Basti Hansen in Tel Aviv. Foto door Samantha Baron
Basti Hansen is regisseur, cameraman en avonturenfotograaf. Hansen, oorspronkelijk afkomstig uit Duitsland, zette zijn muziekcarrière in de wacht om zijn fotografievaardigheden een jaar lang in Tel Aviv te testen.
Het is hem gelukt en de rest is geschiedenis.
Toen Hansen in Tel Aviv aankwam, toonde zijn Instagram-account met ongeveer 800 volgers zijn muziek. Nu gefocust op zijn wereldwijd bekende fotografiewerk, heeft Hansen's account 15.5k volgers.
ISRAEL21c sprak met Hansen om meer te weten te komen over zijn reis als fotograaf en cameraman uit Tel Aviv. Voor de duidelijkheid is het interview ingekort.
Waar komt je liefde voor fotografie vandaan?
Ik begon mijn carrière als muzikant. Ik had een band, we speelden tournees en brachten platen uit in Duitsland. Dat heb ik 13 jaar gedaan, vanaf mijn tienerjaren. Maar als jong kind was de bioscoop mijn gelukkige plek.
Wat me destijds inspireerde waren oude commercials uit de jaren 90, modefotografie of Pepsi-commercials met Cindy Crawford. Ik hield van die visuals uit de vroege jaren 90 en die esthetiek.
Ik realiseerde me de liefde die ik altijd heb gehad voor fotografie en de bioscoop en toen nam de beeldende kunst het over. Ik heb de band een jaar in de wacht gezet om te zien of ik van een camera kon leven en dat ging goed.
Hoe ging het precies?
Ik kwam ongeveer acht jaar geleden na mijn studie naar Tel Aviv. Na mijn eerste succesvolle jaar in Tel Aviv, besloot ik nog een jaar te blijven. Vier jaar later, dacht ik bij mezelf, ik denk dat ik hier nu woon.
Toen ik hier aankwam, schoot ik alles wat ik kon. Ik ontmoette mensen in koffietentjes en vroeg hen om portretten te maken.
Ik heb ook de gay pride-parade gezien. Ik ging op pad met mijn camera en maakte een video van de parade. De gemeente Tel Aviv zag de video en op basis daarvan werd ik ingehuurd om de officiële pride-paradevideo voor de komende vijf jaar te maken.
Wat is er speciaal voor jou aan Tel Aviv?
Ik kwam oorspronkelijk naar Tel Aviv omdat mijn vriendin Israëlisch is. Voordat ik hier kwam, had ik een ingenieursdiploma, maar ik wilde geen ingenieur worden in Duitsland, dus waagde ik het erop en kwam naar Tel Aviv. Ik werd verliefd. Er is hier prachtige energie.
Ik vlieg veel naar verschillende landen, waardoor Tel Aviv mijn thuisbasis is. Maar ik heb dit ding waar elke keer als ik weer inkomend over de kust vlieg, er een prachtig moment van rust is wanneer ik de drempel van Israël oversteek. Ik voel dit al acht tot tien jaar, elke keer als ik naar huis vlieg. Ik ben geen spiritueel persoon, maar je kunt de energie van de stad voelen.
Tel Aviv is een toffe stad die je zoveel te bieden heeft. In mijn eerste jaar hier stelde Tel Aviv me in staat om banen en mensen te vinden met wie ik wilde fotograferen of die met mij wilden fotograferen. Iedereen is zo verbonden en gemakkelijk om vrienden mee te worden. Het is gemakkelijk om te zeggen: "Hé, ik ben een fotograaf!" en dan verbonden worden.
Tel Aviv stelde me in staat om te doen wat ik in het begin deed, om met zoveel mogelijk mensen in contact te komen.
Wat is je favoriete plek in Israël ?
Altijd het strand. Sinds ik hier ben, ga ik daarheen als het leven zwaar of druk wordt en ik een gevoel van kalmte verlies. Het strand helpt me ademen en alles in mijn hoofd op een rijtje te zetten.
Wat eet je hier het liefst?
Zeker Pizza Lila. Het is gewoon pizza, maar het is de beste pizza ter wereld. mmm! Ik krijg rucola, gedroogde tomaten en Parmezaanse kaas. Natuurlijk is er mediterraan eten – daar hou ik van – maar Pizza Lila ligt voor de hand.
Wat vind je het leukst aan wat je doet?
Ik vind het geweldig dat mijn leven niet saai is. Ik heb toegang gekregen tot gekke dingen in de wereld omdat ik fotograaf en cameraman ben. De ene dag ben ik in Rome, de andere dag ben ik in Milaan, de andere dag ben ik aan het monteren in Tel Aviv. Mijn werk geeft me een heel spannend leven, dat is het leukste wat er is.
Mijn werk is een hulpmiddel om mensen te ontmoeten, toegang te krijgen tot dingen en de wereld te begrijpen. Ik leer zoveel over het leven omdat ik constant in zoveel situaties word gegooid. Vooral in het begin van mijn carrière moest ik veel dingen uitzoeken.
Op wat voor soort fotografie richt je je?
Ik werk veel met Mercedes in Europa. Ik doe een webserie met Mercedes AMG in een specifiek YouTube-formaat. Op dit moment is aflevering 28 in de maak.
Ik heb meerdere video's gemaakt met automerken die me op avontuur sturen met een paar auto's. We produceren content en komen terug met een avonturenvideo van die roadtrip.
Ik heb ook een paar weken een avontuurlijke roadtrip van 10.000 kilometer in de Verenigde Staten gemaakt met Mercedes waarin een van hun auto's stond. Door deze reizen kan ik een persoonlijk verhaal vertellen en tegelijkertijd het verhaal van het merk vertellen.
Wanneer is uw aanwezigheid op sociale media uitgebreid?
Ik kwam hier in 2014, maar in 2016 was er een enorme piek in mijn aanhang omdat ik zoveel deed. Ik werd naar IJsland gevlogen voor een project, het gay pride-project gebeurde - zoveel verschillende dingen, dus er was zoveel om te posten.
Mijn sociale media vertelden het verhaal van iemand die fotograaf wilde worden en daarna fotograaf werd. Dat was vast iets heel leuks om bij te houden.
Wat voor soort verhaal of boodschap wil je dat je foto's overbrengen?
Als ik terugkijk op mijn werk, zijn er thema's die me opvallen. Vaak zie ik in mijn werk en beelden een melancholisch verlangen naar iets meer terug.
Ik wil dat mijn werk in je gezicht is en zo brutaal als het maar kan zijn. Ik denk dat mijn werk er nog niet is. Er is nog steeds een kloof tussen mijn werk en die houding, maar ik word bewuster. Ik heb het gevoel dat ik op een pad in die richting ben.
Herinner je je de eerste foto waar je echt trots op was?
Ik ben ooit naar India gevlogen en heb daar een korte video gemaakt. Toen dat klaar was, had ik het gevoel dat het ergens heen kon gaan. Maar voor mijn werk word ik nooit eigenwijs. Dit is een overtuiging die heel erg in mijn kern zit. Ik ben altijd voorzichtig geweest met hoe ik me voel over mijn werk. Je hebt vertrouwen nodig bij onderhandelingen of wanneer je een project pitcht voor een groot merk, maar dit moet niet worden verward met eigenwijsheid.
Wat is het moeilijkste van je baan?
Hoe om te gaan met klanten. De banen in mijn vakgebied zijn overal te vinden. De ene dag zou een acteur me om headshots kunnen vragen en de volgende dag zou een internationaal bedrijf me kunnen vragen om een campagne in een ander land te filmen. Het is belangrijk om te begrijpen hoe u met verschillende mensen kunt praten, verschillende situaties kunt benaderen en uzelf kunt leren kennen. Dan kun je mensen begeleiden, ongeacht wat er op je pad komt.
Als je de rest van je leven nog maar één ding mocht fotograferen, wat zou dat dan zijn?
Dat is een ruwe, maar waarschijnlijk mode. Dat is iets wat ik altijd al wilde, maar nooit echt voor ging.
Wil je liever selfies maken maar professionele camera's gebruiken, of gewoon je werk voortzetten maar met een oude iPhone-camera?
Een oude iPhone-camera, duidelijk!
Als je geen fotograaf zou kunnen zijn, wat zou je dan doen?
Ik heb nul idee. Ik zou waarschijnlijk blut zijn op straat.
Welk advies zou je je jongere zelf geven?
Laat je niet bang maken door de wereld. Toen ik een student was van in de twintig, was ik geïntimideerd door hoe ingewikkeld alles leek, hoe goed geïnformeerde mensen leken en hoe ik dacht dat iedereen wist wat ze deden.
Op een gegeven moment leerde ik dat dit net zo goed mijn wereld is als die van alle anderen. Als ik wil, kan ik er deel van uitmaken en kreeg ik meer zelfvertrouwen. Als ik in Tel Aviv ben, is het net zo goed mijn stad als die van alle anderen.
