Foto via Times of Israel
Een artikel uit de Times of Israel reeks Those Who We Have Lost.
Tami Suchman, 76, werd op 7 oktober vermoord door Hamas-terroristen in kibboets Be'eri.
Op de ochtend van 7 oktober ging Suchman haar veilige kamer binnen en begon familieleden te bellen. Haar zoon Ben zei dat ze de deurklink dicht moest houden, zodat niemand naar binnen kon.
Ze hield de deurklink uit alle macht vast, maar moest uiteindelijk gaan zitten om uit te rusten. Toen de Hamas-terroristen eindelijk de veilige kamer binnenkwamen, was Ben aan de telefoon en hoorde hij dat de schutters zijn moeder meenamen. Aanvankelijk dacht de familie dat ze was ontvoerd en koesterde ze hoop. Ze werd 10 dagen later dood aangetroffen.
Suchman werd in 1947 in kibboets Kedma geboren als oudste kind van Abba en Leah Barmak. Haar ouders behoorden tot de oprichters van Kedma, dat deel uitmaakte van de 11 punten in de Negev-campagne in 1946.
In een lofrede op de website van Kibbutz Be'eri stond dat Tami, nadat haar moeder stierf toen ze vijf jaar oud was, haar broer Udi 'als een moeder' opvoedde. Hun vader hertrouwde later en kreeg nog drie kinderen, en nadat Kibboets Kedma in 1962 in de steek werd gelaten, verhuisde het gemengde gezin naar Be'eri.
Toen ze twintig jaar oud was, trouwde Tami met Tzvi Suchman tijdens een gezamenlijke bruiloft met een ander stel in kibboets Be'eri. De Suchmans zouden uiteindelijk vier kinderen krijgen, waaronder Ben, tegenwoordig hoofd van de beroemde drukkerij Be'eri.
De kibboets schreef dat Suchman bekend stond om haar scherpe gevoel voor mode en omdat ze altijd het volgende mooie ding kon zien. Haar buren op Be'eri waren eraan gewend Suchman uit Tel Aviv te zien terugkomen met nieuwe sieraden en kleding, en binnen de kortste keren zou wat ze ook droeg aanslaan in de kibboets.
Haar gevoel voor mode was in overeenstemming met haar artistieke geest. Ze studeerde in haar jonge jaren aan het Shenkar College of Engineering, Design and Art in Ramat Gan voordat ze terugkeerde naar de kibboets om allerlei soorten ambachten te onderwijzen, van naaien tot timmerwerk. Ze maakte ook haar eigen gouden en zilveren sieraden en studeerde alternatieve geneeskunde. Ze gaf met grote zorg en vriendelijkheid shiatsu-, acupunctuur- en Tui na-behandelingen.
De kibboets schreef dat Suchman in 1986 werd benoemd tot manager van het naaiatelier van Be'eri en er door haar harde werk en grenzeloze energie een volwaardige fabriek van maakte. Ze heeft de fabriek bijna dertig jaar gerund, ook nadat ze met pensioen ging en gepensioneerd werd.
Suchman had 12 kleinkinderen. Haar huis – vol kunstwerken en bloemen – was altijd de plek voor familiebijeenkomsten. Tijdens de pandemie veranderde ze het huis in een soort café voor de lokale bevolking die dorstte naar een plek om te ontspannen.
De kibboets schreef dat ze ook een goede band had met een Gazaanse man genaamd Khaled, die vóór de Eerste Intifada als bouwer op Be'eri werkte en geld inzamelde bij haar buren om naar Khaled en zijn familie te sturen nadat zijn werkvergunning was ingetrokken.
Haar dochter Ela Beirav schreef op 7 januari op Facebook over de hulpeloosheid van haar moeder en haar spijt dat ze haar niet kon helpen.
“Mam, vandaag zouden we je verjaardag vieren, maar in plaats daarvan prijzen we je opnieuw. Het is al meer dan 100 dagen geleden dat de onmenselijke Hamas-ISIS je uit je huis haalde en vermoordde, meer dan 100 dagen sinds de staat en de regering en de persoon die hen leidt je in de steek heeft gelaten”, schreef ze.
Ze voegde eraan toe: “Mam, het spijt me dat ik je niet kon redden of op zijn minst een held kon vinden die dat wel kon.”
