Screenshot YouTube
Dit artikel is geschreven door Matan Tzuri, een verslaggever van Ynet en Yediot Ahronoth, en is tekenend voor velen uit de kibboetsiem die op 7 oktober door Hamas terroristen werden aangevallen, en wat ik integraal vertaald hieronder plaats.
Ik keerde terug naar mijn gemeenschap in de Westelijke Negev en ik weet dat ik alleen zal zijn; Ik wacht tot anderen samen met mij een leven van onzekerheid zullen delen - omdat zij ook geen ander huis hebben
De dag erna is het belangrijk dat we er nog meer bij betrokken zijn, niet voor Gaza, maar voor ons, de inwoners van de Westelijke Negev (op verzoek van het publiek ontwen ik mezelf van de term 'Gaza-envelop'). Maar daarnaast moet één fundamenteel feit worden erkend: Gaza ligt nog steeds over de grens. punt. Daarom zal de dreiging ook blijven bestaan.
De populaire mening onder boze bewoners dat ‘we niet zullen terugkeren zolang de dreiging bestaat’ is begrijpelijk en geaccepteerd, maar komt niet overeen met de werkelijkheid. Inwoners van de nederzettingen in Sderot en het noorden van de Negev zullen gedwongen worden te leren leven met een gevoel van onveiligheid en kinderen opvoeden onder een veiligheidsdreiging. In de tussentijd wachten we tot de Israëlische regering en de IDF onze verloren veiligheid en waardigheid herstellen.
Zelfs als we alle mensen van Hamas vernietigen, zelfs als de IDF zijn leiders tot aan de laatste elimineert, is dit dan een garantie dat er nooit raketten op ons zullen worden afgevuurd? Iedereen is op zoek naar dit kostbare product dat 'veiligheidsgevoel' wordt genoemd, maar het ligt niet in de schappen en is ook niet op voorraad. Het zal een tijdje duren voordat we het weer voelen. Maar wat gaan we tot die tijd doen? Wij gaan naar huis. Is er een keuze? Dit is ons thuis en we kunnen nergens heen.
Het is ook het huis voor bewoners die momenteel geen fysieke woning hebben om naar terug te keren, maar ik hoor dat zij vastberadener zijn dan anderen. De mooie, maar overvolle hotels en de financiële subsidies die iedereen met zo'n voorbeeldige precisie verstrekt, zijn geen eeuwige oplossing. Neem het van mij aan, laat mij gewoon naar huis gaan. Geef ons ons leven terug.
Ik ben onlangs naar huis teruggekeerd en ik heb geen zekerheid en geen gevoel van veiligheid. Is er iemand in ons beloofde en veilige land die onder ons rondloopt met een gevoel van veiligheid? Als dat zo is, zou ik graag bij hem blijven en een beetje in me opnemen, want die heb ik niet. Maar nergens anders dan in mijn huis zal ik mij thuis voelen.
Het gebied is gewond en bloedt. De prachtige ruimtes en hoeken van het landschap zijn vervuild en geteisterd door de sporen die de terroristen op 7 oktober hebben achtergelaten. Ik rij over de wegen en ze zijn gebarsten en bevlekt door autobranden. Zoete hoekjes in bossen en bloeiende gebieden werden gebieden van moord en vuur, en deze beelden zullen nooit uit ons geheugen worden gewist. Maar dit is mijn plek, en alleen ik zal het opnieuw zuiveren.
Ik ben geen superpatriot die in verheven woorden spreekt in de trant van: "Ik kwam naar Israël, met een schoffel op mijn schouder." Ik, en naar mijn mening de meeste bewoners, zijn gewoon gewone burgers die met hun gezin naar huis willen. Ik kwam niet terug met de Israëlische vlag en al het pathos dat likes oplevert. Ik kwam terug met een kleine tas en met veel pijn en verlangen naar mijn vrienden die vermoord en ontvoerd waren.
De auteur, Matan Tzuri. Foto: Avi Moalem via Ynet
Ik wacht op de voor de hand liggende vraag "maar hoe zit het met de kinderen?" De kinderen leven nog, godzijdank hebben ze het overleefd. Ze zijn hier net als ik geworteld en kunnen nergens heen. Ook hebben ze niet het geduld en de kracht om door te dwalen. Ook zij hebben, net als ik, geen gevoel van veiligheid, maar we zullen er mee leren leven. Het gevoel van veiligheid waar over gesproken wordt, zal de komende jaren immers niet terugkeren. En degenen die dat denken, begrijpen de omvang van de tragedie die we hier hebben meegemaakt niet. De tijd doet zijn ding. Stap voor stap zal het op de een of andere manier goed komen en zullen we elkaar hier allemaal weer ontmoeten.
Daarom kwam ik naar huis. Ik weet dat ik alleen zal zijn en ik heb geen klachten tegen degenen die er momenteel voor kiezen om dat niet te doen. Maar ik wacht tot ze samen met mij een leven in onzekerheid komen delen. Omdat ze, net als ik, geen ander huis hebben.
