Rosa en Yuri Yedgarov. Foto via Times of Israel
Dit is een artikel uit de Times of Israel serie Those We Have Lost.
Yuri Yadgarov, 78, en zijn vrouw Rosa Yadgarov, 80, werden op 7 oktober vermoord door Hamas-terroristen net buiten hun huis in Ofakim.
Ze laten hun enige zoon achter, Masnael (Mark) Yadgarov. Ze werden op 18 oktober in Holon begraven.
Volgens een lofrede van de gemeente Ofakim maakte het echtpaar in de jaren negentig vanuit Tasjkent, Oezbekistan, Aliyah naar Israël. Yuri werkte bijna twintig jaar voor de Israel Nature and Parks Authority.
Tijdens een Memorial Day- ceremonie in de Knesset in 2024 vertelde de zoon van het echtpaar, Mark, dat hij Hamas-terroristen het vuur had zien openen op zijn ouders terwijl ze allemaal probeerden een schuilkelder te bereiken te midden van de sirenes en raketten.
"Mijn vader viel, zijn wandelstok vloog omhoog en mijn moeder was in shock, begreep niet wat er gebeurde, en ze schoten mijn moeder ook neer", zei hij.
Mark zei dat hij wilde vluchten en proberen ze te redden, maar ‘ik zag dat dat het was, er waren geen tekenen van leven.’ Hij rende met andere buren naar de nabijgelegen schuilkelder en probeerde de deur te sluiten en op slot te doen, maar een terrorist stak zijn wapen in het scharnier om te voorkomen dat deze dicht zou gaan, zei Mark.
Hij slaagde erin het dicht te krijgen en de terrorist schoot in de ventilatieopening van de schuilplaats, maar kon niet naar binnen. Na 8,5 uur, zei hij, werd iedereen in de schuilplaats gered door Israëlische troepen. Mark vertelde dat hij de lichamen van zijn ouders had gezien nadat hij naar buiten was gekomen, 'en ik wilde gewoon met ze meegaan. Ik wilde niet meer leven.”
‘Het waren goede mensen, eenvoudige mensen’, zei hij. “Ze hebben nooit iemand iets slechts aangedaan… ze wijdden hun leven aan vrijgevigheid, aan liefde.”
In een video die werd vrijgegeven door een gemeenschapsgroep in Buchari, herinnerde hij zich dat elke dag als hij thuiskwam van zijn werk “mijn moeder met een glimlach op haar gezicht op me wachtte. Ze gaf me de hele tijd een knuffel, elke ochtend, de hele tijd zegende ze me en zei ze altijd 'bedankt dat ik je heb.'
Zijn vader, zo zei hij, ‘voelde dat hij hier [in Israël] een thuis vond. Hij was een eenvoudige man, met een glimlach op zijn gezicht, altijd glimlachend. Iedereen kende hem, iedereen in de stad kende hem.”
Het echtpaar, zo zei hij, zat elke avond op een bankje op het stadsplein en begroette voorbijgangers, waarbij ze vaak snoep uitdeelden. Op die bank vandaag staat een plaquette ter nagedachtenis aan hen.
Baruch Dayan HaEmet. Hun nagedachtenis zei tot Zegen!😭