Foto Amos Ben-Gershom / GPO
Volledig vertaald verslag van het gesprek tussen Borge Brende en president Herzog op het WEF in Davos.
Welkom, meneer de president. U bent eerder in Davos geweest, maar dat was vóór de wreedheden van 7 oktober, de terreuraanval die Israël werkelijk heel erg zwaar trof. Dus misschien, laten we beginnen, meneer de president, met u te vertellen: hoe is de tijdsgeest, hoe zijn de gevoelens nu onder de Israëli's? Laten we daar beginnen.
Onze wereld stortte in op 7 oktober. Ik kan zeggen dat we een Joodse feestdag vierden, het feest van de Bijbel, de Thora, en dat we wakker werden in een enorme schok, die we nog niet volledig begrepen, en die we als natie nog niet volledig hebben begrepen. Het was half zeven in de ochtend, sirenes bliezen plotseling de stilte van de ochtend op, van een vakantie, mensen waren op vakantie. We hadden ons niet kunnen voorstellen dat we zulke vreselijke verschrikkingen zouden zien, dat we iets zouden zien dat de mensheid al generaties lang niet meer heeft gezien, dat we iets zullen zien dat het Joodse volk in de staat Israël heeft getroffen, met het grootste aantal Joden dat sinds die tijd is vermoord. de Holocaust. En dit zijn de feiten, wat betekent dat we wreedheden hebben gezien: barbaarsheid, sadisme, verkrachting, het afhakken van hoofden en het verbranden van gezinnen. In één van de afgebrande huizen lag prikkeldraad rond een heel blok as. Dit is een gezin van vijf personen. En vooral: de gijzelaars. Dit is Kfir Bibas. Kfir viert vandaag een jaar zijn geboorte. Precies een jaar geleden werd hij geboren bij zijn ouders, Shiri zijn moeder en zijn vader Yarden, en zijn broer Ariel. Zijn verblijfplaats is onbekend. We weten dat hij door Hamas is ontvoerd. We weten dat deze barbaarse terroristen hem, zijn moeder en zijn broer, en zijn vader naar een andere plaats hebben gebracht. We weten dat ze door een hel gaan, en we weten niet waar ze zijn. De vijand – die zogenaamd beweert dat hij een doel in het leven heeft – pleit feitelijk voor het jihadisme, viert en verheerlijkt terreur, viert en verheerlijkt de ontvoering van Kfir Bibas. En vanaf hier, dit ongelooflijke wereldtoneel, roep ik het hele universum op om eindeloos te werken om Kfir te bevrijden, en alle gijzelaars die daar inmiddels ongeveer 136 zijn.
Hartelijk dank. Meneer de president. Bedankt voor het delen hiervan. Bovendien heb ik u, zoals professor Schwab in zijn inleiding aan u zei, ook gekend als een man van vrede. U bent altijd iemand geweest die heeft gezegd dat we vrede nodig hebben in het Midden-Oosten, en de oorlog in Gaza woedt nog steeds voort. Hoe zie jij het einde van deze oorlog en ook dat heeft waarschijnlijk te maken met de situatie voor de gijzelaars. Er zijn waarschijnlijk nog 100 gijzelaars over?
We hebben daar 136 gijzelaars, waaronder vier uit de oorlog van 2014 – waaronder moslims, waaronder vrouwen, vreemdelingen, jonge meisjes, oudere vrouwen, overlevenden van de Holocaust – of die verband houden met de Holocaust. Je hebt dus van één jaar tot 85 jaar oud. Mensen van vrede, velen van hen waren voorstanders van vrede - Oded Lifshitz was een groot voorstander van vrede, hij zou in Gaza werken. Deze gemeenschappen, verbrand, verwoest en in de as gelegd, waren gemeenschappen die pleitten voor eindeloos werken aan vrede met de Palestijnen. Dus als we vanuit vogelperspectief kijken naar de oorlog die we zien, gaat het niet alleen om Israël en Hamas. Ik zal het hebben over Israël en Hamas, maar het probleem is dat de wereld er botweg mee te maken krijgt. geen mitsen en maren. Er komt een rijk van kwaad uit Teheran, dat miljarden dollars aan wapens, geld en het welzijn van mensen besteedt om de gehele stabiliteit van de wereld en de regio te laten ontsporen. Ze hebben de Amerikaanse strijdkrachten twee nachten geleden openlijk aangevallen. Ze hebben overal in de regio volmachten die stilletjes op de loer liggen om elk vredesproces en elke stabiliteit van de wereld te ondermijnen. En dat is precies wat we zien – en ze moeten worden geconfronteerd met een zeer sterke coalitie. Hamas is een belangrijk element van deze jihadistische ISIS-achtige cultuur, die heeft besloten een oorlog te beginnen tegen het welzijn van de enige natiestaat van het Joodse volk, waarbij zowel Joden als moslims op de meest barbaarse manier worden afgeslacht en vermoord. ontwortel ze en maak een betere toekomst mogelijk voor de Palestijnen die onze buren zijn. Wij schuwen het feit niet dat de Palestijnen onze buren zijn. Maar als je een gemiddelde Israëliër nu naar zijn of haar mentale toestand vraagt, is niemand bij zijn volle verstand nu bereid na te denken over wat de oplossing van de vredesakkoorden zal zijn, want iedereen wil weten of ons echte veiligheid in de toekomst kan worden beloofd. toekomst? Elke Israëliër wil weten dat hij niet op dezelfde manier vanuit het noorden, het zuiden of het oosten zal worden aangevallen. Je hebt Hezbollah in het noorden, tot aan zijn nek bewapend door Iran, gefinancierd door Iran, en gewoon doorgaand schieten en burgers vermoorden, en soldaten doden, en oorlog voeren met Israël. En dan heeft de wereld de neiging om het te vergeten en gaat de tijd verder. Maar de waarheid is dat we een oorlog voeren voor het hele universum en voor de vrije wereld. Ik zeg altijd dat als Israël er niet was, Europa de volgende zal zijn, omdat deze barbaarse jihadisten ons allemaal uit de regio willen krijgen en ook heel Europa uit zijn plaats willen krijgen. En de Verenigde Staten zijn ook de volgende. Deze oorlog is dus een essentieel element in de geschiedenis van de mensheid.
Mijnheer de President, de oorlog in Gaza duurt nu honderd dagen. En ik denk dat Israël ook niet immuun is voor de internationale kritiek op de humanitaire situatie in Gaza. Er leven nu dus twee miljoen mensen onder zeer, zeer zware omstandigheden, en velen van hen steunden Hamas niet. Dus wat is uw boodschap aan degenen die nu ook lijden?
Ik heb in de eerste plaats een boodschap voor al onze buren, en vooral voor de Palestijnen. Ik pleit al jaren voor vrede met onze buren. Ik zei het in mijn toespraak tijdens een gezamenlijke zitting van het Congres op 19 juli, vlak voor de oorlog. Terreur is de belangrijkste belemmering op weg naar vrede. Je kunt terreur niet direct of indirect accepteren, je kunt het niet rechtvaardigen, het moet totaal gestopt worden en uitgesloten. En het probleem is dat er samenlevingen zijn, er zijn mensen, als zij Hamas steunen, zij steunen terreur, eenvoudige barbaarse terreur tegen LHBTQ’s, of tegen enig ander menselijk wezen, of tegen wie dan ook die Joods, Israëlisch of iets dergelijks is. wees een duidelijke boodschap aan de wereld: terreur is onaanvaardbaar. Nu zijn we daarom oorlog gaan voeren, omdat we midden in Gaza een oorlogsmachine van een gigantische structuur zien. Enorme steden van terreur daaronder. Tunnels die hoger zijn dan de grootte van het metrosysteem van New York. Dat betekent dat miljarden dollars, als ze bovengronds tot leven waren gekomen, we de mooiste regio ter wereld zouden hebben en naar vrede zouden gaan. Maar in plaats daarvan kozen ze ervoor om terreur te plegen – het werd door Hamas overgenomen door een staatsgreep in 2007, nadat we ons eenzijdig tot de laatste jota uit Gaza hadden teruggetrokken. En vanaf dat moment werd het een platform voor Iran en al zijn bondgenoten. En vanaf dat moment hadden we duizenden raketten op ons hoofd. En vanaf dat moment bereikten we dit barbaarse moment op 7 oktober, en nu gaan we naar binnen, volgens ons recht op zelfverdediging, en in elk huis vind je terreurapparatuur, in een slaapkamer trek je het bed omhoog en vind je een raket die honderden kilometers kan schieten. Overal waar je gaat, kunnen ze op een knop drukken en je hebt raketten op Israël zoals we deze week hadden. We trokken ons terug uit het centrum, we hadden raketten. We moeten dus begrijpen of we het recht hebben om onszelf te verdedigen. Het is een inherent recht om de terroristen te pakken, de huizen schoon te maken en de burgers terug te halen. Dat is wat wij proberen te doen. Ik ga de menselijke tragedie in Gaza niet uit de weg. En wil je iets weten? Het maakt ons uit. Het maakt ons uit. Het is pijnlijk voor ons dat onze buren zoveel lijden. Maar hoe kunnen we ons anders verdedigen als onze vijanden besluiten zich te verschansen in een infrastructuur van terreur van ongelooflijke omvang en reikwijdte? Het is een heel ingewikkelde strijd waar we ook komen – in winkels, in huiskamers, in slaapkamers op scholen – op scholen, zie je, we hadden zelfs ISIS-vlaggen op scholen. Ik presenteerde aan de wereld Hitlers boek Mein Kampf dat we in huiskamers vonden, en een recente brochure die we vonden, een richtlijn van Hamas over het organiseren van zomerkampen voor kinderen met de titel “Je moet ze de waarden van jihadisme en verzet bijbrengen. ”, wat terreur betekent. Laten we het er dus over eens zijn dat als de wereld de wereldorde van na de Tweede Wereldoorlog op een fatsoenlijke manier wil handhaven, zij terreur moet bestrijden en de strijd tegen terreur moet steunen – en kijk naar de Houthi’s, want hier in het World Economic Forum zijn de Houthi’s Dit probleem heeft prioriteit nummer één, omdat het de kosten van levensonderhoud voor elk gezin verhoogt. Een kleine stam van 50.000 mensen, vergaard met wapens van een imperium. Ik denk niet dat Noorwegen zulke wapens heeft: ballistische raketten, kruisraketten, drones. Wat is hier verdomme aan de hand? Wat is dit? We zijn een enorm systeem van kwaad aan het ontrafelen dat de wereld moet verenigen en zeggen: we weten dat het moeilijk is, maar we staan achter Israël om de dingen voor elkaar te krijgen. Ik ben zeer verheugd over het feit dat er een internationale armada en coalitie bestaat die de Houthi's bestrijdt, omdat het een kwestie is die duidelijk maakt dat terreur niet langer acceptabel kan zijn.
Dus, mijnheer de president, sommige mensen zouden zeggen dat dit een vergissing was in 2005, toen Sharon zich terugtrok uit Gaza, zich ook openstelde voor verkiezingen en toen Hamas aan de macht kwam. Maar dit heeft natuurlijk ook geleid tot minder momentum voor een tweestatenoplossing, omdat Hamas erbij was. Als je er achteraf naar kijkt, had dat dan anders moeten worden aangepakt?
Ik zal zeggen dat als we kijken – en mijn visie is gericht op de toekomst – we heel veel alternatieven hebben geprobeerd in onze omgang met de Palestijnen. We hebben overeenkomsten geprobeerd en unilaterale stappen geprobeerd. We hebben veel geprobeerd, denk ik. Dit is het moment dat er ook eisen moeten worden gesteld aan de Palestijnen om te laten zien dat ze werkelijk een visie op vrede bedoelen. Dat vereist vernieuwing en hervormingen in de Palestijnse Autoriteit. En we kunnen niet teruggaan naar hetzelfde goede oude ritueel van het bestrijden van Hamas en God verhoede het terugkeren naar een nieuwe ronde van strijd. We moeten zowel de Israëli's als de Palestijnen een toekomst bieden, een toekomst waarin we samen kunnen leven, waarin Gaza goed kan worden beheerd en waarin we uitkijken naar de wereld. Zoals de regionale overeenkomsten zoals de Abraham-akkoorden echte welvaart en een echte mooie toekomst hebben geprojecteerd.
Dus, meneer de president, wat zou u zeggen tegen degenen die zeggen dat Israël Hamas heeft toegelaten, vervolgens de verkiezingen heeft gewonnen en het heeft geaccepteerd?
Ik begrijp veel van de kritiek daarover duidelijk. En aan de andere kant, omdat het nu een belangrijk onderwerp in het politieke debat aan het worden is, zou ik daar niet op willen zinspelen. Ik wil alleen maar zeggen dat het duidelijk is dat we degenen moeten steunen die zich inzetten voor vrede en die bereid zijn met ons mee te gaan naar een betere toekomst. We kunnen een visie echter niet aanvaarden, laten we de Palestijnse Autoriteit nemen, oké, want Hamas is uitgesloten. We moeten ervoor zorgen dat ze de terreur niet verheerlijken, dat ze hun kinderen niet leren Joden en Israëliërs te haten en te haten. Dat kan niet zo zijn en daarom moeten zij daar ook mee geconfronteerd worden. Maar anders moeten we natuurlijk gaan onderhandelen met degenen die daarvoor altijd potentiële partners zijn geweest.
Dus hoe ziet u het eindspel van deze oorlog in Gaza? Ik weet. Het is moeilijk, maar de oorlog moet ook eindigen. Ziet u dan dat de PA, Fatah en PLO de verantwoordelijkheid voor Gaza overnemen, of ziet u nog steeds Israëlische IDF-troepen in Gaza?
Allereerst heb je momenteel oorlog. Israël heeft een substantieel deel van zijn strijdkrachten naar de noordelijke regio teruggetrokken en onze focus is vooral gericht op de zuidelijke regio, waar we aannemen dat een deel van de Hamas-leiding daar aanwezig is. We zouden een horizon moeten zien van een coalitie van landen die bereid zijn zich in te zetten voor de wederopbouw van Gaza op een manier die de veiligheid en het welzijn van Israël mogelijk maakt. Nummer twee: maakt de veiligheid en het welzijn van de Palestijnen mogelijk en brengt een toekomst – een andere toekomst – naar Gaza. Je hebt sterke westerse krachten nodig, je hebt sterke regionale krachten nodig. En ik ben er zeker van dat er ook een dialoog zal plaatsvinden met Palestijnen uit Gaza en Palestijnen in de Palestijnse Autoriteit. Hoe wordt dat omgezet in een formule die zinvol is? Dat is precies de kwestie die momenteel over de hele wereld wordt besproken, in zeer, zeer intieme discussies. We begrijpen allemaal dat er een visie moet zijn, en ik denk dat een deel daarvan ook terug moet gaan naar het normalisatieproces van Israël en zijn buren in de regio. Ik denk dat het deel uitmaakt van een pakket. Maar daarvoor is steun nodig voor de inspanningen van Israël om de capaciteiten van Hamas te ondermijnen, en die is er nog steeds.
Meneer de President, laten we terugkomen op de humanitaire situatie: problemen bij het verkrijgen van humanitaire steun, via de grensovergangen bij Rafah, de andere zijn gesloten. Wilt u dat nader toelichten? Ik denk dat er een onmiddellijke behoefte is, een dringende behoefte aan voedsel en watermedicijnen. En natuurlijk wil je er ook voor zorgen dat dit bij de burgers in Gaza terechtkomt.
Wij zetten ons vanaf dag één in om de humanitaire bevoorrading van Gaza zoveel mogelijk te verbeteren en te ondersteunen. Laten we eerst ons dierbare publiek eraan herinneren dat Israël vanaf dag één, volgens de regels van het internationaal humanitair recht, veilige zones heeft geïdentificeerd, zodat de burgers die er niet bij betrokken waren daarheen kunnen verhuizen, zodat we naar binnen kunnen gaan en de terreurinfrastructuur die we hebben ontworteld. ontrafelen zich nu in grote hoeveelheden. Er zijn echter ernstige situaties waaraan op natuurlijke wijze moet worden voldaan in oorlogsgebieden. En daarom hebben we ons vanaf dag één gecommitteerd aan de komst van konvooien vrachtwagens met humanitaire hulp. Zelf ben ik met de media naar het Nitsana kruispunt geweest om te kijken hoe wij deze vrachtwagens screenen. Tegenwoordig kunnen we tot 400 vrachtwagens per dag screenen. Dat betekent ongeveer 20.000 ton goederen per dag. Helaas moet het vanuit Nitsana naar Rafah en Kerem Shalom – wat een andere doorgang is die we hebben geopend ondanks het risico op terreur daar – helaas is de internationale gemeenschap er tot nu toe niet in geslaagd om aan hun vermogen te voldoen om aan 400 vrachtwagens te komen een dag. Meestal zo'n 200 vrachtwagens per dag. Vorige week was er een piek van 315. We doen ons best, ons best, om de toegang van grote hoeveelheden humanitaire behoeften naar Gaza mogelijk te maken. Er zijn ook ongeveer zes veldhospitalen, twee drijvende ziekenhuizen op zee die we mogelijk hebben gemaakt, de watervoorziening die we mogelijk hebben gemaakt, inclusief het ontziltingsproject van de Verenigde Arabische Emiraten, dat ook buitengewoon behulpzaam is geweest in de humanitaire situatie. Het grote probleem daarnaast is hoe je het voedsel en de voorraden overal in de Gazastrook kunt bezorgen zonder dat er op je wordt geschoten of beschoten. Op een van de belangrijkste humanitaire routes hebben we beneden enorme tunnels van terreur ontrafeld, dus die zijn gestopt, dus we hebben een alternatieve route nodig. En we werken er nauw aan samen met de Verenigde Naties en alle andere organisaties. Ik zou hieraan ook willen toevoegen dat, parallel daaraan, veel Israëli's zich in veel debatten, en terecht, afvragen hoe het komt dat er zo'n enorme humanitaire hulp binnenkomt en Kfir Bibas, en alle andere gijzelaars helemaal geen enkele hulp krijgen. , vorm of manier. Nu bidden we dat de medicijnen die aan Frankrijk en Qatar en de internationale agentschappen en anderen in Gaza worden geleverd, hen zullen bereiken – maar dat is nog maar het begin. Israëliërs vragen zich af: hoe komt het dat de gijzelaars niets krijgen? Ik geef u dus interessante informatie dat ik twee dagen geleden een intieme besloten bijeenkomst heb gehouden met vertegenwoordigers van het Rode Kruis in Israël, in de regio, die naar een bijeenkomst kwamen met families van gijzelaars en gijzelaars die zijn teruggekeerd om de situatie te bespreken. erbarmelijke medische situatie van de gijzelaars. Een werkelijk ernstige medische situatie, reëel gevaar, duidelijk en aanwezig gevaar voor onze gijzelaars. Die ontmoeting was erg emotioneel en erg interessant. We gingen een diepgaande discussie aan over het mechanisme van hoe het Rode Kruis opereert en hoe het kan helpen onder de beperkingen van dit oorlogsgebied en zijn vermogen om een dialoog te voeren met alle betrokken partijen. Ik hoop dat het hun vermogen om de gijzelaars te helpen verder zal vergroten. Het hangt niet van ons af. We hebben een zeer wrede sadistische vijand, er is een besluit genomen om te proberen de Israëlische nationale psyche en de gijzelaars zelf te martelen.
Dank u, meneer de president. En ik denk dat de toekomst van de gijzelaars ook een sleutelelement is bij het beëindigen van de Gaza-oorlog, maar trouwens,
Het is een belangrijke opmerking. Het is duidelijk dat de oplossing en de vrijlating van de gijzelaars een sleutelelement zijn in deze crisis. Mensen mogen het niet vergeten.
Meneer de President, we kennen elkaar al tientallen jaren en ik weet dat u ook altijd een man bent geweest die voor vrede heeft gepleit. En u hebt zelfs gepleit voor een tweestatenoplossing, terwijl dat niet het belangrijkste onderwerp was in Israël. Vandaag hebben we gezien hoe deze terreuraanval van 7 oktober Israël zeer hard trof en het is een verschrikkelijke situatie. Maar dan nadenken over de situatie waarin er de afgelopen tien jaar geen momentum is geweest voor het denken rond de tweestatenoplossing. Omdat het argument is geweest dat je weet dat we naar Abraham-akkoorden gaan, ziet het er ook beter uit bij de buren. Denkt u dat men de impact heeft onderschat van het ontbreken van een politiek proces voor een tweestatenoplossing, en dat daar geen nieuw momentum voor is? Ik weet dat het voorbarig is en dat heb je zelf ook gezegd, en ik respecteer dat volledig vanwege de oorlog. Maar er moet ook een pad zijn voor vrede in de toekomst en het pad dat jullie volgden heeft hiertoe geleid. Natuurlijk maakte de polarisatie in Israël Israël ook kwetsbaarder, omdat het land hier niet klaar voor was. De focus lag misschien ergens anders...
Dus je brengt hier onderwerpen aan de orde. Het Israëlische politieke systeem is altijd erg interessant, zal ik zeggen, vol debatten en argumenten over zoveel onderwerpen van de dag en verschillende agenda's. Ik wil op geen enkele manier laten doorschemeren – direct of indirect – dat deze terreuraanslag verband houdt met welk politiek proces dan ook. Hamas heeft altijd bezwaar gemaakt tegen elk politiek proces met de Palestijnen. Ik denk dat het voortkomt uit pure jihadistische ideologie die de Joden en Israël wil uitroeien. Het valt onder hun charter. En dat is hun overtuiging, en misschien zijn we soms naïef genoeg geweest om te denken dat Hamas zichzelf zou kunnen temmen of zijn koers zou kunnen veranderen. Dat is niet het geval. Parallel daaraan en geheel los daarvan. Er zijn veel vragen die Israëliërs zichzelf stellen: zijn terugtrekkingen gerechtvaardigd? Heeft het zichzelf bewezen? Dit zijn legitieme vragen. Is het werkelijk waar dat het paradigma noodzakelijkerwijs alleen maar terugtrekking of terugtrekking of iets dergelijks inhoudt? Als je je terugtrekt, krijg je angst. Dat is wat ze zagen. Toen we Gaza verlieten, kregen we terreur. Het is een paradigma dat duidelijk is. Vanaf het moment dat we terugtrokken, kregen we 10.000 raketten op ons hoofd. Er was al eerder terreur, maar we moeten toegeven dat er daarna ook terreur was. Dit zijn dus vragen die voor ons legitiem zijn. Niettemin, op zoek naar het grote geheel in de toekomst. Het is uiteraard een must dat we zo hard mogelijk werken om nieuwe manieren en middelen te vinden om een dialoog te voeren met onze buurlanden van de Palestijnen en een toekomst te bieden. Maar daarom zal de fundamentele vraag van elke Israëliër – vooral na 7 oktober – zijn: wat garandeert ons welzijn? Dit is iets groots. Dit is een emotionele fase waarin we ons bevinden. En ik denk dat wanneer landen naar voren komen en zeggen: “tweestatenoplossing”, ze eerst een voorbereidende vraag moeten beantwoorden, wat een kernvraag voor mensen is. Krijgen we echte veiligheid? Wat zal de veiligheid zijn? Wat is de uitkomst van welk proces dan ook? En kunnen we de veiligheid voor onszelf en onze mensen garanderen? En ik moet je vertellen dat er in de afgelopen twee jaar vóór 7 oktober een enorme golf van terreur was die de wereld negeerde. Michal en ik gingen naar rouwende families die het slachtoffer waren van vreselijke terreuraanslagen en het kon niemand ter wereld iets schelen. We moeten dus begrijpen dat dit de reden is waarom ik dit zeg. Jongens, de terreur is uitgeschakeld. De wereld moet zonder genade strijden om de hoop te koesteren die echte hoop voor de toekomst kan brengen.
Dank u, meneer de president. Sommigen zouden ook beweren dat het de situatie met het ontbreken van een proces was die je hiertoe heeft geleid; het is tenminste het feit dat het heeft plaatsgevonden, dus het moet een andere situatie zijn in de toekomst. U zegt dat Hamas er geen deel van kan uitmaken. Maar er waren ook waarschuwingen van Ramallah en de PA om Hamas vervolgens het leiderschap te laten leiden in Gaza natuurlijk…
Er is de vraag waarom de PA nooit een poging heeft willen doen om terug te keren naar Gaza, maar we kunnen er nog lang over discussiëren.
Natuurlijk kan Israël zich niet in een situatie bevinden. U zegt waar ze weer kunnen zijn: raketten en terreur uit Gaza. En natuurlijk ook niet van de Westelijke Jordaanoever. Maar als we dan kijken hoe we de veiligheid in de toekomst kunnen garanderen, omdat die niet gegarandeerd was in wat we hadden. Het was ook niet perfect. En nu moet je in de toekomst kijken. En het Arabische vredesplan zei, toen het gelanceerd werd, dat alle Arabische landen dan Israël zouden erkennen, en dat zij ook zouden bijdragen aan een situatie waarin zij kunnen garanderen dat er geen sprake is van terreur en dat de veiligheid van Israël gewaarborgd blijft. Is dat iets dat voortkomt uit de regionale context en dat ook wordt ondersteund door de VS en de EU, waar u hierna over zult nadenken? Is dat de manier om vooruit te komen?
De regionale context is dus een as voor ontwikkeling en vooruitgang. Het is een toegang voor een betere horizon voor alle betrokken partijen. En het is duidelijk dat de Saoedische optie als onderdeel daarvan, evenals het hele normalisatieproces, de sleutel is tot het vermogen om de oorlog te verlaten en een nieuwe horizon te betreden. Het is nog steeds delicaat, het is kwetsbaar. Het zal lang duren, maar ik denk dat dit feitelijk een kans is om in de regio vooruitgang te boeken op weg naar een betere toekomst. Dat vind ik een heel belangrijke ontwikkeling. Ik moedig alle partijen aan die de optie van normalisatie met Saoedi-Arabië bespreken. Ik geloof dat het een game changer is, en het volgt dit voorbeeld met de moed van landen als Egypte, Jordanië en de Abraham-akkoorden, zoals de Verenigde Arabische Emiraten, het Koninkrijk Marokko en het Koninkrijk Bahrein. Het zal een wereldverandering betekenen. En laat ik hieraan toevoegen dat het traject vóór 7 oktober feitelijk de visie was die president Biden op de G20-top presenteerde, namelijk een corridor van connectiviteit tussen Israël en India, wat de connectiviteit tussen Europa en de Zuid-Chinese Zee betekent. , wat connectiviteit betekent tussen de Verenigde Staten en Australië via een ander pad, namelijk niet de Stille Oceaan. Dit is de grootse visie. Die visie is ontspoord door een imperium van het kwaad. En zal, ongetwijfeld in mijn gedachten, terugkomen vanwege het verlangen van naties om naar vrede te streven. Wij zijn een vredelievende natie. Wij willen tot vrede komen. De Israëliërs streven naar vrede. We zorgen voor onze buren, maar we zijn niet bereid om aangevallen te worden, en we willen het welzijn en de veiligheid van onze natie behouden.
Meneer de President, dit toont ook perspectief voor vrede en verzoening in de toekomst, en ik denk dat u altijd een leider bent geweest die hiervoor heeft gepleit. Maar denkt u dat er in Israël in de Knesset een meerderheid zal zijn die deze visie zal delen als deze oorlog voorbij is?
Ik denk dat het aan de Israëli's is om te beslissen, omdat onze natie een democratische natie is met sterke democratische pijlers. En de geest van het debat is heel sterk, en dit zijn legitieme debatten – 24/7 worden we ondergedompeld in deze tragedie en in het debat over hoe we eruit kunnen komen. Wat zou de oplossing moeten zijn? We begrijpen dat de deeltjes van de oplossing ingewikkeld zijn. Je hebt te maken met veel politieke klokken en overwegingen van naties. Maar ik zeg vanaf het begin dat de fundamentele waarden van Israël vrede en veiligheid zijn. We moeten beide beantwoorden, en ik denk dat het Israëlische publiek altijd zijn volwassenheid heeft getoond als het weet dat het iets echt krijgt. De Israëliërs verloren het vertrouwen in de vredesprocessen omdat ze zagen dat terreur door onze buren wordt verheerlijkt. Het is een sleutelelement in de discussie. Je kunt er niet voor terugdeinzen. En aan de andere kant, natuurlijk niet schuwend voor het feit dat er 5 miljoen Palestijnen zijn, en we zullen manieren en middelen moeten vinden om de kwestie aan te pakken en een toekomst te bereiken. Maar eerst en vooral moeten we, om de sfeer te veranderen, de gijzelaars terugkrijgen, voorkomen dat de terreur terugkeert, en moeten we verder gaan op dat traject van normalisering in de regio.
En middenin dit alles brengt Zuid-Afrika Israël voor het Internationaal Gerechtshof. Wat is uw reactie daarop?
Zuid-Afrika is dus schandalig in zijn gedrag. De aanvallen op Israël zijn schandalig. Ze steunen feitelijk de wreedheden en barbaarsheid die we op 7 oktober hebben gezien. Ze steunen het seksuele, op gender gebaseerde geweld dat we hebben gezien. En we roepen het hele universum op om daar actie op te ondernemen. Zij steunen de barbaarse, sadistische aanvallen op onschuldige burgers en schenden daarmee een erkende internationale grens. En het is een spel van hypocrisie dat Zuid-Afrika de Conventie tegen Genocide – die werd opgesteld en uitgevaardigd door de internationale familie van naties na de ergste gruweldaad van de mensheid, namelijk de Holocaust tegen de Joden in de Tweede Wereldoorlog – gebruikt tegen de staat Israël, een natiestaat van het Joodse volk die zichzelf verdedigt onder het internationaal recht. Ik hoop, en wij hopen allemaal, dat onze zaak goed is behandeld door de rechters van het Internationale Gerechtshof in Den Haag. Israël presenteerde een diepgaande, zeer welsprekende en overtuigende zaak. En ik hoop dat onze zaak luid en duidelijk gehoord zal worden, en dat de beslissingen zullen volgen. En ik roep de hele internationale gemeenschap op om achter Israël te staan en deze bewering te verwerpen.
Dank u, meneer de president. Laatste vraag: wat is uw hoop en aspiratie voor waar we staan als het gaat om Israël, Gaza, uw relatie met de Palestijnen, de Akkoorden van Abraham, en ook de oorspronkelijke samenwerking over een jaar? Waar werk jij naartoe?
Israël is een land dat de wereld ten goede komt met zoveel ongelooflijke ideeën en initiatieven. In de menigte zijn er mensen die de meest ongelooflijke uitvindingen en innovaties naar voren hebben gebracht, goed doen en mensen helpen. Ik zal je vorig jaar een verhaal vertellen over Poerim – het is net als Halloween van het Joodse volk – tijdens de viering van Poeriem gingen Michal en ik naar het Shaarei Zedek Ziekenhuis in Jeruzalem naar de afdeling kindernefrologie, en we gaan steeds maar weer naar binnen. de gangen, kleine kamers en we gaan elke kamer binnen. In één kamer zaten ultraorthodoxe ouders met hun kinderen en hun baby's. In een andere kamer zaten orthodoxe zionisten, in andere zaten seculiere ouders, in andere zaten Palestijnen en Israëlische Arabieren. Een ongelooflijke mix van alle religies en overtuigingen. In de laatste kamer ga ik naar binnen en er zijn een moeder en vader en een baby en ik kon zien dat ze Arabisch was. En ik vroeg haar: waar kom je vandaan? En ze zei: ik kom uit Gaza. Ik vroeg haar in het Arabisch: “Waar kom je vandaan?” Ze zei: “Ik kom uit Gaza”. Ze was erg verlegen met een kleine baby. En ik zei tegen haar in het Arabisch: “Ik ben de president van Israël” en ze was nogal geschokt dat de leider, het staatshoofd, haar kamer binnenkwam, we spraken en ik zei tegen haar: “Ik zegen je kind en ik Ik hoop dat je in vrede zult leven”. Dit kind, dit gezin, moet naar het ziekenhuis zijn gebracht door vrijwilligers uit de kibboetsen rond Gaza, die zich vrijwillig aanmeldden en hen naar de behandeling brachten. En ik geloof dat dit de visie is die we moeten uitdragen. Mensen willen samenleven, en ze willen in vrede leven. Het naast elkaar bestaan in Israël van zoveel levens en overtuigingen, ook tussen Palestijnen en Israëliërs, is immens. Maar we kunnen geen krachten van het kwaad toestaan die deze visie willen ruïneren en ons de afgrond in willen drijven. We kunnen niet toestaan dat ze winnen. Hartelijk dank.
