The Israel Democracy Institute: Israëliërs zijn verenigd, het is tijd dat onze leiders dit voorbeeld volgen

Screenshot tv. Foto IDC

Uit peilingen blijkt dat Israëliërs, ondanks de schijnbare polarisatie, opmerkelijk eensgezind zijn op bijna alle belangrijke kwesties. Ze geven prioriteit aan de vrijlating van gijzelaars, het beëindigen van de vrijstellingen voor de Haredi-dienstplicht en het verankeren van een constitutioneel kader. Alleen hun leiders houden zich niet aan de nationale consensus, schrijft het Israel Democracy Institute.

Een buitenstaander van Israël – en zelfs velen van ons in Israël die de gebeurtenissen hier op de voet volgen – kunnen gemakkelijk concluderen dat ons land meer verdeeld is dan ooit.

De Knesset is verdeeld langs partijlijnen en zelfs wetgeving met gezond verstand zonder politieke of ideologische stellingname krijgt zelden steun van beide kanten. Bijna elke beslissing op de publieke agenda – van de benoeming van een ombudsman voor de rechtbank tot de leden van de televisietoezichthouder – wordt niet genomen om competente experts te benoemen of goed beleid te promoten, maar om ongekwalificeerde loyalisten te steunen die zich richten op het verstevigen van hun macht. De protesten op straat zijn nog steeds kleiner dan tijdens de hoogtijdagen van de rechterlijke machtshervorming, maar zijn het luidst en venijnigst sinds 7 oktober 2023. En dit alles verbleekt in de schaduw van de controverses rond de gevaarlijke pogingen om de procureur-generaal en het hoofd van de Shin Bet af te zetten vanwege een zogenaamd gebrek aan loyaliteit.

Maar als we wat dieper graven, wordt het duidelijk dat de Israëlische samenleving op vrijwel alle belangrijke kwesties eigenlijk meer verenigd is dan ooit.

Nog steeds getroffen door de Hamas-aanslagen van 7 oktober, wil een groot deel van de Israëliërs dat hun leiders hun verantwoordelijkheid nemen en aftreden. Dit geldt zowel voor de professionals die aan het hoofd staan ​​van het Israëlische leger en de veiligheidsdiensten, die al zijn afgetreden of hun voornemen daartoe hebben aangekondigd (58% wil dat de veiligheidschefs aftreden, ongeacht of de politieke leiders hun verantwoordelijkheid nemen), als voor de gekozen politieke leiders die Israël leidden in de jaren voorafgaand aan die zwarte dag in 2023 ( 72,5% wil dat premier Netanyahu onmiddellijk aftreedt , of pas wanneer de oorlog voorbij is). Meer dan 65% eist tevens een nationale onderzoekscommissie die de gebeurtenissen grondig onderzoekt, de verantwoordelijken vaststelt en ervoor zorgt dat onze leiders van hun fouten leren.

Wat de gevechten in Gaza betreft, bestaat er ook hier brede steun voor het stellen van prioriteit aan de vrijlating van de gijzelaars boven andere oorlogsdoelen – zelfs als dat pijnlijke beslissingen met zich meebrengt, zoals een stopzetting van de gevechten, terugtrekking uit het gebied en het vrijlaten van moorddadige terroristen uit Israëlische gevangenissen. Als het aankomt op "de dag erna", hebben de Israëliërs niet per se een eenduidig ​​antwoord op de vraag wat ze wél willen zien, maar ze zijn het er over het algemeen over eens dat een volledig onafhankelijke staat in Gaza een te gevaarlijke onderneming zou zijn. Tegelijkertijd steunen ze ook geen volledige herbezetting van de Gazastrook of de hervestiging ervan met Joodse gemeenschappen.

Ook over een reeks binnenlandse kwesties zijn de Israëliërs het grotendeels eens. Nu de gevechten in Gaza weer oplaaien en reservisten worden opgeroepen voor een vierde en zelfs vijfde diensttour, rijzen er reële vragen over het vermogen van diezelfde burgers om hun familie en bedrijf te blijven verlaten om hun land te verdedigen. Hoewel de last inderdaad zwaar is, lijken de Israëliërs bereid de prijs te betalen om de veiligheid van hun families te garanderen, maar ze zijn niet bereid om de andere wang toe te keren aan een groeiend deel van de bevolking dat weigert dienst te nemen. Meer dan 70% van de Joodse Israëliërs ( en 84,5% van de niet-Haredi-joden) vindt nu dat het tijd is voor ultraorthodoxe mannen om te stoppen met het overtreden van de wet, zich aan te melden bij het Israëlische leger en trots hulp te bieden aan dezelfde bevolkingsgroepen die in het leger dienen en onze economie aanjagen.

Helaas grijpt de overheid dit enorme mandaat niet aan om het historische onrecht te herstellen door Haredi-mannen een algemene vrijstelling te verlenen. In plaats daarvan lijkt ze van plan om wetgeving aan te nemen die alleen de huidige situatie in stand houdt.

Bovendien lijken onze leiders, in plaats van zich te richten op kwesties waarover consensus bestaat, zoals een eerlijk wetsontwerp, de wederopbouw van onze noordelijke en zuidelijke gemeenschappen en het versterken van de Israëlische economie voor wat zware dagen belooft te worden, juist vastbesloten om juist die initiatieven nieuw leven in te blazen die in de maanden voorafgaand aan de oorlog zo verdeeldheid zaaiden. Slechts 33% van de Israëliërs steunde de recente wijzigingen in de selectiecommissie voor rechters, waardoor ons proces voor de selectie van rechters en rechters gepolitiseerd wordt, en slechts 8% vindt dat dit op dit moment de prioriteit van de regering zou moeten zijn.

Dus, wat kunnen we doen? Zevenenzeventig jaar geleden gaven onze grondleggers ons een stappenplan. Israël werd opgericht als de Joodse staat die "de ontwikkeling van het land zal bevorderen ten behoeve van al zijn inwoners; die gebaseerd zal zijn op vrijheid, rechtvaardigheid en vrede, zoals beoogd door de profeten van Israël; die volledige gelijkheid van sociale en politieke rechten zal garanderen voor al zijn inwoners, ongeacht religie, ras of geslacht; die vrijheid van godsdienst, geweten, taal, onderwijs en cultuur zal garanderen."

De eerste prioriteit is het werken aan een constitutioneel kader, gebaseerd op deze en andere waarden die in de Onafhankelijkheidsverklaring zijn vastgelegd – deze stap wordt door meer dan 70% van de bevolking gesteund. Dit zou leiden tot overeengekomen 'spelregels' die ervoor zorgen dat onze democratie niet wordt uitgehold en onze leiders zich niet boven de rechtsstaat verheffen. Een dergelijke inspanning zou gepaard kunnen gaan met maatregelen om ons kiesstelsel te hervormen en zo de stabiliteit en effectiviteit van de overheid te verbeteren.

Ergens in de komende anderhalf jaar zullen Israëliërs de kans krijgen om hun stem te laten horen en hun stem te laten horen over de richting die hun land na 7 oktober moet inslaan. De komende verkiezingen bieden alle politieke partijen een cruciale kans om gedetailleerde programma's en concrete hervormingsplannen te presenteren op basis van een heldere weergave van de nationale prioriteiten. Het is vervolgens aan de bevolking om een ​​keuze te maken en leiders te kiezen die zich zullen richten op het verenigen van het land, het herstellen van onze gehavende instellingen, het uitbreiden van de vredescirkel en het opstellen van een nieuw sociaal contract dat de democratische vitaliteit, economische welvaart en nationale veiligheid van Israël voor de komende generaties zal waarborgen.

Als we het willen, is het geen droom.