Illustratie gemaakt door Jeremy Maissel, gegenereerd met behulp van AI via BGU
Een politieagent hoort een ooggetuigenverslag van een auto-ongeluk, een arts stelt een diagnose op basis van symptomen die een patiënt noemt of een vriend beveelt een restaurant aan.
De herinneringen van anderen zijn een bron van informatie voor ons die van invloed is op de manier waarop we handelen. Cognitieve en neurowetenschappelijke onderzoekers van de Ben-Gurion Universiteit van de Negev onderzochten hoe mensen de betrouwbaarheid van deze herinneringen beoordelen en het verschil tussen menselijke en machinale capaciteiten. De bevindingen werden onlangs gepubliceerd in het prestigieuze tijdschrift PNAS.
Jarenlang onderzoek wijst uit dat onze herinneringen onderhevig zijn aan vergeten en vervorming. De herinneringen van mensen zijn geen nauwkeurige beschrijvingen van het verleden, maar zijn vatbaar voor fouten, zelfs na korte tijdsperioden. De informatie uit deze herinneringen is belangrijk voor ons, omdat veel van onze kennis over de wereld afhankelijk is van informatie uit de herinneringen van anderen. Dus hoe kunnen we informatie baseren op herinneringen die niet altijd betrouwbaar zijn?
Dr. Talya Sadeh | Foto: Dani Machlis via BGU
Dr. Talya Sadeh van de afdeling Cognitieve en Hersenwetenschappen aan de Ben-Gurion Universiteit in de Negev besloot deze vraag te onderzoeken en te begrijpen hoe mensen de herinneringen van anderen kunnen herkennen en verifiëren of deze kloppen.
"Veel mensen hebben kennis van het delen van episodische herinneringen met elkaar, kennis die we gebruiken om beslissingen te nemen, meningen te vormen, enzovoort," merkte ze op. "Mijn onderzoek onderzocht hoe we erin slagen om kennis, soms echt belangrijke kennis, te baseren op herinneringen die niet altijd betrouwbaar zijn, en kunnen modellen voor natuurlijke taalverwerking, zoals die we allemaal kennen (bijvoorbeeld ChatGPT en andere), ons helpen de waarheid van het geheugen te identificeren?"
Voor dit doel voerde ze een onderzoek uit dat situaties uit het echte leven simuleerde waarin een persoon moet beoordelen of herinneringen die door een andere persoon worden verteld waar zijn of niet. Bijvoorbeeld: "Ik herinner me dat een vrouw op een feestje was omdat ik me herinnerde dat ze laat aankwam en een heel mooie jurk droeg" of "Ik herinner me dat de auto niet stopte bij het rode licht omdat ik de snelheid opmerkte voordat hij het kruispunt bereikte, terwijl het stoplicht van groen naar geel sprong." Deelnemers werd gevraagd om direct te beoordelen of ze dachten dat de herinneringen waar waren of niet op basis van dergelijke beschrijvingen. Vervolgens werd hen gevraagd om de kwaliteit van het geheugen van de ander te beoordelen door een kwantitatieve score te geven op vragen zoals: hoe levendig en gedetailleerd het geheugen was, en hoe zeker de spreker erover klonk.
De vergelijking met een machine-learning is gemaakt op basis van de woorden uit de geheugenbeschrijvingen die het meest indicatief waren voor correct (of incorrect) geheugen, tussen mensen en het machine learning-model. Van de 20 woorden die het beste de correctheid van het geheugen aangaven, werden er 14 gedeeld door mens en machine. De resultaten geven dus aan dat mensen het vermogen hebben om de herinneringen van anderen direct te evalueren en te bepalen of ze waar of onwaar zijn, en ze doen dit op basis van veel van dezelfde informatie als een taalmodel (en ook het model). De betrouwbaarheid van de herinneringen van anderen kan echter nog beter worden voorspeld (met een kloof van 10%) als we, in plaats van te vertrouwen op een directe beoordeling van de betrouwbaarheid van het geheugen, evaluatoren vragen om de kwaliteiten van het geheugen te beoordelen: in hoeverre ze denken dat het geassocieerd wordt met een rijke, levendige en gedetailleerde sensorische ervaring, en hoe zelfverzekerd de geheugendeler klinkt.
Terwijl een taalmodel gebaseerd is op de extractie van statistische regels, vertrouwen de beslissingen van mensen op hun gevoeligheid voor informatie die indicatief is voor de kwaliteiten van het geheugen. Dit stelt mensen in staat om de herinneringen van anderen heel goed te evalueren en misschien zelfs beter dan een taalmodel dat getraind is om statistische regels te extraheren uit teksten die de herinneringen van mensen beschrijven.
Aangezien we taal gebruiken om mentale toestanden, gedachten en overtuigingen te delen, dient dit levenslange leren van taal als een hulpmiddel om de herinneringen en ervaringen van anderen te valideren. Deze studie is een belangrijke stap in het ontcijferen van hoe mensen denken over het delen van herinneringen en het belang ervan bij het creëren van sociale kennis.
"Mensen hebben het vermogen om te profiteren van hun sociale wezens om snel van anderen te leren. Veel van de kennis van mensen komt voort uit het feit dat we echte levenservaringen met elkaar delen, en we zijn erin geslaagd om aan te tonen dat de machine onze plaats nog niet kan innemen als het gaat om persoonlijk geheugen," concludeert Dr. Sadeh.
De onderzoeksgroep bestond uit: Avi Gamran van de afdeling Psychologie en Lilach Lieberman van de afdeling Cognitieve en Hersenwetenschappen aan de Ben-Gurion Universiteit van de Negev, Prof. Ian Dobbins van de Universiteit van Washington in Missouri en Prof. Michael Gilead van de Universiteit van Tel Aviv.
Comments