knesset voor gekozen functionarissen. Schreeuwend tot de laatste druppel van haar kracht.

Sharon Aloni-Kunio. Foto N12News

"Het is geweldig dat we terug zijn - en ik zal voor altijd dankbaar zijn", verduidelijkt ze. "Maar het houdt niet op bij ons. De liefde van mijn jeugd zit daar. Het houdt me op de been tijdens mijn zenuwinzinkingen." In het hoofd heb ik de twee scenario's die komen en gaan: "In het eerste scenario stel ik me voor dat hij terugkomt, de meisjes rennen naar hem toe en we huilen allemaal. In het tweede scenario moet ik het bittere nieuws accepteren. Hoe vertel ik het ze zelfs dit? Papa is dood en hij komt niet terug." Ze huilt waarom laten ze hem niet teruggaan.'

Ze vecht als een leeuwin, maar haar paranormale krachten raken op. Ze weet dat de kinderen een functionerende moeder nodig hebben. Ze lacht zoveel mogelijk en 's nachts, nadat ze ze naar bed heeft gebracht, komen de nachtmerries. 'Er zijn geen nachten', zegt ze door tranen heen. "Het kijkt naar Gaza en beseft dat het minder dan tien minuten rijden van mij verwijderd is. Het is zo dichtbij, maar dat is het niet."