President Isaac Herzog bezoekt Kafr Qasim en spreekt bij het monument van het bloedbad van 1956

President Herzog tijdens zijn toespraak. Foto Amos Ben-Gershom (GPO)

Vandaag heeft president Isaac Herzog, als tweede Israëlische president ooit, Kafr Qasim bezocht en een toespraak gehouden bij het monument voor de slachtoffers van het bloedbad in het Arabisch-Israëlische dorp Kafr Qasim op 29 oktober 1956, op de eerste dag van de Suez-campagne. Daarbij werden negenenveertig mensen gedood.

Integraal de toespraak van president Herzog:

"Dames en heren, ik sta hier vandaag voor u met mijn hoofd gebogen en mijn hart vol pijn, op de vijfenzestigste verjaardag van een van de treurigste gebeurtenissen in de geschiedenis van ons land. Een gebeurtenis waarvan de ernst nooit ter discussie is gesteld. Want het is ons allemaal duidelijk: het doden en verwonden van onschuldigen is absoluut verboden en moet buiten alle politieke argumenten blijven!

Ik buig mijn hoofd voor de nagedachtenis van de negenenveertig slachtoffers. Ik buig mijn hoofd voor u, hun families en voor de inwoners van Kafr Qasim door de eeuwen heen, en namens mezelf en de staat Israël, vraag ik om vergeving.

Ik steek een ondersteunende en omhelzende hand naar u uit en ik bid vanuit het diepst van mijn hart dat de barmhartige God aan uw zijde zal staan.

(De president herhaalde vervolgens zijn opmerkingen van "Ik buig mijn hoofd voor de herinnering" in het Arabisch.)

Dames en heren, de geschiedenis leert ons dat de kracht van een land ook wordt beoordeeld aan de hand van zijn vermogen om rechtstreeks naar gebeurtenissen in het verleden te kijken. Maar, mijn broeders en zusters, het verleden, hoe moeilijk het ook is, is de belangrijkste motor voor ons heden en onze toekomst hier in de staat Israël. De diepe wond die hier, op deze plek, vijfenzestig jaar geleden is ontstaan, is een wond voor de hele Israëlische samenleving - zowel joden als Arabieren. Sinds die verschrikkelijke tragedie staat het verbod op kennelijk onwettige bevelen in steen gebeiteld.

Deze les wordt al tientallen jaren gegeven en zal van generatie op generatie worden onderwezen. En ik steun het initiatief om het op een georganiseerde manier in het onderwijs aan te leren. Overal in de staat Israël leren studenten op school, deelnemers aan de jeugdbeweging, soldaten, commandanten en officieren van de IDF en alle veiligheidstroepen over deze verschrikkelijke gebeurtenis en de lessen die eruit zijn getrokken.

Ook ik heb in mijn jeugd en volwassen leven, op school en in het leger, dit incident, de conclusies en de lessen ervan bestudeerd en onderzocht, lessen die we nooit mogen vergeten, God verhoede het. Die dag werd een bevel gegeven dat later door rechter Benjamin Halevy werd beschreven als een bevel dat, ik citeer, "het oog doorboort en het hart in opstand brengt", met een "zwarte vlag die erboven zwaait".

Deze ceremonie, die vijfenzestig jaar geleden markeert sinds de catastrofe die hier plaatsvond, is niet alleen een moment om naar ons verleden te zoeken, het is ook een belangrijke kans om naar onze gedeelde toekomst te kijken. Het is nog niet te laat om te repareren wat gerepareerd moet worden. Integendeel, dit is precies het moment om dat te doen. Dit is onze kans om als samenleving nee te zeggen tegen vooroordelen. Dit is onze kans, als menselijke samenleving, om te versterken wat we gemeen hebben als burgers en als buren. Dit is geen besluit van het lot, maar een partnerschap van het lot. Dit is onze kans om discriminatie en haat uit te roeien.

Dames en heren, in mijn inaugurele rede als president heb ik expliciet gezegd dat ik van plan ben onze meest pijnlijke onderwerpen in de Israëlische samenleving aan te raken. Als we dat niet doen, zullen we onze gezamenlijke uitdagingen niet aangaan. Op deze dag, vijfenzestig jaar na de ramp, zullen we bidden en hopen dat de herinnering aan de slachtoffers ons zal bijblijven als een les en een kompas, en dat uit de diepten van de pijn wij samen een gedeelde toekomst zullen zien ontspruiten, een gedeelde toekomst vol hoop.