Foto door Geetanjal Khanna op Unsplash
Israël heeft tot dusver het probleem van waterschaarste overwonnen, maar naarmate de klimaatomstandigheden in het Midden-Oosten verslechteren, hangt de waterveiligheid van Israël af van zijn vermogen om te diversifiëren, te onderhandelen en te conserveren.
In 2015 steeg de totale vraag naar water in Israël tot 2,2 miljard kubieke meter (BCM), maar de gemiddelde jaarlijkse verrijking van natuurlijk water in het Kinneretmeer (Zee van Galilea) en de drie belangrijkste watervoerende lagen bedroeg slechts 1,2 BCM, wat een natuurlijke watervoorzieningstekort van 1 BCM.
Dankzij tientallen jaren van baanbrekende innovatie en ontwikkeling van waterbesparende technologieën en kunstmatige waterproductie, heeft Israël met succes die leemte opgevuld en is het - in de afgelopen jaren - een van 's werelds toonaangevende bijdragers op het gebied van watertechnologieën en -beheer geworden.
Aangezien de effecten van door de mens veroorzaakte klimaatverandering echter gestaag toenemen, zal het waterbehoud beleid van het grootste belang blijven voor Israël en zijn buren.
Tussen de voortdurende bevolkingsgroei en de stijgende levensstandaard zal de jaarlijkse vraag naar water van Israël naar verwachting in 2050 3,5 BCM bereiken , wat zal leiden tot een jaarlijks natuurlijk watertekort van 2,4 BCM – meer dan het dubbele van de kloof die in 2015 bestond.
Om een nieuwe watercrisis te voorkomen, zal Israël zijn waterconserveringstechnologieën moeten uitbreiden, progressieve regionale samenwerking moeten versterken en consumptiepatronen moeten aanpassen.
Startups die waterproblemen aanpakken
Van de ongeveer 6.000 startups in het robuuste technische ecosysteem van Israël , ontwikkelt ongeveer 10 procent klimaattechnologieën die gericht zijn op het verminderen van de uitstoot van broeikasgassen of het verbeteren van de aanpassing en veerkracht tegen klimaatextremen.
Volgens een rapport uit 2021 van de Israel Innovation Authority en haar innovatie-klimaattechnologiegemeenschap PlaneTech, zijn er bijna 150 beginnende startups en gevestigde bedrijven die zich toeleggen op eco-efficiënte ontwikkeling van waterinfrastructuur.
"Hoewel Israël een uitstekende reputatie heeft op het gebied van ontzilting en hergebruik van water, is het watertechnologie-ecosysteem financieel niet zo sterk in vergelijking met andere klimaattechnologiecategorieën", zegt Uriel Klar, directeur van PlaneTech.
“De waterindustrie in Israël is een volwassen sector en heeft al 90 procent van de problemen opgelost die vroeger veel voorkwamen. Dat is een van de belangrijkste redenen waarom de watertech sector minder financiële investeringen ontvangt in vergelijking met andere jongere sectoren zoals klimaatenergiesystemen en duurzame mobiliteit en transport, die veel meer ruimte hebben om te groeien.”
AI is de sleutel
Klar blijft echter optimistisch dat Israël kan voortbouwen op de reputatie die het tot nu toe heeft opgebouwd, met behulp van kunstmatige intelligentie (AI) om de klimaattechnologiesector vooruit te helpen.
Een van de belangrijkste gebieden waar AI wordt toegepast in het watertechnologische ecosysteem van Israël, is lekdetectie. In de meeste landen gaat gemiddeld 30% van het behandelde water verloren door lekkage voordat het zijn bestemming bereikt.
In Israël schommelt dit cijfer dichter bij 7 of 8 procent vanwege de groei van de lekdetectiebedrijven, maar ook omdat de watervoerende infrastructuur relatief jong is. Hier bespaart het gebruik van AI tijd en kosten, en het belangrijkste is dat problemen worden gelokaliseerd voor of zeer snel nadat ze zich hebben voorgedaan.
In Israël gevestigde bedrijven zoals Asterra (Utilis) gebruiken een combinatie van AI en op satellieten gebaseerde technologie om de aanwezigheid van ondergronds vocht te lokaliseren en te beoordelen over een gebied van 3.500 kilometer per keer zonder fysiek terrein te hoeven breken.
Het duurt gemiddeld 18 maanden voordat lekken van infrastructurele leidingen aan de oppervlakte komen, en tegen de tijd dat ze dat doen, zijn er al aanzienlijke hoeveelheden water verloren gegaan. Utilis schat zelfs dat er elke dag bijna 64 miljard liter water over de hele wereld verloren gaat door lekkages. De inventaris van Asterra producten van Utilis maakt gebruik van een groot aantal AI-technologieën om, onder andere, verouderde leidingsystemen te analyseren en monitoringgegevens te leveren aan managers van de waterindustrie om onderhoudsproblemen aan te pakken voordat of snel nadat ze zich voordoen.
WINT Water Technologies is gespecialiseerd in het identificeren van lekdetectie in gebouwen met behulp van een AI-apparaat systeem dat is geprogrammeerd om onderscheid te maken tussen normale en abnormale stroompatronen van watermetergegevens. In het geval van een onopgemerkt lek of defecte leiding, sturen de WINT-apparaten automatisch een waarschuwing naar waterbeheerders om hen te informeren dat ze de watertoevoer moeten afsluiten totdat reparaties kunnen worden uitgevoerd.
De link van water naar hernieuwbare energie
De Israëlische regering heeft zich ertoe verbonden om een netto reductie van de uitstoot van broeikasgassen te bereiken van 27% tegen 2030 en 85% tegen 2050 ten opzichte van de emissieniveaus van 2015.
Maar het opschalen van de hernieuwbare energie van Israël wordt gehinderd door bureaucratie. Tegen het einde van 2020 slaagde Israël er slechts in om minder dan 6% van zijn elektriciteit uit hernieuwbare bronnen op te wekken, waarmee het bescheiden doel van 10% niet werd gehaald.
Een deel hiervan heeft te maken met de grote aardgasreservoirs van Israël, die op korte termijn verleidelijke voordelen bieden voor de energie-economie van Israël. Het andere deel heeft te maken met de 50.000 dunams (meer dan 12.000 acres) die Israël niet heeft om zijn aandeel van 30% hernieuwbare energie in 2030 te bereiken.
Wat heeft dit met waterbesparing te maken? Gemakkelijk. Israël kan zijn waterconserveringscapaciteit gebruiken om zijn doelstellingen voor hernieuwbare energie waar te maken en tegelijkertijd vreedzame geopolitieke betrekkingen in de regio te bevorderen.
De doorbraken van het land op het gebied van druppelirrigatie, terugwinning van afvalwater en ontzilting geven aan dat Israël een overschot aan water zou kunnen veiligstellen dat kan worden verhandeld aan buurland Jordanië, een land met voldoende grond, in ruil voor schone elektriciteit afkomstig van zonne-energie.
Regionale samenwerking
Deze transactie was een van de vier doelstellingen die in 2020 werden voorgesteld door de non-profitorganisatie EcoPeace Middle East in haar Green Blue Deal-plan voor het Midden-Oosten.
De organisatie , opgericht in 1994, promoot samenwerkingsprojecten tussen Israëlische, Palestijnse Autoriteit en Jordaanse milieuactivisten, waardoor de voorwaarden worden geschapen om duurzame vrede in de regio te zaaien.
"Hoewel Israël een wereldleider is op het gebied van waterbehoud, moet Israël nog veel doen", zegt Gidon Bromberg, de Israëlische directeur van EcoPeace Middle East tegen ISRAEL21C.
Regionale samenwerking, zegt hij, is “van cruciaal belang om het aanpassingsvermogen van niet alleen Israël, maar de regio als geheel op te bouwen om de klimaatcrisis waar we ons nu al in bevinden het hoofd te bieden. Klimaatbestendigheid wordt niet bereikt door één partij alleen. De klimaatcrisis treft een regio, niet slechts één land.”
Tegenwoordig produceert Jordanië elektriciteit op basis van zonne-energie tegen minder dan 3 cent per kilowattuur, terwijl in Israël en de Palestijnse Autoriteit elektriciteit wordt verkocht tegen 10 cent per kilowattuur of meer. Tegelijkertijd mist Jordanië de gemakkelijke toegang die Israël heeft tot zeewater voor ontzilting, en het oppompen van ontzilt water uit de Middellandse Zeekust is veel goedkoper dan oppompen uit de verder weg gelegen Rode Zee. Hier hebben beide partijen een comparatief voordeel.
"Het is geen kwestie van een gunst bewijzen, het is een kwestie van eigenbelang en wederzijds gewin", legt Bromberg uit.
In 2021 werd overeenstemming bereikt over het water-energie-nexusvoorstel van EcoPeace door Israël, Jordanië en de VAE, die de deal bemiddelden. Het Emirati-overheidsbedrijf Masdar zal in Jordanië een grote zonne-energiefaciliteit bouwen die tegen 2026 emissievrije elektriciteit voor Israël zal gaan produceren. In ruil daarvoor zal Israël jaarlijks 200 MCM ontzilt water naar Jordanië sturen, naast een jaarlijkse betaling van $ 180 miljoen aan Masdar, die de opbrengst met Jordan zal verdelen.
Deze deal verviervoudigt niet alleen de huidige hoeveelheid water die Israël al aan Jordanië levert, maar het draagt ook, zij het bescheiden, bij aan het doel van Israël om zijn sector voor hernieuwbare energie te laten groeien en zijn energie-intensieve waterbehandelings- en ontziltingsfaciliteiten te elektrificeren met emissievrije elektriciteit.
EcoPeace wilde de Palestijnen erbij betrekken, maar historische spanningen en de wens om een deal te sluiten die in alle behoeften tegelijk voorziet, verhinderden hen om samen te werken, ondanks de ernstige intermitterende beschikbaarheid van water.
"Technologie en Israëls leiderschap in het beheer van water is een echte gamechanger geweest", zegt Bromberg. "Maar wat deze oplossing ervan weerhoudt vooruit te komen, is het paradigma van een alles-of-niets-benadering om de politieke problemen tussen Israëli's en Palestijnen te verlichten."
Het doorbreken van het paradigma, zoals Bromberg uitlegt, "kan niet alleen een kwestie van vijandigheid verminderen, maar ook de situatie ter plaatse verbeteren. Meer water verbetert de levensstijl en creëert economische kansen, vooral als het water voor de landbouw of voor de industrie is.”
Het komt allemaal neer op verbruik
Misschien wel het meest integrale element om Israëls toekomstige waterbesparing veilig te stellen, is het beperken van het verbruik, maar Bromberg zegt dat veel mensen ontzilting ten onrechte beschouwen als toestemming om af te zien van dagelijkse waterbesparende praktijken.
“Vijf of zes jaar geleden was de waterbehoefte per persoon lager dan nu. Dat betekent dat elke Israëliër eigenlijk meer water consumeert, deels omdat men niet begrijpt dat water nog steeds een zeer schaarse en waardevolle hulpbron is”, benadrukt Bromberg.
Terwijl voorlichtingscampagnes van de Israëlische waterautoriteit in de jaren 2000 circuleerden, stopten ze uiteindelijk met luchten in de nasleep van de verbeterde watervoorziening van de gediversifieerde technologieën van het land en grootschalige afvalwater- en ontziltingsinstallaties.
"Die berichten waren heel duidelijk dat dit van korte duur was, dat we nu alleen moeten besparen totdat ontzilting in het spel komt, en we denken dat dat een vergissing is", zegt Bromberg. "We moeten altijd het slimme gebruik van hulpbronnen promoten, omdat we de zee niet kunnen ontzilten alsof er geen gevolgen zijn."
Hij heeft gelijk. Hoewel ontzilting voldoende hoeveelheden drinkbaar water uit zeewater haalt, produceert het ook pekel, een sterk geconcentreerd bijproduct van een zoutoplossing, dat vaak terug in de Middellandse Zee wordt gedumpt, wat negatieve gevolgen heeft voor kust- en mariene ecosystemen.
Vertrouwen op ontzilting is daarom niet de primaire manier van handelen, aldus Bromberg, die pleit voor een laatste redmiddel vanwege de hoge financiële kosten, de hoge vraag naar energie en de gevolgen voor het milieu.
"Als we doorgaan op dezelfde weg die we vandaag inslaan, spreken sommige cijfers over de noodzaak om elke drie tot vijf jaar een nieuwe ontziltingsinstallatie te bouwen aan de kust van Israël [om rekening te houden met] de toegenomen bevolking en de toegenomen vraag", zegt Bromberg.
“Als we naar de toekomst kijken, moeten we de verbinding tussen groei en toenemend waterverbruik doorbreken. We hebben het in het verleden gedaan en we moeten het opnieuw doen om zo duurzaam te zijn als we moeten zijn.”
