Shlomi Alsheikh. Foto via Times of Israel
Een artikel uit de Times of Israel reeks Those We Have Lost.
Shlomo “Shlomi” Eliyahu Alsheikh, 28, uit Bnei Brak, werd op 7 oktober vermoord door Hamas-terroristen op het Supernova-muziekfestival.
Vrienden zeiden dat hij nog maar net was aangekomen op het festival in de buurt van kibboets Re'im, en zijn concertarmband nog niet eens had opgehaald, toen het raketvuur begon. Al het contact werd rond 07.45 uur verbroken en er werd nooit meer iets van hem vernomen. Vijf dagen later werd zijn lichaam gevonden en werd zijn familie op de hoogte gebracht van zijn dood.
Hij laat zijn ouders en zijn jongere broers en zussen achter. Hij werd op 13 oktober begraven in Petah Tikva.
Hij groeide op in een Haredi-familie in Bnei Brak, maar begon als tiener te verkennen en afstand te nemen van strikte naleving. Hij woonde in het nabijgelegen Petah Tikva toen hij werd vermoord.
Yaakov Ovadia schreef op Facebook dat hij Alsheikh “als een zoon zag. Wij waren als een familie voor jullie. Jij bent onze echte prins, iemand die er alleen van hield anderen te helpen. Een enorm verlies – we houden zoveel van je met heel ons hart, moge je herinnering een zegen zijn, je zult voor altijd in ons hart zijn.
Hij voegde eraan toe: “Het is zo moeilijk voor mij om te denken dat ik je niet meer zal zien, en mijn tranen zullen niet stoppen… Je was een bijzondere en geliefde jongen die wist hoe hij moest liefhebben.”
Hezi Gohari schreef online dat Alsheikh “de persoon was met het grootste hart dat ik ooit heb ontmoet, altijd blij, altijd glimlachend, altijd vrolijk, altijd klaar om te helpen, zelfs als er niet om wordt gevraagd – dat laat alleen maar je enorme ziel zien.”
Zijn familielid, Ortal Shirin, schreef op Facebook dat ze dagenlang wachtte en hoopte “dat je plotseling zou komen opdagen en zou zeggen dat je hierheen liep. Dat zou net zo zijn als jij.”
“Het maakt niet uit wanneer of hoe moe je was, je hielp altijd, je had altijd een glimlach,” vervolgde Shirin. “Je was geliefd bij iedereen, je omhelsde iedereen, mijn dochters hielden zoveel van je en noemden je oom Shlomi. Ik wil geloven dat je je leven hebt gegeven omdat je iemand anders hielp – want dat was jij! Met alles helpen. Waak van bovenaf over ons, onze geliefden.”
Een maand na zijn dood merkte Shirin op dat er dertig dagen waren verstreken “waarin we het nog steeds niet kunnen bevatten, we werken, gaan door in het leven omdat we moeten terugkeren naar de routine – maar we kunnen het niet eens worden. Op elk rustig moment gaan mijn gedachten uit naar wat je hebt meegemaakt, wie er bij je was, waar je was en wanneer ze je vonden. We zullen voor altijd van je houden, mijn lieve broer.”
