Foto Kobi Gideon / GPO
Premier Benjamin Netanyahu sprak dinsdag op de berg Herzl in Jeruzalem tijdens de staatsceremonie voor de herdenkingsdag voor de gevallenen van de oorlogen van Israël.
Premier Netanyahu:
" Mijn broeders en zusters, nabestaanden,
Ik ben een van jullie, een deel van de familie van rouwverwerking. Ik ken het verdriet en verdriet, de trots en het gevoel van verlangen. En ik ben bekend met ons verlangen, het verlangen van de families, om onze dierbaren te herdenken die hun leven hebben opgeofferd voor ons, voor ons land en voor onze natie.
Een van de meest betekenisvolle momenten in de indrukwekkende legerdienst van majoor Bar Falah van de Nahal-brigade was zijn bezoek aan Holocaust-locaties in Polen. Na een bezoek aan een dorp waar honderden joodse baby's waren begraven, zei Bar: 'Ik heb mezelf gezworen dat het joodse volk dit nooit meer zal meemaken. Niet zolang de IDF voorbereid is. Niet zolang ik hier ben.'
Bar is er niet. Hij werd zeven maanden geleden gedood in een botsing met terroristen. Maar zijn geest is met al zijn kracht bij ons.
'Ahi [mijn broer], een Held' is de naam die is gegeven aan het herdenkingsinitiatief voor Bar Falah. 'Ahi, een held' werd opgericht om de waarden van Bar bij de jeugd van Israël bij te brengen: zijn liefde voor Israël, zijn vrijgevigheid jegens zijn natie en onbevreesdheid in zijn militaire dienst. 'Ahi, een held': broederschap en moed. Dit jaar herinneren we ons meer dan ooit, terwijl we onze gevallen helden gedenken, dat we allemaal broeders zijn: joden, druzen, moslims, bedoeïenen, christenen, Circassiërs. Broeders in dienst, wapenbroeders, bloedbroeders.
Als jager en commandant in de verkenningseenheid van de generale staf verloor ik wapenbroeders: Zohar Linik van Yehud, Chaim Ben-Yona van Kibbutz Yechiam en David Ben-Hamo van Be'er Sheba, die in mijn armen stierven. Een paar jaar later verloor ik mijn oudere broer Yoni, die viel terwijl hij de soldaten aanvoerde die de gijzelaars in Entebbe gingen bevrijden.
Ik was ontroerd om generaal-majoor Yossi Ben Hanan, een Israëlische held die de Medal of Courage ontving, gisteren naast het graf van mijn broer te zien. Vijftig jaar geleden, in de Yom Kippoer-oorlog, redde Yoni Yossi, die gewond was achtergelaten op het slagveld op de Golanhoogte, door de Syrische post in Tel Shams. Yoni ontving hiervoor een Medal for Distinguished Service. Yossi kwam gisteren naar het graf van mijn broer met zijn dochter, die hij Yoni noemde. 'Ik heb medelijden met je, mijn broer Jonathan; je was me het meest dierbaar.'
Al onze families rouwen om onze gevallen dierbaren. 'Ik ben gekweld door verdriet', zegt de schrijver van de Psalmen. Elk gezin lijdt op zijn eigen manier. Maar de steun van de natie geeft ons de kracht om het leven te grijpen, om verder te gaan met het verlies van broers en zonen. En de nabestaanden van hun kant versterken de geest van de natie met hun standvastigheid.
Deze geest vergezelt ons gedurende de 75 jaar van onze onafhankelijkheid en heeft geen pijnlijkere, meer verheven uitdrukking dan het gruwelijke verhaal van de familie Lichtenstein. Hun drie zonen, drie broers, sneuvelden in de oorlogen van Israël. De oudste zoon, Yaakov, begeleidde konvooien die voorraden naar Jeruzalem brachten, dat belegerd werd tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog. Hij werd gedood op de Olijfberg, negen dagen voordat de staat Israël werd gesticht. De tweede zoon, Avner, sneuvelde ook in de Onafhankelijkheidsoorlog aan het Armon HaNatziv-front. Hun derde zoon, Eli, vocht in de Zesdaagse Oorlog, maar een jaar later, op weg naar huis van reservedienst op de Golanhoogten, kwam hij om het leven bij een auto-ongeluk. De drie broers waren de kleinzonen van Ze'ev Elimelech Lichtenstein, die werd vermoord tijdens het bloedbad in Hebron in 1929.
Ondanks hun verdriet na het verlies van hun eerstgeboren zoon, zeiden zijn ouders, Yehoshua en Hannah: 'Yaakov stierf als een held. We zullen onze strijd voortzetten tot de overwinning.' Toen die pijn verdubbelde toen hun tweede zoon werd vermoord, zeiden ze: 'De hele familie zal blijven vechten totdat we de overwinning behalen. Nadat de dood van hun derde zoon hun verdriet verdrievoudigde, zei hun vader Yehoshua, die aan het einde van zijn leven was: 'We moeten kracht verzamelen, we moeten overwinnen.' Drie broers vielen en lieten een ongelooflijk familie-erfgoed achter: de grootste persoonlijke opoffering van de jongens en de grootste moed van hun ouders. Deze moed heeft ons in staat gesteld onze vijanden door de eeuwen heen te verslaan en het vermogen om door te gaan met het opbouwen van ons land.
Bialik schreef: 'Er was een man, en kijk, hij is niet meer.' Maar voor ons, voor de families, zijn de gevallenen altijd bij ons. Ze leven in ons; ze leven voort in het hart van de natie. En dankzij hen leven we allemaal.
Aan onze gewonde broeders wens ik een spoedig herstel. Ik zag een zeer ontroerende film over de parachutist Nadav Weinberg die twee maanden geleden zwaargewond raakte bij een aanslag in de Stad van David. Ondanks zijn verwondingen slaagde hij erin de terrorist te neutraliseren en zijn gezin te redden. Wekenlang hing hij tussen leven en dood. We bezochten hem in het ziekenhuis. Hij herstelde op wonderbaarlijke wijze en toen hij aankwam bij de militaire ceremonie van zijn eenheid bij de Westelijke Muur, juichten zijn soldaten hem minutenlang toe. Ze juichten hem toe als broeders, met hart en ziel.
Dit is de ware geest van onze natie. We zullen samen staan als broeders en onze broeders Oron terugbrengen. Hadar, Avera en Hisham. We zullen als broeders naast elkaar staan en onze onafhankelijkheid van generatie op generatie garanderen. We zullen staan als broeders en onze hoofden buigen in oneindige dankbaarheid voor de moed van de gevallenen en de veerkracht van hun families.
Moge de heilige herinnering aan onze broeders en zusters, de geliefde helden, voor altijd gekoesterd worden in het hart van de natie. "
