Nisim Lugasi,29,: Politieagent die altijd als eerste aanviel. Gedood tijdens de strijd tegen Hamas-terroristen in Ofakim op 7 oktober

Nisim Lugasi. Foto via Times of Israel

Dit is een artikel uit de Times of Israel reeks Those We Have Lost.

Grenspolitieagent Nissim Lugasi, 29, uit Moshav Beit Shikma, werd op 7 oktober gedood in de strijd tegen Hamas-terroristen in Ofakim.

Lugasi haastte zich die zaterdagochtend vroeg ter plaatse toen hij voor het eerst hoorde dat terroristen de westelijke Negev-stad waren geïnfiltreerd. Alleen gewapend met een pistool en zonder kogelvrij vest sloot hij zich aan bij enkele andere politieagenten die net in Ofakim waren aangekomen. De agenten gingen in gesprek met Hamas-schutters die gijzelaars hadden genomen in een woongebouw in de stad en Lugasi werd ter plaatse doodgeschoten.

Hij werd op 12 oktober in Ashkelon begraven. Hij laat zijn ouders, Shimon en Ahuva, zijn drie oudere zussen, Moran, Hadar en Yael, en zijn verloofde Liel achter.

Lugasi meldde zich in 2012 bij de grenspolitie en bekleedde een breed scala aan functies, zowel als soldaat als als officier.

In een interview met Ynet op 22 oktober beschreef zijn zus Yael Friedman Lugasi hoe de drie zussen hun kleine broertje als een held zagen, degene die altijd als eerste aanviel, altijd alles gaf wat hij had en altijd een manier vond om vreugde te verspreiden.

“In elke rol die hij vervulde, deed hij de dingen op de meest professionele manier. Hij was gewoon een leider. Tijdens de shiva [rouwperiode] vertelde iedereen ons dat hij altijd de eerste was. Altijd als eerste aanwezig en dat deed hij diezelfde dag nog.”

Ze voegde eraan toe dat haar kleine broertje ‘van elk moment in het leven genoot. In zijn dienst, tijdens operaties, in alles, altijd. Elke persoon die hij ontmoette werd familie, werd een vriend, en hij genoot van elk moment, zijn glimlach wierp licht op iedereen om hem heen.”

De familie van Nisim heeft ter ere van hem een ​​herdenkingspagina opgezet , maar op de site maken ze duidelijk dat dit geen herdenkingsplaats is.

“Deze plek is geen herdenkingsplek voor Nisim. Een herdenking is voor iemand die niet meer bij ons is… Nisim is altijd bij ons. Hij is elk moment, elke seconde, tijdens elke ervaring bij ons – blij of verdrietig. Nisim is een eeuwige liefde die altijd in ons hart zal zijn.”

Zijn familie schreef dat Nisim in zijn tijd bij de grenspolitie ‘altijd volledig geloofde in de waarden van vaderlandsliefde, een gevoel van missie en toewijding aan anderen, en bij elke gelegenheid zorgde hij ervoor deze waarden aan zijn ondergeschikten te onderwijzen.’

Nisim nam deel aan een project dat de grenspatrouille uitvoerde in samenwerking met “ Mishkafayim Verudot ”, (roze bril), een liefdadigheidsinstelling die medische hulp biedt aan overlevenden van de Holocaust. Als onderdeel van het project begeleidden Nisim en zijn collega-officieren overlevenden naar medische afspraken en hielpen hen bij het uitvoeren van andere essentiële dagelijkse taken. Bij de shiva voor Nisim ontving zijn familie een plaquette van de liefdadigheidsinstelling, waarin ze hem bedankten voor zijn hulp.

In een video die is geüpload naar de not-a-memorial-website, is een opname te horen waarin Nisim spreekt met een lid van de liefdadigheidsinstelling.

“We zijn er altijd voor jullie en voor die lieve mensen, het is een enorme mitswa. Bedankt voor het voorrecht om te helpen. Shabbat Shalom, we staan ​​altijd voor je klaar, wat je ook nodig hebt”, zei hij.

Nisim en zijn verloofde, Liel Asayag, waren al zeven jaar samen en waren van plan in juni te trouwen. In een gesprek met Kan News maanden nadat hij was vermoord, zei Asayag dat ze liever had gezien dat hij geen held was en hier vandaag aan haar zijde zou zijn.

“Maar daarmee ben ik zo trots op hem, dat hij trouw bleef aan zichzelf tot het laatste moment dat hij naar voren stormde, dat hij [die ochtend] zonder aarzeling het huis uit rende, dat hij vocht tot het laatste moment in zijn leven. om te weten dat de mensen daar veilig waren.”

Op de site, op een pagina met de titel 'Onze kleine broer', praten Yael, Hadar en Moran over Nisim, het leven van het feest, het licht van hun leven, het gat dat in hun hart is achtergelaten en dat nooit zal worden gevuld.

Hadar vertelde hoe hij haar op bezoek kwam en drie weken lang spontaan bij haar in de Verenigde Staten verbleef. Hij belde haar op een dag en vertelde haar dat ze het bed in de logeerkamer klaar moest maken voor oom Nisim.

“Mijn Nisim, mijn liefde, het leven van deze familie, het licht, het gelach. Hoe je alles met humor wist te bekijken, je kijkt nu zeker van boven op ons neer en lacht: waar huil je om, zet wat techno op en dans.”

Ze voegde eraan toe: “Nisim, zorg voor mama en papa, en voor ons allemaal. Geef ons de kracht om door te gaan met dit enorme gat in ons hart.”