President Herzog. Foto GPO
President Isaac Herzog sprak zondag bij het monument voor de gesneuvelde Israëlische soldaten uit de Zesdaagse Oorlog en Uitputtingsoorlog op de berg Herzl. Zijn volledige toespraak vindt u hieronder.
Moshe Vapni was in de eerste plaats een opvoeder. Creatief, gedurfd, vastberaden en innovatief, hij veroverde de harten van zijn studenten, bracht zijn lessen in vervoering en nam uiteindelijk het beheer op zich van een school, wat zijn levensproject werd. Hij transformeerde de school volledig, maakte de studenten tot wie ze zijn, wat ze werden, en hij creëerde hun wereld. Hij begon zijn militaire dienst als liaison in het gepantserde korps tijdens de vergeldingsoperaties en ging verder in de Sinaï-oorlog. Zijn wapenbroeders beschreven zijn stem, die uit hun radiosystemen schetterde, zo zelfverzekerd en kalm, als vertrouwen uitstralend in de verschrikkelijke chaos van het slagveld. Net als het vertrouwen dat hij bij zijn vele studenten, die hem bewonderden, bijbracht; net als het vertrouwen dat hij zijn kameraden en zijn familie bijbracht,
In het midden van de Zesdaagse Oorlog, op 8 juni 1967, 29 Iyar 5727, werd Moshe Vapni gedood in een artillerieaanval tijdens een tankslag ten westen van Bir Gifgafa in de Sinaï. Hij liet zijn jonge vrouw Batya en hun twee kinderen, Zvi en Rivka, achter.
De auteur Israel Ehrlich ontmoette zijn weduwe, Batya Vapni, na de oorlog en schreef als volgt: “Ze zat in haar appartement te wachten tot haar vierjarige zoon terugkwam van de kleuterschool. Zijn eten stond al op tafel. Ze wachtte en zei toen: 'Als Zvika gaat eten, vertel ik hem een verhaal. Sinds zijn vader sneuvelde in de strijd, gaat er geen dag voorbij zonder dat Zvika hem noemt. Hij vraagt me om hem het verhaal van de schepping van de wereld te vertellen, precies zoals zijn vader hem vertelde, en hij noemt het 'papa's verhaal'. Zo schreef hij.
Toen hij sneuvelde in de strijd, werd Moshe Vapni's verhaal over de schepping van de wereld een pijnlijke herinnering aan het leven dat hij niet mocht leiden, aan de studenten die hij niet mocht onderwijzen op de school die sindsdien naar hem is vernoemd. Moreshet Moshe in Ramat Gan - en van de werelden die hij niet langer kon vormen, van het eindeloze verlangen dat hij achterliet in de harten van zijn vrouw en kinderen.
Dames en heren, dat kind, dat vroeg om 'papa's verhaal' te horen, is Zvi Vapni, ambassadeur Zvi Vapni, een diplomaat van het ministerie van Buitenlandse Zaken van de afgelopen dertig jaar. Hij is mijn diplomatieke adviseur bij het kabinet van de president en is nu bij ons. Zvi zet de erfenis van zijn vader voort en zorgt voor zijn moeder Batya, moge ze een lang leven hebben; hij heeft boeken gepubliceerd, hij heeft gediend als ambassadeur van Israël in verschillende landen, en hij is betrokken bij de werelden van het zionisme, van dienstbaarheid, van de mensheid.
Beste geliefde families, dames en heren, vandaag markeren we vijfenvijftig jaar sinds de Zesdaagse Oorlog en de verschrikkelijke en bloedige oorlog die daarop volgde, de Uitputtingsoorlog. We herdenken en herinneren ons de zonen en dochters, de geliefde helden, die niet terugkeerden van het slagveld. Allemaal, in de erfenis die ze ons hebben nagelaten, in de waarden die ze ons hebben bijgebracht - net als Moshe Vapni - blijven ze bij ons wonen, en blijven ze bij jullie, dierbare nabestaanden, en bij ons - dag na dag, uur na uur.
Dames en heren, voor velen van ons combineert de periode van de Zesdaagse Oorlog en de Uitputtingsoorlog onze nationale en persoonlijke herinneringen. Mijn persoonlijke herinnering aan de Zesdaagse Oorlog is een jeugdherinnering en mijn eerste herinnering, en de eerste herinnering van mijn vrouw Michal, aan Israëls oorlogen. Ik was zes jaar oud. Ik herinner me de existentiële angst die in de lucht hing, de sloot die we in de tuin groeven en de hulp die we onze naaste buren gaven. Ik herinner me dat ik in de greppel zat, terwijl de Jordaanse artillerie in Qalqilya boven ons brulde en huizen om ons heen verwoestte. Ze waren op ons gericht, op de buurt waar zoveel officieren van de Generale Staf woonden en op minister van Defensie Moshe Dayan. En natuurlijk zal ik nooit de stem vergeten van mijn vader, generaal-majoor Chaim Herzog, die als de "nationale fopspeen" dienstdeed als militair commentator van Kol Israel Radio,
Uit de duisternis en angst in de schuilkelders, met de grootste opwinding, beschreef mijn vader de stadia van de oorlog, stap voor stap, en natuurlijk de momenten van overwinning, onze terugkeer naar een verenigd Jeruzalem, aldus: 'Elk kind en elk kind zal hierover spreken tot de dag dat hij sterft. Wat een geluk dat we het verdiend hebben om onze IDF, aangevoerd door de Israëlische Heer der Heerscharen, aan de poorten van de stad van de eeuwigheid te zien staan.'
Het waren inderdaad dagen van euforie, van vreugde, van eenheid. Ze werden gevolgd door de uitputtingsoorlog, een moeilijke, veeleisende en langdurige oorlog langs de grens met Egypte, die elke dag nieuwe slachtoffers eiste. In beide oorlogen, zowel de Zesdaagse Oorlog als de Uitputtingsoorlog, hadden we de heldhaftigheid, moed, vastberadenheid, toewijding aan hun doel, toewijding en opoffering van onze krijgers. Deze krijgers waren, in de woorden van mijn vader, "de zilveren schotel die de gouden poort van Jeruzalem werd."
Dames en heren, de alomvattende overwinning van de Zesdaagse Oorlog kwam niet uit het niets. Het was in de eerste plaats het product van een lang en langdurig proces van voorbereiding. Het was een proces dat we aan het einde van de oorlog leken te zijn vergeten.
De afgelopen weken hebben ons ook eens te meer bewezen hoeveel we onze veiligheidstroepen nodig hebben, en hoe hard we ze nodig hebben om sterk en permanent paraat en superieur te zijn aan elke rivaal of vijand. Strijders en commandanten, van het hoogste kaliber en met de grootste vaardigheden, doordrenkt met een gevoel van missie en motivatie - en natuurlijk moeten we ze passend belonen. We moeten degenen bedanken die ons dag na dag, uur na uur verdedigen, in alle veiligheidstroepen en in de Israel Defense Forces, in het professionele leger, het hele staande leger en in reserves. Want zonder hen hebben we niets. De recente terreurgolf heeft ons enorme pijn bezorgd, maar verzwakt ons niet. Ook vandaag zijn we klaar en voorbereid op elk scenario. De strijders in onze veiligheidstroepen, de IDF, de Shin Bet, Mossad, openbare veiligheid, de politie, de gevangenisdienst, de grenspolitie, inlichtingendiensten, reddingsdiensten en noodhulp zetten de erfenis voort van de zonen en dochters die in de strijd sneuvelden met toewijding, met een gevoel van dienstbaarheid, met de bereidheid om de natie en het thuisland te verdedigen, en met het vermogen om altijd te verslaan degenen die ons ziek wensen. Altijd.
Beste families, het bestaan van de staat Israël is verbonden met pijn, jouw pijn. Jullie allemaal, jullie die deze lange reis van rouw bewandelen, jullie zijn onze heldinnen en helden. Vandaag buigen we, zoals elke dag, ons hoofd en zeggen: dank je. Vanaf hier bied ik een gebed aan voor de vrede en gezondheid van de gewonden, naar lichaam en geest, uit alle oorlogen van Israël.
Aan het einde van de Zesdaagse Oorlog schreef journalist en auteur Didi Menosi: "Wie pijn heeft gevoeld maar heeft begrepen dat pijn stom is, zal ons niet toestaan de overledenen te vergeten." Wij herinneren. We vergeten niet. Mogen de zielen van de zonen en dochters die hun leven gaven in pijnlijke oorlogen worden gebonden in de band van het leven."
